Co Was Denerwuje U Płci Przeciwnej ?

[morowy]

Polega na tym, że facet musi zabrać głos w każdej sprawie, również takiej, o której nie ma zielonego pojęcia. Tutaj mogę się pochwalić - nie wykazuję tej cechy. .

Weszłem i zeszłem

A u płci przeciwnej denerwuje mnie min. fałsz i brak zasad. Jeszcze dodam moze ten bezustanny brak zdecydowania: "co ona własciwie czuje, jak czuje, gdzie czuje, czy w ogóle coś czuje? itp." Rozumiem, ze to może wynikać z oscylacji w cyklu miesięcznym, ale nie zmienia to faktu, ze jest to bardzo wkurzające.

[wyrwana_z_kontekstu]

Z Twoją twarzą wszystko w porządku, na pewno wielu panów zwróciło na Ciebie uwagę i zwraca na ulicy.

Nope.

Racja, równowaga musi być. Nie byłabym dobrą towarzyszką rozmów o filmach sajens fikszyn (zasnęłabym) czy komiksów, ale chciałabym wiedzieć jakie "emocje" daje mu owy film lub komiks.

Generalnie rozmowy o uczuciach są ciekawsze niż streszczanie fabuł, bo nawet przy najciekawszym filmie/ książce to nie zdaje egzaminu. Chyba że ktoś jest wyjatkowo charyzmatycznym mówcą, ale jest ich niewielu, sama znam zaledwie dwie takie osoby.

Z niektórymi ludźmi trudno wejść w dialog. Może i robią przerwy na zaczerpnięcie oddechu, ale widać, że mało ich obchodzi co ktoś ma do powiedzenia, nie zadają pytań, co blokuje.

[Poison Ivy]

A skoro Pani się nie odzywa, to pan stara się zapełnić ciszę - zwykle nawet nie wiedząc, że to może przeszkadzać. Wbrew pozorom - wcale nie jest tak, że pan nie da sobie wejść w słowo. Wsłuchajcie się, drogie Panie, a zauważycie, że pan mówi krótkimi zdaniami, robi przerwy, bo ma nadzieję, że monolog zamieni się w dialog.

Ja w ogóle dochodzę do wniosku, że jeżeli ludzie przy pierwszej randce się denerwują i nie mają o czym gadać, albo udają cokolwiek (brak inteligencji, czy nadmierną inteligencję - obojętne), to znaczy, że nigdy nie powinni byli się ze sobą umawiać. Tak mi mówi osobiste doświadczenie. Jedyne sensowne związki międzyludzkie powstają w sposób naturalny, między ludźmi, którzy mają wiele wspólnego i potrafią ze sobą rozmawiać.

A teraz, uwaga, dygresja - mam taką ekstremalną anegdotkę o pewnej dziewczynie, którą facet na pierwszej randce zaczął lizać po plecach... Serio, zadarł jej bluzeczkę w miejscu publicznym i wykonał soczyste liźnięcie.
Co ciekawe, spotykali się jeszcze przez czas jakiś, ale rozeszło się po kościach. Mimo, że był taki całkiem odważny

Czytujesz Grocholę?!

A to dobrze czy źle? Bo nie wiem, czy napisać, że "przypadkiem sięgnąłem po "Nigdy w życiu" i akurat ten jeden cytat zapadł mi w pamięć", czy: "Tak, są świetne"

No błagam, z rozrzewnieniem wspominałam w tym wątku o Bukowskim.

[Viljar]

Czasami ludzie po prostu denerwują się, że źle wypadną, są nieco niepewni siebie w takich sytuacjach, więc się jąkają i rozmowa wypada... może nie źle, ale dziwnie. Niekoniecznie wszystko musi być stracone - mogą mieć wspólne tematy, tylko z racji tremy trochę nie wychodzi. Jeśli natomiast faktycznie nie mają o czym gadać, to oczywiście sprawa pozamiatana.

PS. Dorastając w miejscu tak przeraźliwie nudnym jak Ciechanów, czytałem różne rzeczy. Grocholę, a nawet - choć kosztowało mnie to sporo bólu, krwi i cierpienia - Emily Bronte i Annę Rice. Po tej lekturze przynajmniej znam źródło pomysłów na narrację serii "Harlequin" i "50 twarzy Greya".

[Poison Ivy]

Uwielbiam siostry Bronte!
Ostatnio analizowałyśmy z koleżanką 50 twarzy Grey'a na tle klasycznych romansów.
Wniosków szczegółowych już nie pamiętam. Generalnie bohaterki sióstr Brontë czy Jane Austin posiadają bogate osobowości i są nawet dosyć mocno wyemancypowane, jak na swoje czasy. Zatem są w tej literaturze jakieś zalążki feminizmu i sprawne rzemiosło literackie, więc zawsze będę tej literatury broniła.

A "50 twarzy..." powstało pierwotnie jako fan fiction "Zmierzchu", a główny bohater był wiekowym wampirem przerobionym potem na biznesmena. Więc to jest literatura niższych lotów niż nawet Harlequiny (które wzorują się raczej na klasycznym romansie).

Przepraszam, cały czas offtopuję...

A z tymi randkami, to ja chyba po prostu nie pamiętam jak to jest.
Rzuciłam randkowanie ze 3 lata temu, kiedy pogodziłam się z faktem, że związek z seksualnym facetem nigdy mi się nie uda. A asów w swoim mieście nie znam żadnych. Mam dobrych przyjaciół płci obojga, z którymi można iść na piwo czy do kina, a nawet jechać na wakacje. W domu mam neurotycznego kota-prześladowcę, więc jakoś da się żyć.
Chociaż niestety - poza aspektem seksualnym oczywiście - bardzo lubię mieć chłopaka...

