Ostrzegam, że powitania, a już tym bardziej wszystko co kwalifikuje się do kategorii "a teraz droga Patrycjo opowiedz nam coś osobie" wypada u mnie sztywniej niż wykrochmalona koszula, ale spróbuję, co najwyżej ktoś zaśnie w trakcie.
Także, życzę miłej drzemki, a wytrwałym wielkie podziękowania i ciasto na koniec!
Umiem grać na nerwach i opowiadać głupie żarty. W przerwach między pracą, szkołą i spaniem czytam książki, oglądam filmy i anime, planuję, marzę i ogarniam ten rozgardiasz będący moim życiem.
Jestem raczej miła, chyba… chyba, że zaczynam się przyzwyczajać do czyjejś obecności w swoim życiu, wtedy bywam uszczypliwa i złośliwa, ale tylko w formie żartu, uwielbiam przepychanki słowne, ale nie z każdym kto się nawinie.
Lubię mówić, ale wolę słuchać. Właściwie to w mówieniu jestem całkiem kiepska zwłaszcza na początku znajomości – ale pisząc czuję się jak ryba w wodzie. Bardzo trudno wyprowadzić mnie z równowagi, jestem stworzeniem o pokojowych zamiarach - ale uwaga temu, kto wypowie mi wojnę.
Jestem na czekoladowym detoksie, mam lat 21, a w mojej szafie jest wejście do Narni. Mieszkam na Pomorzu, do morza mam niecała godzinę jazdy kolejką, ale Bałtyk na oczy ostatnio widziałam ze dwa lata temu.
Pokochałam Benedicta Cumberbatcha za Sherlocka, ale miłością głęboką i żarliwą zapałałam do niego po roli Alana Turinga w „Grze Tajemnic” – przez pół dnia chodziłam poruszona tym obrazem. Nie mniejszym uczuciem darzę Roberta Downeya Jr. nie mogę sobie wyobrazić lepszego Tony’ego Starka, a jego biografia kazała mi przemyśleć kilka ważnych spraw dotyczących mojego życia.
I choćby mi kto spluwę przystawił do głowy nie wybiorę, który z panów był lepszym detektywem-konsultantem.
Może powinnam też wspomnieć, że uwielbiam filmy o superbohaterach – ale tak naprawdę jestem w stanie obejrzeć wszystko.
Nie zaraz.
Horrory.
Horrory nie. Horrory są straszne. Brr...
Chciałabym poznać tutaj kogoś z kim będę mogła przytulać się na kanapie, chodzić do kina i na wieczorne spacery rozmawiając o rzeczach ważnych i ważniejszych i milczeć kiedy słowa nie będą nam do niczego potrzebne. Marzy mi się również dobry kompan na wyjścia do teatru z dużą dozą tolerancji i wewnętrznego spokoju - moja przyjaciółka świętego mogłaby zdenerwować, a znajomi są co najmniej specyficzni.
Jeśli po przeczytaniu tego wszystkiego powyżej nie uciekasz z krzykiem to śmiało, napisz
.A teraz zapraszam na obiecany kawał ciacha!
