Forum SEA

Tak, ale nie mowilam o chwilowej odleglosci i wspolnym mieszkaniu pozniej, tylko o samej idei zwiazku na odleglosc- jakby mial miec taka wlasnie konkretna forme.
Co do wyjazdow za granice to ja akurat nie wierze w utrzymywanie takich zwiazkow. ekschlopak mojej kolezanki wyjechal do pracy, ona zostala, bo konczyla studia- ostatni rok, magisterka, potem tez miala wyejchac i dolaczyc do niego, ale w miedzyczasie on zostal szczesliwym ojcem, zrobil dzidziusia innej, wiec zwiazek sie rozpadl. gdyby nie dziecko, nigdy by sie nie przyznal do zdrady i tego, co robil, jak byl sam w innym kraju.

Wiesz. to zalezy od ludzi. jedni wytrzymuja taka rozlake i daja rade na odleglosc. a inni nie. znam osoby co po kilka lat zyja na odleglosc i daja rade. i zadne, totalnie zadne nikogo nie zdradza. to zalezy od czlowieka i jego charakteru

Wierzę, ale jednak trudno mi to sobie wyobrazić w praktyce. Nawet kolezenskie znajomosci u mnie sie wykruszyly, gdy spotkania przestaly byc regularne i nie bylo wspolnej plaszczyzny np, szkola, studia, a one przeciez wymagaja mniejszego zaangazowania i intensywnosci niz zwiazek. Mimo to te kontakty stawaly sie coraz rzadsze, brak czasu i w koncu w ogole sie urwaly.

jak się chce to można.
co do związków partnerskich, potrzebna jest duża siła woli i przede wszystkim zaufania. Bez zaufania, sorry ale nie przejdzie.
Natomiast koleżeńskie...?
Mam mnóstwo znajomych poznanych w Internecie, najdawniej 12 lat temu. Widzimy się raz, dwa razy na rok, ale mamy stały kontakt mailowy i telefoniczny, za każdym razem gdy się spotykamy jest tak, jak byśmy widzieli się dzień wcześniej.
Mam również tak zwanych penpali z innych krajów. Nigdy w życiu nie widziałam się z nimi face to face, ale to nie przeszkadza nam pisać do siebie maili praktycznie codziennie od 5 lat.
Można?

Czytam te opowieści o związkach na odległość i mimo wszystko dalej nie jestem przekonany. Wiem, że są przypadki gdzie ludzie spotkali się przypadkiem gdzieś na wakacjach na drugim końcu świata i zakochali się. Ale są też przypadki gdzie taki związek stał się wielkim życiowym błędem, który jest ciężko naprawić. Bliska odległość daje ten plus, że zawsze można w miarę łatwo wrócić do naszego bezpiecznego otoczenia. Też podjęcie takiego ryzyka jak związanie się i wyjazd do ukochanej osoby aby z nią zamieszkać jest łatwiejsze dla osób, które nie ułożyły sobie życia zawodowego. Gorzej mają osoby, które już zapuściły korzenie. Mają pracę, która daje im nie tylko dochód ale i satysfakcję, mają mieszkanie i zobowiązania finansowe. Dla takich osób taki wyjazd za miłością jest jeszcze większym ryzykiem. Ja na chwile obecną chyba nie miałbym odwagi na tak poważny krok jak porzucenia wszystkiego dla osoby, której tak naprawdę dobrze nie znam, bo poznaliśmy się przypadkiem na wakacjach, czy też gdzieś w sieci. Choć też wszystko zależy od tego jaka jest ta odległość. Przyznam się, że jeszcze nie tak dawno byłem gotów związać się z osobą oddaloną o ponad 200km ale przekonałem się także jak ciężko jest nie móc być z tą osobą na co dzień. Na początku znajomość przez internet i telefon jest fajna i naprawdę można się z kimś zaprzyjaźnić wykorzystując te media i nawet coś więcej ale brakuje tej fizyczności.

RedHead pisze: Mam również tak zwanych penpali z innych krajów. Nigdy w życiu nie widziałam się z nimi face to face, ale to nie przeszkadza nam pisać do siebie maili praktycznie codziennie od 5 lat.
Można?