[wyrwana_z_kontekstu]

Mnie irytuje, że niektóre samce, i jest to dość powszechna przypadłość, mają bardzo wygórowany ideał, jeśli chodzi o wygląd, choć sami często są poniżej przeciętnej.

Niby to są nieszkodliwe marzenia, większość i tak ląduje w końcu z mniej atrakcyjnymi wybrankami. Mimo to mnie trudno byłoby się pogodzić z tym, że mój partner za ideał uważa np. Jolie czy Irinę Shayk, a jest sobie z taką mną, bo takie laski nie zwracają na niego uwagi, więc "dobre i to".

Tacy ludzie muszą mieć zbyt wysokie mniemanie o sobie i to tym bardziej budzi mój niesmak i niechęć. Ludzie o zdrowym poczuciu właśnej wartości zwykle wybierają osoby o podobnej atrakcyjności. Nie wiem, jak Wy, ale poznając pana bardzo przeciętnego, inaczej będę go odbierać, gdy powie, że najbardziej podobają mu się np. Zooey Deschanel albo Emma Watson, a inaczej, gdy stwiedzi, że kanony urody wyznaczają dla niego Adriana Lima czy Megan Fox.

[Viljar]

A co nie tak z Emmą Watson? Piękna kobieta to przecież jest.

Ale fakt, że to trochę dziwne, jeśli ktoś (niezależnie już od płci) spotyka się z kimś diametralnie odmiennym od czegoś, co uważa za ideał. Pytanie, czy to faktycznie "desperacja", czy coś zupełnie innego - ceni cię za wnętrze. W tym drugim przypadku oznaczałoby to po prostu, że wygląd ma dla faceta znaczenie trzeciorzędne.

[marisaxyz]

Ale fakt, że to trochę dziwne, jeśli ktoś (niezależnie już od płci) spotyka się z kimś diametralnie odmiennym od czegoś, co uważa za ideał.

A co w tym dziwnego? moim ideałem był James Franco a spodobał mi się niski blondyn który chyba miał anoreksję myślę że ideały można mieć ale nie mają one tak naprawdę wielkiego wpływu na nasze wybory

[wyrwana_z_kontekstu]

Emma jest bardzo ładna, moim zdaniem.
Jednak w opinii niektórych "może i jest miła, ale niezbyt ładna". Z ust (nie lubię ocen cyfrowych, ale niech tam) takiego 4/10 brzmi niesmacznie. Taki facet powinien być zadowolony, gdyby choć w połowie tak ładna jak Em dziewczyna zwróciła nań uwagę. No ale on przecież czeka na swoją Megan.

No i ja tam bym wolała nie wiedzieć, że ktoś jest ze mną tylko z uwagi na charakter. Byłoby mi bardzo przykro.

[Libra]

Ja nie jestem w typie mojego faceta - wiem, że lubi drobniutkie, filigranowe... ale i oczy mu rozbłysły jak zobaczył Magdalenę Ogórek i stwierdził, że pierwszy raz w życiu bedzie głosował na kobietę Ja budowy jestem mocnej i wbrew temu, że on sie upiera, że ma 170 cm, jestem większa od niego.
On jest totalnie nie w moim typie - dech zapierają mi mężczyźni niedźwiedzie I nie, nie jestem z nim dlatego, że nie udało mi się wyhaczyć niedźwiadka

Mże wiec nie ma co aż tak przejmować się typami?

Btw, co do Watson - piękna kobieta, przyciąga moją uwagę, ślicznie jej było w krótkich włosach, ale spotkałam się z opiniami, że ona właśnie podoba się dziewczynom, w mniejszym stopniu facerom.

[qwerty_456]

Przede wszystkim tendencja do opierania swoich przekonań na emocjach, nadmiernego ufania emocjom.

[Viljar]

To akurat dotyczy obojga płci, tylko że faceci mają większą skłonność do racjonalizowania swoich nieracjonalnych zachowań. Jeśli zrobią to umiejętnie, to wychodzą na działających w sposób przemyślany i racjonalny

[Issander]

.

[Poison Ivy]

Ludzie o zdrowym poczuciu właśnej wartości zwykle wybierają osoby o podobnej atrakcyjności.

Nie, ludzie o zdrowym poczuciu własnej wartości wybierają osoby, które są w stanie uszczęśliwić w podobnym stopniu, co odwrotnie. Wygląd jest tylko jednym z wielu elementów, które się na to składają.

No właśnie! Ja na przykład nie lubię gogusiów, wolałabym brzydala z charakterem.
Znam też pięknych adonisów, którzy preferują dziewczyny o nienarzucającej się urodzie.

I w ogóle charakter dla mnie rzutuje na wygląd w takim stopniu, że jak ktoś jest inteligentny i z humorem, to od razu wydaje mi się najpiękniejszy. To zresztą nie dotyczy tylko potencjalnych partnerów, ale wszystkich osób z którymi się obcuje na codzień.

[Viljar]

Czytając posty Wyrwanej_z_kontekstu, odnoszę wrażenie, że wierzy ona w istnienie jakiegoś uniwersalnego i niepodważalnego kanonu piękna oraz klasyfikacji pod tym względem: osobnik spełnia cechy podane w punktach 1-5, ale olał punkty 6-8, więc otrzymuje ocenę urody 5,65 - przysługuje mu partner o urodzie mieszczącej się w przedziale zamkniętym 5-6.

Przecież to tak nie działa. Brzydki w ocenie jednej kobiety facet może być bóstwem dla innej. To działa zresztą u obu płci. Sama Wyrwana_z_kontekstu rzuciła w jakimś wątku przykład Megan Fox jako "w oczywisty sposób" ładniejszej od Emmy Watson - a w mojej ocenie jest dokładnie odwrotnie.