To mój pierwszy post także pragnę się przywitać z wszystkimi –
szkoda tylko, że w takich okolicznościach
Długo się wahałam czy się zarejestrować na tym forum, i czy opisać
swój problem. Ale oto jestem i bardzo proszę o zrozumienie i z góry
przepraszam, za za długi post lub chaos.
Mam prawie 24 lata, swój pierwszy raz przeżyłam mając dokładnie lat
22 i pół
z chłopakiem, z którym się wcześniej przyjaźniłam 2lata i z którym już byłam ponad pół roku. Nasz związek opierał się i
opiera na akceptacji, zrozumieniu, miłości i całej masie innych
pozytywnych rzeczy. Problem jest jeden: mój totalny brak ochoty do
jakichkolwiek zbliżeń seksualnych czy nawet zwykłych okazywań
czułości.
Na początku było fajnie – jak to zawsze na początku – hormonki i
euforia było super. Zaczęłam brać tabletki, na trzy miesiące przed
współżyciem (tak wyszło – tzn chcieliśmy być zabezpieczeni by się
kąpać razem i zabawiać i mieć tą pewność, że gdyby doszło do
czegoś byłoby bezpiecznie). Seks na początku też był ok. chociaż (i
tu pojawia się pierwszy problem) NIGDY PRAKTYCZNIE NICZEGO NIE CZUŁAM.
Nie było bólu przy pierwszym razie, można rzec nie było nic. Potem im dalej w las tym… tak samo! Czyli nic! W ogóle mi to nie sprawiało przyjemności – albo inaczej. Sprawiało ale małą, albo sprawiało ale tylko i wyłącznie dlatego że byłam podniecona. Ale im dłużej brałam tabletki (a brałam je łącznie rok), tym coraz mniejszą miałam ochotę na jakiekolwiek zbliżenia. Już od samego początku nie było jakiejś nie wiadomo jakiej ochoty, więc co dopiero później.
Chłopak to oczywiście brał do siebie, niestety, ja tłumaczyłam mu że problem był ze mną. Tutaj w grę wchodzi również kolejny mój problem mianowicie orgazmy, które mam spazmiczne i tłumione, ale nie odchodźmy od głównego wątku
. Rzuciłam tabletki po tym jak po trzeciej zmianie (! A zmiany były po to by podnieść libido) zaczęło mi coś puchnąć pod kolanem. Przeraziłam się i rzuciłam je w pierony! Nie dość że i tak seksu nie uprawiałam o zupełnie nie miałam ochoty, to miałam zdrowie stracić?
Oczywiście wszystko zwalałam na tabletki – zwalałam bo myślałam że to prawda… Że one obniżyły mi libido do zera i teraz jak już z nich zeszłam , to powoli z czasem libido mi wróci i co? I wielkie G….
Umówiłam się do endokrynologa na badanie hormonów we krwi (m.in. testosteronu), musiałam do tego odczekać 3/4 miesiące na powrót normalnych okresów. Oczywiście w tym czasie nic się nie poprawiło i od swojego lubego trzymałam się metaforycznie mówiąc z daleka – nie mając ochoty się całować, pieścić. NIC kompletnie NIC.
Badania zrobiłam i co? I testosteron mam w normie
nawet lekko ponad normę. Jedyne co mam podwyższone to prolaktynę (przez co mam baaaardzo nieregularne okresy [ostatni był po 40 kilku dniach]. Dostałam leki na obniżenie prolaktyny, oczywiście o żadnych tabletkach anty nie ma mowy, no bo po co? Jak na razie nie ma prawie żadnych efektów...Nie kochaliśmy się z chłopakiem od listopada, praktycznie w ogóle od tamtej pory nie ma we mnie wsparcia erotycznego. Nawet nie mam ochoty go przytulać, całować, NIC. Nie mam na żadne zbliżenia żadnej ochoty.
A chłopak jest naprawdę dobry i czuły i wyruzmiały – nie mogłam
trafić lepiej. Jest wręcz za dobry dla mnie i mi za dobrze – i tego nie
doceniam – ale to inny problem.
