Cześć!

[Heremis87]

Witaj, też jestem z południa opolskiego. Lubię klimaty fantasy ale bardziej z gier, ale sama tematyka fantasy w połączeniu z różnymi mitologiami jest
fascynująca. Po studiach jestem już dawno, ale nie pracuję w zawodzie. Studia miałem humanistyczne.

O, miło znaleźć kogoś z okolicy

W takim razie, jeśli chcesz zapraszam do rozmowy w prywatnych wiadomościach.

[Rock11]

Też jestem z południa woj. Opolskiego ale ja to już chyba zupełnie jestem stary, 37. Teraz młodym jest lepiej bo jak ja miałem 20/20-coś lat to ludzie sobie nie zadawali pytań dlaczego mają problemy w relacjach z ludźmi i to się teraz bardzo mści po latach. Trudno w pewnym wieku poznawać ludzi. Za dużo różnych barier no i ludzie po 30 już są coraz bardziej zdystansowani i nie mają tego entuzjazmu

[Heremis87]

O, miło znaleźć kogoś z okolicy

Jeśli chcesz to zapraszam do rozmowy

[batri-jopa]

Myślę, że posiadanie innych zainteresowań nie wyklucza wyboru medycyny jako ścieżki kariery, raczej może nawet pomagać. Ja osobiście od bardzo dawna chciałam być radiologiem, jest to dla mnie fascynująca dziedzina i uważam, że mam do niej pewne naturalne predyspozycje. Wyszystkie wiążące się z tym profity są tylko miłym bonusem

Co prawda nie jestem z okolic, ale też As z twórczymi zapędami (rysowniczka, głównie fantasy). I też po lekarskim.
Chyba więcej razy w życiu niż tłumaczyć się, że ktoś mi się podoba "ale nie w ten sposób" - musiałam ludzi poprawiać, że nie jestem lekarzem "z powołania". To ludzi szokuje, bo uważają mnie za dobrego lekarza, ale "brak powołania" jakby w ich oczach od razu robił ze mnie materialistkę i hipokrytkę albo coś... To zupełnie tak samo jak kiedy ktoś słyszy, że jesteś aseksualna/aromantyczna i z góry zaklada, że pewnie jesteś nieczułą psychopatką, czyż nie?
Ja w końcu zdecydowałam się mówić, że jestem "z powołania" dobrym człowiekiem Mój wybór zawodu podyktowany był głównie umiłowaniem biologii i nauk ścisłych - ale lubię tę pracę, bo lubię ludzi, a pacjenci lubią mnie. Prawda jest taka, że wielu pacjentów, zwłaszcza starszych i/lub samotnych, potrzebuje długiej życzliwej rozmowy i szczerego współczucia bardziej niż jakiegokolwiek leku - a tego nie nauczą nikogo żadne studia.
Kiedyś też mi się marzyła radiologia, bo byłam strasznie nieśmiała, ale jakoś się przełamałam i teraz fascynuje mnie jak ciekawi bywają zwyczajni ludzie w mojej poradni I inspiruje do tworzenia opowieści
Życzę powodzenia na forum i w życiu!

[Marnosc]

Co prawda nie jestem z okolic, ale też As z twórczymi zapędami (rysowniczka, głównie fantasy). I też po lekarskim.
Chyba więcej razy w życiu niż tłumaczyć się, że ktoś mi się podoba "ale nie w ten sposób" - musiałam ludzi poprawiać, że nie jestem lekarzem "z powołania". To ludzi szokuje, bo uważają mnie za dobrego lekarza, ale "brak powołania" jakby w ich oczach od razu robił ze mnie materialistkę i hipokrytkę albo coś... To zupełnie tak samo jak kiedy ktoś słyszy, że jesteś aseksualna/aromantyczna i z góry zaklada, że pewnie jesteś nieczułą psychopatką, czyż nie?
Ja w końcu zdecydowałam się mówić, że jestem "z powołania" dobrym człowiekiem Mój wybór zawodu podyktowany był głównie umiłowaniem biologii i nauk ścisłych - ale lubię tę pracę, bo lubię ludzi, a pacjenci lubią mnie. Prawda jest taka, że wielu pacjentów, zwłaszcza starszych i/lub samotnych, potrzebuje długiej życzliwej rozmowy i szczerego współczucia bardziej niż jakiegokolwiek leku - a tego nie nauczą nikogo żadne studia.
Kiedyś też mi się marzyła radiologia, bo byłam strasznie nieśmiała, ale jakoś się przełamałam i teraz fascynuje mnie jak ciekawi bywają zwyczajni ludzie w mojej poradni I inspiruje do tworzenia opowieści
Życzę powodzenia na forum i w życiu!

