Nie jestem hepi, bo...

[Dun Wodis]

... dzisiaj się wybrałem do Biharkeresztes. Na wyjeździe z miasta wypadek. Wielki korek. Pełno spalin w powietrzu. Jak to się zdarza na wiosnę. Mimo dość silnego wiatru. Cisnę, żeby opuścić zagrożony teren. Na granicy korek w obie strony. Pełno tirów. Oczywiście na pracujących silnikach. Jeszcze więcej spalin. Dopiero jak ścieżka odeszła od głównej drogi odetchnąłem. A mogłem poczekać do weekendu. Może nie byłoby tyle ruchu. Miejscowość to mała wioska. Nawet nie było gdzie zjeść. Ale dodaję sobie 40 km.

[Karolina z Księżyca]

Nie jestem hepi, bo już od jakiegoś czasu zabieram się do coming outu przed rodziną, ale nie wiem, jak mam to zrobić.
Kocham i cenię ich zdanie, ale obawiam się ich reakcji - chociaż podejrzewam, że nie będzie ona znacząco negatywna. Po prostu nie chcę doświadczyć od nich niezrozumienia lub prób wyjaśnienia mojej orientacji. Jestem jednak przygotowana i otwarta na ich pytania oraz chęć poznania aseksualności.
Ciągle przekładam swój coming out w czasie, czekając na "lepszy moment", "sprzyjającą chwilę". To, że ukrywam siebie przed rodziną rozdziera mnie od środka. Może podczas jakiegoś miłego wieczoru przy pizzy zapanuje odpowiednia atmosfera na takie wyznanie...

Edit: Jednak już hepi Coming out za mną i poszło łagodnie i bezboleśnie.

[Dun Wodis]

... bo Piękna Chinka z Malezji, z którą pisałem prawie codziennie od połowy stycznia, usunęła konto. Został mi tylko zapis rozmów i zdjęcia.

[Zakłopotana]

Nie jestem hepi, bo moje numery nie padły. Miało być tak pięknie, a wyszło jak zwykle

[Karolina z Księżyca]

Słońce świeci, lato coraz bliżej, a mnie łapie nieprzyjemne znurzenie i poczucie pustki, braku ludzi poza kręgiem rodziny - znajomych. W monotoni dnia, a w rezultacie także tygodnia i miesiąca, czuję się osamotniona; wszystko robię sama i nie mam nikogo, z kim mogłabym dzielić wypady do kina, leniwy spacer po mieście czy wizytę w restauracji.
Na ogół lubię swoją samodzielność w działaniach, ale czasami czuję potrzebę podzielenia się życiem z kimś innym.
Trudno jest mi nawiązywać nowe relacje "twarzą w twarz", w realu, dletego też o wiele chętniej udzielam się na forum i w miarę możliwość próbuję nawiązać nowe kontakty.
Mam nadzieję, że nadejdzie dzień, w którym uda się zebrać i wspólnie spotkać. Choć wizja takiego spotkania jest odrobinę przerażająca (social anxiety i takie sprawy), to czuję, że właśnie tego mi trzeba.

[Odkrywca]

Nie mogę sobie poradzić z samotnością coraz bardziej. Dobija mnie to, ze muszę stale zabiegać o ludzi przez co tylko ich odstraszam. Nie mam już siły bo kolejne porażki są wyniszczające. Mieszkałem we Wrocławiu wiele lat i przeprowadziłem się do Krakowa i tu jest nawet chyba gorzej z tym bo jeszcze bardziej obcy mi klimat. Wiem, że ludzie teraz mają na wszystko czas ale ja muszę działać szybko i to chyba jest źródło problemów. Mam 36 lat i nie mam czasu na "poznawanie" się w nieskończoność. Dlatego generalnie coraz bardziej uciekam od internetu. Wiem, że jestem mało atrakcyjny, dość sporo piję i mam dziwny charakter, słowem , po co komu ktoś taki? Zwłaszcza, ze potrzebuję kogoś kto znajdzie czas częściej niż 1 na 2 tygodnie a najlepiej chcę stałej i bliskiej relacji. W tym wieku samotność uderza już bardzo mocno. To nie są czasy dla ludzi z takim podejściem do życia, które ja mam.