Czy jestem aseksualna? Kocham swojego chłopaka, ale jesteśmy razem jak stare dobre małżeństwo! Nie ma sfery intymnej jest tylko przyjacielska. Chłopak cierpi, ewidentnie. Znosi to dzielnie ale przez ten brak jakiejkolwiek czułości widzę że mu przykro, że nie czuje się pewnie. Boi się że go nie kocham, lub przestaje kochać. Rozmawiamy o tym ale ile mu mogę tłumaczyć? Naprawdę staram się to jakos zmienić – byłam u lekarza, biorę leki. Jedyne bo mi zostało to seksuolog…
Chłopak napala się byle czym, a ja nie mam najmniejszej ochoty i nie chce go nawet rozpalać i często nie chce by mnie macał, bo wiem że się podnieci, że będzie chciał „ulgi” a ja nie będę się zmuszać by mu ją dać! I wtedy tylko znowu jest smutny i ponury. Psuje się między nami i to psuje bardzo, przez to że jestem tak oziębła i nieczuła. I to nie jest tak, że mam na oku innego. Nic mnie nie pociąga więc też i on. Seks mógłby dla mnie nie istnieć (szczególnie że nic nie czułam nigdy i mam tłumione spazmiczne orgazmy)
Co robić?
Muszę ratować mój związek bo widzę że wisi na włosku… Nie
kłócimy się (nie licząc naszych rozmów o seksie i tej presji którą
czuje gdy widzę że on czegoś chce a ja mam to kompletnie gdzieś) ale przez ten brak czułości jest fatalnie. Chce walczyć bo warto! Bo jest naprawdę porządnym i wartościowym chłopakiem. Ale tak się czasem zastanawiam: czy ja chce z nim ten seks jeszcze kiedyś uprawiać? Ogólnie mówię: nie. Ale wiem że jest to spowodowane, no właśnie czym? I że to się zmieni jak się odblokuje/wezmę leki/poleczę u specjalisty i jak już będzie ochota to będę się na niego rzucać? A może ja bo już nie traktuje jak chłopaka tylko przyjaciela? Skoro nie ma czułości, pocałunków, seksu? Ale on mnie tak kocha i tak mnie pożąda… a ja?
Chce iść do seksuologa, chce z nim porozmawiać.
Mam jeszcze jedno pocieszenie: mamę, która twierdzi że zarówno ona jak i jej mama, czyli moja babcia bardzo późno się wzięły „do roboty” i też bardzo długo nie były „dojrzałe” i nie miały ochoty na seks. Ale mój chłopak nie będzie czekał wiecznie i moje uczucie do niego również niestety… przez moją oziębłość i brak hormonów mam wrażenie, że kocham go mniej i że odsuwamy się od siebie. Jednak mówcie co chcecie, ale jakaś czułość w związku musi być = czy to chęć przytulenia, czy całowania ( nie mówię tu o seksie). A jak on zaczyna się do mnie lepić to ja sztywnieje i nie chce by to robił. Jezu to jest takie dziwne… takie chore… A on się zachowuje normalnie – jak każdy chłopak by się zachowywał: chce mi dawać buzi, chce mnie przytulać, a mnie to odstręcza! I to mnie martwi i boli, że coraz bardziej się od niego odsuwam chociaż nie chce!!!
Błagam, doradźcie mi coś…
Chce iść do seksuologa, czy znacie, możecie polecić jakiś dobrych
lekarzy z małopolskiego? Najlepiej Krakowa, bo mieszkam niedaleko i dojeżdżam tam prawie codziennie na zajęcia.
Pomóżcie mi ratować mój związek i moją spaczoną psychikę, która
ma wszystko, a to odrzuca, która ma miłość ale jej nie chce…
Przepraszam za długość posta, za chaos. Wybaczcie. Wreszcie się
porządnie wyżaliłam… Kosztem was niestety…