Oj, jak sobie ze znajomymi ze studiów czasami rozmawiamy na ten temat, to wychodzi, że nikt z nas nie jest "z powołania", a jak był, to już mu przez pierwsze 3 lata studiów przeszło... Niestety, ludzie zazwyczaj nie rozumieją, że mogą być inne motywacje niż to stereotypowe powołanie albo pieniądze. Ja osobiście jak zobaczyłam pierwszy raz w liceum tk jamy brzusznej, to stwierdziłam, że tak - to jest to
Super, że jesteś zadowolona z tej ścieżki <3 A te wspaniałe historie od pacjentów jak najbardziej rozumiem

[batri-jopa]

Co prawda nie jestem z okolic, ale też As z twórczymi zapędami (rysowniczka, głównie fantasy). I też po lekarskim.
Chyba więcej razy w życiu niż tłumaczyć się, że ktoś mi się podoba "ale nie w ten sposób" - musiałam ludzi poprawiać, że nie jestem lekarzem "z powołania". To ludzi szokuje, bo uważają mnie za dobrego lekarza, ale "brak powołania" jakby w ich oczach od razu robił ze mnie materialistkę i hipokrytkę albo coś... To zupełnie tak samo jak kiedy ktoś słyszy, że jesteś aseksualna/aromantyczna i z góry zaklada, że pewnie jesteś nieczułą psychopatką, czyż nie?
Ja w końcu zdecydowałam się mówić, że jestem "z powołania" dobrym człowiekiem Mój wybór zawodu podyktowany był głównie umiłowaniem biologii i nauk ścisłych - ale lubię tę pracę, bo lubię ludzi, a pacjenci lubią mnie. Prawda jest taka, że wielu pacjentów, zwłaszcza starszych i/lub samotnych, potrzebuje długiej życzliwej rozmowy i szczerego współczucia bardziej niż jakiegokolwiek leku - a tego nie nauczą nikogo żadne studia.
Kiedyś też mi się marzyła radiologia, bo byłam strasznie nieśmiała, ale jakoś się przełamałam i teraz fascynuje mnie jak ciekawi bywają zwyczajni ludzie w mojej poradni I inspiruje do tworzenia opowieści
Życzę powodzenia na forum i w życiu!

Oj, jak sobie ze znajomymi ze studiów czasami rozmawiamy na ten temat, to wychodzi, że nikt z nas nie jest "z powołania", a jak był, to już mu przez pierwsze 3 lata studiów przeszło... Niestety, ludzie zazwyczaj nie rozumieją, że mogą być inne motywacje niż to stereotypowe powołanie albo pieniądze. Ja osobiście jak zobaczyłam pierwszy raz w liceum tk jamy brzusznej, to stwierdziłam, że tak - to jest to
Super, że jesteś zadowolona z tej ścieżki <3 A te wspaniałe historie od pacjentów jak najbardziej rozumiem

Oj tak, te krytyczne pierwsze 3 lata...
Cóż, to chyba szerszy problem społeczny, ten przesąd o konieczności "powołania". Jak się czyta wspomnienia ludzi, którzy np. odeszli z seminarium - to zwierzają się jak "szokująco" wielu chłopaków wybiera kapłaństwo bez powołania...
Ludzie musieliby wzajemnie się słuchać i próbować zrozumieć swoje motywacje - a kto by tracił czas na poznawanie człowieka, kiedy można przypiąć mu gotową stereotypową łatkę?
Mnie już w liceum zafascynowały kości - ale wkrótce odkryłam, że wolę je rysować niż opisywać
Przynajmniej raz na 2 tygodnie trafia się człowiek, którego opowieść nadawałaby się na motywujący film z happy endem i serce rośnie, że to jest możliwe Tylko z pracy zwykle wychodzi się o godzinę później niż wszyscy...

