Trafiłem tutaj i mi się u Was podoba. Mądre wypowiedzi, sporo wsparcia i otuchy.
No i miejsce dla takich, których słowo as nieobce. Fajnie. Bo powiem Wam,
że ta Polska taka jaka się zdarza czasem mnie męczy. Nie, nie, że jej nie lubię.
Męczy mnie, bo tutaj wszystko ma być jak w zegarku, poukładane, opisane,
zaklasyfikowane. Od polityki po religię. Jak nie zaliczasz się do żadnych opcji,
to jesteś wykluczony i tyle. Czasem tego nie lubię. Kocham Włochy, i jak tam
jestem, to wszystko wydaje się inne, i świat o wiele weselszy. A Polska z tamtej
perspektywy to smutna i cholernie zamknięta mieścina, w której nic nowego
nie może być akceptowane, a nawet jeśli jest tolerowane, to i tak na celowniku.
Lubię nasz kraj, ale brakuje mi w nim takiej szczerej otwartości. Nie, wcale nie znowu
braku zasad, ale takiej życzliwości do drugiego człowieka. Wierzę, że będzie coraz lepiej.
Cieszę się, że tutaj jestem. A kim jestem? Trudnawe to pytanie. No jestem
psychologiem, tzn, prawie, bo kończę w tym roku studia. Kocham muzykę,
słucham jej tonami, różnej: od klasycznej i filmowej po rocka, hip i rap.
Wyznacznikiem jest dla mnie tylko uczucie, które muzyka wyzwala. Kocham kino,
widziałem wczoraj Tajemnicę Filomeny, znakomity film, niejednoznaczny. Znowu
utwierdziłem się tylko po nim, że w życiu nigdy nic białe i czarne nie jest. Są półśrodki
i odcienie, a my w Polsce chcemy tylko widzieć skrajności. Polecam Wam ten obraz, choć
to nie do końca historia optymistyczna. A jak ktoś woli na poprawę nastroju, to polecam
Ratując Pana Banksa, ze znakomitą Emmą Thompson! Lubię tez poczytywać, wszystko,
co uznam za ciekawe, od Wprost i Newsweeka, po opasłe książki, teraz wziąłem się
za Inferno Dana Browna, Wciąga!
Zawsze lubiłem niejednoznacznych ludzi, takich, co to nie ukrywają, że coś się im
nie udało, coś się udało, którzy doskonale wiedzą, że nie mogliby się opisać
na linii od biały albo czarny, ale gdzieś pomiędzy. Lubię mądrych ludzi,
bo porozmawiam z genialnym profesorem i dam mi on znakomite wskazówki
na życie, ale porozmawiam też z prostą kobietą, która sprzedaje jajka na targu,
i zachwycam się, że nie ma tytułów, a jest mądrzejsza niż Platon. Lubię ludzi.
Po prostu. Nie kategoryzuję ich na a i b, szanują jakimi są. Nigdy tego nie rozumiałem,
że ma się przyjaciela, i jak nagle dowiadujesz się, że jest on gejem albo lesbijką (jeśli
to ona), zostawiasz go i zapominasz o nim jakby był trędowaty. O co chodzi?
Czy to, że jest własnie taki cokolwiek zmienia? Bo dla mnie nic. Ale znowu ludzie
kategoryzują, tyle, że teraz jako dobry/zły.
No to na początek tyle. Napiszę coś, lubię rozmawiać, fanie będzie tutaj pobyć.
Gdzieś tak skrycie sobie myślę, że może mnie tutaj spotka aseksualne szczęście
i poznam fajną i mądrą dziewczynę, która potrafi być czuła i po prostu jest?
Nie to nie jest wcale egoizm. Uważam, że w Polsce nas wychowują w poczucie
udawanej skromności: Nie mów, że coś masz, udawaj skromność. Głupota.
Potem widzę w gabinecie ilu trafia nieszczęśliwych ludzi z tego powodu.
Ja jestem szczęśliwy i życzę sobie najlepiej. I wy też tak zróbcie, bo chyba
najlepiej dbać dobrze o siebie, od tego się zaczyna.
Jeżeli ktoś myśli, że aseksualizm to problem albo wstyd, to źle myśli,
bo ja problemu nie mam z tym. A to, że sobie ktoś to obkomentuje,
co z tego, nie? Jest tyle pięknych rzeczy na świecie do poznania!!!
Wystarczy wstać i iść!!!
A ja żyję w Krakowie i to miasto kocham,mimo, że czasem go nienawidzę:D
Trzymajcie się! Smacznego!
