Forum SEA

Cieszę się że jest tu taki temat. Przynajmniej tu mogę się chociaż trochę 'wygadać'.
Miewam stany depresyjne, nie lubię gadać o tym co siedzi we mnie i wszystko duszę w sobie. Kilka dni temu uświadomiłam sobie że nawet nie mam przyjaciela z którym mogłabym wyjść gdzieś chociażby posiedzieć czy wypłakać się w ramię gdy będzie taka potrzeba.
Czuję że powoli przestaję dawać sobie radę

Zdobywanie i utrzymywanie przyjaźni to trudna sztuka. Wymaga raczej inicjatywy niż czekania aż ktoś do naszych drzwi zapuka. Jednak w Krakowie, którym mieszkasz jest trochę Asów, może tu jakiegoś nowego przyjaciela na forum znajdziesz. Powodzenia i głowa do góry.

Dziękuję.
Wiem, że to nie jest proste ale mam już dość znajomości które kończą się tak, że ktoś pamięta o mnie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuje a tak to nie ma czasu nawet się spotkać.
No cóż. Może jeszcze przede mną znalezienie pokrewnej duszy

Nobody. pisze:Dziękuję.
Wiem, że to nie jest proste ale mam już dość znajomości które kończą się tak, że ktoś pamięta o mnie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuje a tak to nie ma czasu nawet się spotkać.
No cóż. Może jeszcze przede mną znalezienie pokrewnej duszy

Znam to dokładnie
Mimo moich starań o utrzymanie częstszego kontaktu żeby np. gdzieś razem wyjść kino, góry, rower czuję się jak intruz, który przeszkadza w życiu, mam wrażenie że przeszkadzam swoją obecnością lub nawet pomysłem spotkania

No to widzę nie tylko u mnie tak wygląda sytuacja
Z jednej strony to pocieszające ale z drugiej jednak przykre

Jest jakieś miejsce, w którym mogłabyś nawiązać nowe znajomości?

Nawet nie wiem.
Pewnie gdzieś tam by się znalazło. Tylko aktualnie nawet nie chce mi się nigdzie wychodzić jeśli nie mam takiej potrzeby

Nie napisałaś nic na temat tego, czy byłaś u jakiegoś specjalisty. Jeśli masz stany depresyjne albo depresje, to najlepiej jak najszybciej przejść się do lekarza psychiatry, w tej dziedzinie farmakoterapia naprawdę pomaga

Myślałam o tym.
Tylko problem jest taki że nie potrafię rozmawiać o tym co siedzi we mnie więc zawsze czekam aż przejdzie

No ale może warto spróbować. Psycholog ma swoje sposoby na opornych w mówieniu W sumie na początku każdej drogi potrzebna jest chęć zmiany. Jeśli zidentyfikowałaś, że jest Ci źle jak jest to już pół kroku zrobione.

Trzeba będzie pomyśleć
Dziękuję wszystkim

Nobody. pisze:Trzeba będzie pomyśleć

...może jutro, może kiedyś tam, a póki co - cyk do wyra jak zwykle i umieranie gapiąc się w sufit.

Nie czekaj tylko umów się, można przez neta.

SamotnyWilk pisze: Znam to dokładnie
Mimo moich starań o utrzymanie częstszego kontaktu żeby np. gdzieś razem wyjść kino, góry, rower czuję się jak intruz, który przeszkadza w życiu, mam wrażenie że przeszkadzam swoją obecnością lub nawet pomysłem spotkania

Ha! Dokładnie mam tak samo... Niby wszystko ładnie, pięknie, ale czemu to ja zawsze muszę z inicjatywą wychodzić? Zawsze zagadać pierwsza, wyjście zaproponować... A gdy tupnę nóżką i czekam... to mogę sobie do końca świata czekać I jak tu wierzyć, że drugiej osobie zależy na kontaktach? I tak właśnie kończę sama zwykle

Zawsze smucą mnie takie sytuacje i szkoda mi osób, które są zapominane dopóki ktoś czegoś od nich nie potrzebuje