I tu można ładnie podstawić biologiczny aspekt miłości. Rodzice "kochają" czyli troszczą się, opiekują, wychowują itp. swoje DNA. Już mi tam gdzieś wcześniej zarzucano że to typowo męski punkt widzenia, czy jakoś tak... Ale taką zasadę uznaję i już.DAMA pisze:Mówi się,że miłość rodziców do dzieci to miłość bezwarunkowa. I tak według mnie powinno być. Myślę,że nie ma żadnego powodu do miłości rodzicielskiej.Jednak nie zawsze tak jest....Są rodzice,którzy kochają za coś ( na przykład za osiągnięcia)stawiają warunki,które trzeba zrealizować,spełnić,uszczęśliwić ich.W niektórych przypadkach rodzice w taki właśnie sposób realizują jakieś swoje niespełnione ambicje,czasami powody takiej miłości warunkowej są trudne do wyjaśnienia...Rodzicielska miłość warunkowa....To nie egoizm?
W końcu kocha się za nic.....
Czy ja wiem. W dzisiejszych czasach? Teraz modny jest indywidualizm i troska o samego siebie. Więc uważasz że ludzie mimo to ludzie bawią się w rodzinę "bo tak trzeba"? Rozumiem że biorą ślub "bo muszą", ale teraz na presję społeczeństwa mało kto zwraca uwagę, przynajmniej tak mi się wydaje?!Selene pisze:oni zostali wychowani w przeświadczeniu, że wszyscy biorą śluby i mają dzieci i to jest normalne i tak musi być i że wszyscy tak i nie ma co się zastanawiać tak po prostu trzeba i tyle
rodzina przyjaciele znajomi sąsiedzi otoczenie wie że ta osoba weźmie ślub i będzie miała dzieci i tego od niej oczekuje, bo to jest oczywiste, bo wszyscy tak robią to niby czemu z nim by miało być inaczej...
A podobno wcale nie takie zdrowe. Dorośli nie trawią laktozy, jest coraz częściej alergogenne i powoduje biegunki. Ale też je lubięSelene pisze:uwielbiam mleko, jest pyszne i zdrowe
Czy ja wiem. W dzisiejszych czasach? Teraz modny jest indywidualizm i troska o samego siebie. Więc uważasz że ludzie mimo to ludzie bawią się w rodzinę "bo tak trzeba"? Rozumiem że biorą ślub "bo muszą", ale teraz na presję społeczeństwa mało kto zwraca uwagę, przynajmniej tak mi się wydaje?!wilczek pisze:I tu można ładnie podstawić biologiczny aspekt miłości. Rodzice "kochają" czyli troszczą się, opiekują, wychowują itp. swoje DNA. Już mi tam gdzieś wcześniej zarzucano że to typowo męski punkt widzenia, czy jakoś tak... Ale taką zasadę uznaję i już.DAMA pisze:Mówi się,że miłość rodziców do dzieci to miłość bezwarunkowa. I tak według mnie powinno być. Myślę,że nie ma żadnego powodu do miłości rodzicielskiej.Jednak nie zawsze tak jest....Są rodzice,którzy kochają za coś ( na przykład za osiągnięcia)stawiają warunki,które trzeba zrealizować,spełnić,uszczęśliwić ich.W niektórych przypadkach rodzice w taki właśnie sposób realizują jakieś swoje niespełnione ambicje,czasami powody takiej miłości warunkowej są trudne do wyjaśnienia...Rodzicielska miłość warunkowa....To nie egoizm?
W końcu kocha się za nic.....
A co do rodziców którzy kochają za coś - no cóż w przyrodzie też tak jest że faworyzowane są np. szczenięta silniejsze, zwinniejsze - mają większą szansę a przetrwanie a później na przekazanie lepszego materiału genetycznego. Uważam że pomimo tego mówienia o uczuciach, miłości i pojmowania śwata rozumem, nadal mamy w sobie pierwotne instynkty które w pewnym stopniu nami kierują.
Selene pisze:oni zostali wychowani w przeświadczeniu, że wszyscy biorą śluby i mają dzieci i to jest normalne i tak musi być i że wszyscy tak i nie ma co się zastanawiać tak po prostu trzeba i tyle
rodzina przyjaciele znajomi sąsiedzi otoczenie wie że ta osoba weźmie ślub i będzie miała dzieci i tego od niej oczekuje, bo to jest oczywiste, bo wszyscy tak robią to niby czemu z nim by miało być inaczej...