Pewnie, że można, tylko potrzeba szczerych chęci z obu stron

dimgraf pisze:Na początku znajomość przez internet i telefon jest fajna i naprawdę można się z kimś zaprzyjaźnić wykorzystując te media i nawet coś więcej ale brakuje tej fizyczności.

Niestety nie da się kogoś w 100% poznać rozmawiając z nim wirtualnie. Trzeba też się przekonać jak ta osoba zachowuje się na co dzień i dopiero po dłuższym czasie można stwierdzić czy "to jest to". I ogólnie związki na odległość są trudne...
Aczkolwiek przyjaźń przez media jest jak najbardziej możliwa

Jest mozliwa, ale niekoniecznie satysfakcjonujaca kazdego. Mnie np. niezbyt odpowiada kontakt wirtualny, zamiast z czlowiekiem widziec sie, rozmawiac, przebywac, to jestem przed ekranem kompa- a wole kontakt w realu, wlasnie face to face.
poza tym w moim przypadku nawet maile sie nie sprawdzily, bo ludzie pisali rzadko albo wcale, zaprzestali w ogóle ( brak czasu, praca, inne obowiazki, zwiazek, inne znajomosci, nauka itd. wiec nie kazdy chce jeszcze sie bawic w regularne pisanie).

do powyzszego - ale bajka...

15 latka w starszym OK... ale rodzice pozwalajacy zamieszkac obcemu facetowi z ich corką nastolatką w ich mieszkaniu? chyba jestem juz za stary na takie bajeczki...

Wierzyc nie musisz ale mowie prawde. przez rok do mnie przyjezdzal i go juz w miare poznali. dlatego sie zgodzili. a moja mama poznala tate majac 16 lat wiec rozumieli mnie i jego.

kilka lat minęło i zdanie mam takie samo- odległość wg mnie ma znaczenie i to negatywne. NADAL nie przekonałam się do idei związków na odległość, na telefon itd. raczej bym się nie zdecydowała zaczynać, kiedy ktoś mieszka w innym województwie, a co dopiero na drugim końcu kraju czy za granicą. Natomiast jestem za LAT, związek bez mieszkania razem, ale ze spotkaniami. Ale żeby te spotkania mogły mieć miejsce i jakąś sensowną częstotliwość, to właśnie uważam, że lepiej szukać bliżej niż dalej.

Związek na odległość jest dla mnie ok jeżeli jest jakiś plan zmiany tego stanu rzeczy. Wiadomo, że nie od razu i nie zawsze da się to zrobić szybko, ale żeby w ogóle była taka chęć i plan do którego dążymy. Nie wyobrażam sobie całego życia tylko przez telefon.

Na pewno odległość ma jakieś znaczenie. Jednak osoby aseksualne niekoniecznie mają szczęście poznać kogoś z tego samego miasta czy województwa.
Jeśli jednej i drugiej stronie zależy to odległość nie powinna mieć za bardzo znaczenia. Przecież można pojsc na kompromis i zmienić miejsce zamieszkania.
Odległość ma znaczenie, ale znaczenie mają też inne kwestie: charakter, sposób bycia, zainteresowania czy marzenia które chce się zrealizować.

Moim zdaniem dystans niestety jest czynnikiem wpływającym na wybór partnera.

panna_x pisze: ↑26 maja 2013, 08:52 Wierzę, ale jednak trudno mi to sobie wyobrazić w praktyce. Nawet kolezenskie znajomosci u mnie sie wykruszyly, gdy spotkania przestaly byc regularne i nie bylo wspolnej plaszczyzny np, szkola, studia, a one przeciez wymagaja mniejszego zaangazowania i intensywnosci niz zwiazek. Mimo to te kontakty stawaly sie coraz rzadsze, brak czasu i w koncu w ogole sie urwaly.

O to chodzi. Jak się nie spotykasz regularnie to znajomości tak czy inaczej nikną. Chyba, że komuś pasuje przesiedzenie życia przed komputerem i klikanie w klawiaturkę bo mi nie ja potrzebuję wrażeń

Nie polecam tego typu związków. Uważam, że jeśli ktoś kogoś kocha i mu na tej osobie zależy to będzie chciał być blisko tej osoby. Nie żyjemy 700 lat tylko średnio 70 i zwyczajnie szkoda czasu na rozłąkę. Jeśli kogoś kochamy to powinniśmy spędzać z nim stanowczo dużo więcej czasu niż "raz na tydzień".