[Marnosc]

Oj tak, te krytyczne pierwsze 3 lata...
Cóż, to chyba szerszy problem społeczny, ten przesąd o konieczności "powołania". Jak się czyta wspomnienia ludzi, którzy np. odeszli z seminarium - to zwierzają się jak "szokująco" wielu chłopaków wybiera kapłaństwo bez powołania...
Ludzie musieliby wzajemnie się słuchać i próbować zrozumieć swoje motywacje - a kto by tracił czas na poznawanie człowieka, kiedy można przypiąć mu gotową stereotypową łatkę?
Mnie już w liceum zafascynowały kości - ale wkrótce odkryłam, że wolę je rysować niż opisywać
Przynajmniej raz na 2 tygodnie trafia się człowiek, którego opowieść nadawałaby się na motywujący film z happy endem i serce rośnie, że to jest możliwe Tylko z pracy zwykle wychodzi się o godzinę później niż wszyscy...

Niestety, zostaje tylko walczyć ze stereotypami jeden głupi komentarz po drugim. Jakoś trzeba zmieniać ten świat na lepsze, prawda?
Na moje oko, to rysowanie kości jest znacznie fajniejsze niż opisywanie
O, a w sumie jaka dokładnie spacka? Jeśli chcesz się podzielić oczywiście

[batri-jopa]

Oj tak, te krytyczne pierwsze 3 lata...
Cóż, to chyba szerszy problem społeczny, ten przesąd o konieczności "powołania". Jak się czyta wspomnienia ludzi, którzy np. odeszli z seminarium - to zwierzają się jak "szokująco" wielu chłopaków wybiera kapłaństwo bez powołania...
Ludzie musieliby wzajemnie się słuchać i próbować zrozumieć swoje motywacje - a kto by tracił czas na poznawanie człowieka, kiedy można przypiąć mu gotową stereotypową łatkę?
Mnie już w liceum zafascynowały kości - ale wkrótce odkryłam, że wolę je rysować niż opisywać
Przynajmniej raz na 2 tygodnie trafia się człowiek, którego opowieść nadawałaby się na motywujący film z happy endem i serce rośnie, że to jest możliwe Tylko z pracy zwykle wychodzi się o godzinę później niż wszyscy...

Niestety, zostaje tylko walczyć ze stereotypami jeden głupi komentarz po drugim. Jakoś trzeba zmieniać ten świat na lepsze, prawda?
Na moje oko, to rysowanie kości jest znacznie fajniejsze niż opisywanie
O, a w sumie jaka dokładnie spacka? Jeśli chcesz się podzielić oczywiście

Dokładnie tak. Całego świata się nie zmieni. Ale zasiać w wątpliwość w konkretnej osobie, sprowokować do myślenia poza schematem to już wielki sukces! (nie wiem, czy lubisz klimaty anime, ale w "Fullmetal Alchemist: Brotherhood" jest taki motyw, że jeden z nieśmiertelnych bohaterów musiał przeprosić i przekonać milion dusz: rozmawiał idywidualnie z każdą z nich po kolei... Niesamowicie mnie to wzruszyło Może nie jestem nieśmiertelna, ale to jest mój ideał)

Neuro. Ścisły umysł przydaje się w szukaniu związków przyczynowo skutkowych i dochodzenia która część "instalacji elektrycznej" nawaliła tym razem. A zbierając wywiad od rodziny pacjenta z podejrzeniem padaczki czasem czuję się jak detektyw przepytujący świadków w kryminalnym filmie

[Marnosc]

[quote=batri-jopa post_id

Dokładnie tak. Całego świata się nie zmieni. Ale zasiać w wątpliwość w konkretnej osobie, sprowokować do myślenia poza schematem to już wielki sukces! (nie wiem, czy lubisz klimaty anime, ale w "Fullmetal Alchemist: Brotherhood" jest taki motyw, że jeden z nieśmiertelnych bohaterów musiał przeprosić i przekonać milion dusz: rozmawiał idywidualnie z każdą z nich po kolei... Niesamowicie mnie to wzruszyło Może nie jestem nieśmiertelna, ale to jest mój ideał)

Neuro. Ścisły umysł przydaje się w szukaniu związków przyczynowo skutkowych i dochodzenia która część "instalacji elektrycznej" nawaliła tym razem. A zbierając wywiad od rodziny pacjenta z podejrzeniem padaczki czasem czuję się jak detektyw przepytujący świadków w kryminalnym filmie
[/quote]

To zostaje nam metoda jeden po drugim. Powodzenia

O wow, neuro to serio taka bardzo "spektakularnie filmowa" specka Bardzo podziwiam, bo dla mnie to koszmar mojej studenckiej egzystencji