... i to jest właśnie typowy objaw myślenia schematycznego, o którym wcześniej pisałam...Bardzo Dziwna Osoba pisze:Mieszkam w dużym mieście, ale w moim środowisku jest tak, że nawet najbardziej zagorzałe feministki w końcu chcą mieć rodzinę.
Sąsiedzi bardzo interesują się życiem innych- zupełnie jak w różnych polskich filmach, w których akcja toczy się na wsi. Rówieśnicy dziwią się mniej lub bardziej otwarcie, gdy ktoś w okolicach 30tki nie marzy chociażby o samym mężu albo mieszkaniu z partnerem. A jeszcze nigdy nie spotkałam się z inną reakcją niż szok, gdy powiedziałam, że są ludzie, którym dobrze się żyje samemu i nie zamierzają nigdy nikogo mieć. Zawsze słyszę określenie, że to pewnie jacyś dziwacy itd, że to nienaturalne.
Zabolał mnie jej komentarz. Do ludzi takich jak ona nie docierało, że można realizować się w życiu, nie mając partnera.Doskonale Cię rozumiem!camellia pisze:Kiedy ja na studiach będąc, oświadczyłam znajomym, że nie zamierzam wiązać się z mężczyzną, że dobrze jest mi samej, wszyscy robili wielkie oczy. W pamięci utkwił mi komentarz koleżanki, która stwierdziła, że nie powinnam myśleć o zawodzie nauczyciela, bo będę wredna, demonstrując swoje staropanieństwo
Moja mam też mi mówi, że wiele ważnych i ciekawych przeżyć mnie omija, z powodu braku faceta, rzecz jasna.
Nie jestem jeszcze stara, jak dotąd nikogo bliskiego tak naprawdę nie miałam i przyzwyczaiłam się już do tego, ale nie jestem pewna, czy nadal byłabym taka twarda, rozmawiając ze znajomymi o mojej partnerskiej samotności, czy twierdziłabym, że to takie to wspaniałe, że tak mi dobrze itp. Było tak, dopóki miałam znajomych. Czułam, że nie jestem sama, a teraz oni związali się ze swoimi "drugimi połówkami" i odsunęli się, a ja mam swoje cztery ściany, robotę, której nie lubię, siostrę, która ma swoje życie, rodziców, którym siedzę na głowie już stanowczo za długo i babcię, która, niestety, wiecznie żyć nie będzie. I tak to wygląda. Boję się przyszłości...
W poszczególnych rozdziałach książki autorka prezentuje historię wybranych kobiet, odpowiadając przy tym na pytanie z jakimi przeszkodami muszą się mierzyć, jak wygląda kwestia posiadania dzieci lub ich braku i perspektywy samotnej starości. Sposób przedstawienia przez Trimberger nowoczesnych singielek wyróżnia się tym, że nie próbuje ona ukazać samotności jako lepszej drogi. Po prostu pokazuje, jak można sobie z nią radzić, jeśli tak właśnie potoczy nam się życie.
). Może być wręcz przeciwnie....A czy nie obiło Wam się przypadkiem o uszy narzekanie na prozę życia osób,które wybrały życie w tradycyjnej rodzinie ( mąż,żona,potomstwo) ? To zależy kto się w czym spełnia i przez co się realizuje. Wydaje mi się,że jakaś część ludzi bardzo płytko interpretuje kwestię " bycia singlem". Interpretuje ją płytko,bo interpretuje stereotypowo. Pozdr Szczególnie, że dzieci zostają jakby postawione przed faktem dokonanym, tzn. nikt się ich nie pyta, czy chcą się urodzić i wziąć na siebie całe ryzyko, jakie życie ze sobą niesie (m.in. choroby, bieda, wojny, źli ludzie, itd...), a teraz raptem jeszcze jakieś wymagania...! Ech, life is brutal.DAMA pisze:A mnie zawsze zastanawiają rodzice,którzy mówią i dobitnie podkreślają,że coś im się należy od dzieci,bo się dla nich poświęcili....
Uważam,że określenie " poświęcenie się dla dzieci" jest nie w porządku, a tym bardziej żądanie czegoś w zamian. Czy relacje pomiędzy rodzicami i dziećmi działają na zasadzie- coś za coś ? Nie.
To relacja zupełnie bezinteresowna. Pozdr
