Deprecha, ehh... :(

[Salomea]

To forum, to jedyne miejsce, w którym mogę pisać o sikhizmie ile wlezie , chyba że moderatorzy pousuwają moje posty .

Pewnie, że tak "władza” już zaciera łapki. Miotełki w dłoń i zamiatamy. Raz, dwa szybciutko!

[wilczek]

Ty wierzysz w "tamtą stronę", ja nie. Dla mnie śmierć nie jest końcem, tylko bramą, przez którą przechodzimy do nowego życia, w nowym ciele.

Może "tamta strona" to też inne wcielenie. Nie wiem. Niby jestem wychowany jako katolik i mam wierzyć w niebo i piekło po śmierci, ale osobiście nie wykluczam zadnej z możliwości Ciekawi mnie to zagadnienie, ale na razie brak mi czasu żeby je zgłębić. Nawet nie wiem gdzie i co czytać. A najlepiej z tego wszystkiego było by być wilkołakiem i żyć wiecznie

[clouds clear]

Od pewnych rzeczy niestety nie da sie uciec.Są takie sytuacje w życiu , które zmuszają człowieka do takich a nie innych decyzji.Pewnych rzeczy nie da sie pokonać. Może trzeba uszanować wolę drugiego człowieka-człowieka, który postanawia "uciec" od życia.Nikt z nas nie będzie nigdy w skórze tej właśnie osoby ,i nigdy nie pojmie co przeżywała.
Można próbować pomóc, ale chyba też warto zrozumieć.Nie twierdzę, że warto sie pogodzić z takim czynem, przypuszczam, że większość osób,które targnęły sie na własne życie tez nie do końca potrafiła pogodzić się z tą decyzją, ale czasem po prostu nie da się wygrać z codziennością.

[dorosłe dziecko]

Ja wolę bycie wampirem.

Co zaś do tematu: Moja niewiara w jakąkolwiek formę życia po śmierci, "drugą stronę", czy jak to tam zwać powoduje, że nigdy nie chodziły mi po głowie żadne myśli samobójcze. A w życiu, jak to w życiu - raz lepiej, raz gorzej, ale ważne, że się żyje i można brnąć do przodu.

[DZIEWICA8]

Ech... Tak to jest w życiu! Człowiek jakoś się trzyma. Obiecuje sobie, że już nie będzie płakał, że będzie silny i szczęśliwy, aż tu nagle bach! i rozpacz go dopada i człowiek musi swoje wypłakać. Wypłacze się i idzie dalej, upada i wstaje. I znów sobie obiecuje, że to był ostatni raz. I znów się jakoś trzyma. Ciekawe tylko na jak długo?
DZIEWICA8

[dorosłe dziecko]

Pewnie do czasu aż wypłacze wszystkie łzy.
Natomiast tak na poważnie: wszystko zależy od człowieka. Jeden wiedząc, że od płaczu może go tylko głowa rozboleć będzie się starał nie płakać i weźmie się z życiem za bary skoro tak trzeba. Drugi natomiast będzie wylewał morza łez nie zauważając, że to nie zmienia jego sytuacji. Znam oba typu ludzi, kiedyś często płacz był dla mnie najczęstszą reakcją dopóty dopóki nie przyszło otrzeźwienie, że to nie poprawia sytuacji a tylko jeszcze nadwątla moje siły. Powiedzieć sobie, jak trzeba, to nawet wrzasnąć: "nie będziesz więcej płakać, weź się w garść" i tak zrobić. Mnie się udało.

[wilczek]

A ja nigdy nie płakałem (wróć - płakałem w podstawówce bo mnie chłopaki w szkole przezywali "Tuptuś" ). Może to oznaka jakiejś nieczułości (właśnie - można być pozbawionym uczuć? I jakim się wówczas jest?), ale nie umiem siąść i się zamartwiać nad swoim ani nad czyimś losem. Trochę to ułatwia sprawy bo nie zamartwiam się że coś się nie udało, ale jednocześnie nie mobilizuje do poprawienia błędu. W każdym bądź razie nie rozumiem zjawiska depresji

[camellia]

W każdym bądź razie nie rozumiem zjawiska depresji

Ja zrozumiałam aż za dobrze, kiedy sama jej doświadczyłam. Nic przyjemnego.

[Salomea]

Ja już nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz płakałam, chyba kilka lat temu. Teraz już mnie ten sport nie kręci, więc nie uprawiam. Za to gdy byłam nastolatką była ze mnie niezła histeryczka, potrafiłam cały dzień zawodzić, uwielbiałam to.

[dorosłe dziecko]

Mnie kiedyś bardzo pasjonował sport pod tytułem kłótnie z matką. Nadal tak jest, bo moja matka jest apodyktyczna i nie cierpi sprzeciwu. Uwielbiam, kiedy zaczyna wrzeszczeć, bo ktoś neguje jej "rację", której tak naprawdę nie ma.

[DZIEWICA8]

A mnie wczoraj napadła jakaś rozpacz. Dopadła mnie na środku ulicy i musialam sie gdzieś schować i wypłakać żeby iść dalej. A już tak dobrze się trzymałam, tak dawno nie płakałam, aż tu wczoraj bach! i znowu mnie dopadło.
DZIEWICA8

[dorosłe dziecko]

W każdym bądź razie nie rozumiem zjawiska depresji

Ja zrozumiałam aż za dobrze, kiedy sama jej doświadczyłam. Nic przyjemnego.

Sadzę, że tak naprawdę nikt nie rozumie zjawiska depresji zanim go nie doświadczy. Czasami tylko nam się wydaje, że rozumiemy jakieś zjawisko, kogoś innego.

[Ant]

Teraz ja powiem wam, że kiedyś także miałem swoje schizy, ale jakoś przeszły (mam nadzieję)

Zresztą jakoś jakoś nie kręci mnie wizja życia, w którym cały czas się rozpacza itd.

[Salomea]

Co to za życie bez schiz, ja moich nie oddam. Płacz jest już passe, teraz stawiam na wściekłość ( w dni parzyste) i stany katatoniczne (w dni nieparzyste)

[dorosłe dziecko]

A co piątki trzynastego? Na piątek trzynastego musisz mieć coś wyjątkowego.