Trudno mi odpowiedzieć jednoznacznie bo te dziwne relacje w jakich byłam, to chyba raczej pseudozwiązki albo hybrydy z nie wiem czym.
Zaczęłam późno, bo jeszcze w 3 klasie liceum uważałam że choćby całowanie się z kimkolwiek jest obrzydliwe. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, ani nawet nie przytulałam się do żadnego samca (nie licząc rodziny podczas składania życzeń, bo na co dzień z czułości też nie słyną).
Dopiero gdzieś w trakcie studium poznałam kogoś na IRCu - nie dość że dość dużo młodszego (jak na standardy mojego wtedy wieku), to jeszcze mieszkającego na drugim końcu Polski. To on pierwszy się zaangażował, mnie wtedy ani w głowie nie były takie rzeczy i żyło mi się z tym dobrze. Niestety dałam się wciągnąć i jakoś tak utworzyliśmy związek... na odległość. Dopiero tu było pierwsze przytulanie, całowanie i seks... Początki przychodziły mi z wielkim trudem, chociaż darzyłam go bardzo silnym uczuciem. Seks zaproponowałam ja, po kilku miesiącach, na trzecim widzeniu... w sumie do dziś nie wiem dlaczego. Nie miałam z tego żadnej przyjemności, był przystojny ale jakoś nie czułam fizycznego pociągu. Jedyne co na mnie mogło oddziaływać w sposób seksualny to różnego rodzaju fantazje (tak było chyba zawsze). Mimo wszystko starałam się, ale wyszło na to że niepotrzebnie, ponieważ zdradził mnie emocjonalnie a później po prostu w nieładny sposób zerwał (nie napisał mi tego wprost, unikał mnie i dziwnie się zachowywał). To coś trwało pół roku.
Potem wpadłam w depresję i wir dziwnych relacji: płytkich, z osobami jakie znałam wcześniej z IRCa lub innych miejsc netu, każda kolejna relacja była coraz bardziej seksualna (w pierwszej tylko pocałunek, w ostatniej już pieszczoty ale wciąż bez seksu). Czy bawiłam się samcami? Nie ponieważ nie ukrywałam że nie chcę się wiązać i wiedziałam że prędko odejdą do takiej która będzie chciała. Oczywiście zwykle robili to również w złym stylu ludzi którzy nie mają odwagi ani honoru.
Ten cały okres trwał jakieś 2 lata, a potem zrobiłam przerwę gdzie obiecałam sobie unikać wszelkich relacji z płcią przeciwną. Miałam spokój jakieś 1-1.5 roku i bardzo dobrze wspominam ten czas, ale jakoś tak się stało że poznałam lepiej kogoś kto mieszkał blisko mnie.
Było między nami koleżeństwo, ale wiedziałam że mu się podobam i sama zainicjowałam powoli coś... romans... Nie w tym sensie że był żonaty czy w związku a ja miałam być tą drugą, lecz po prostu było to na zasadzie umowy. Postępowanie fair i z szacunkiem, nie tylko bliskość ale i rozmowy, pomoc, towarzystwo.
Dałam wtedy wewnętrzne przyzwolenie na dotyk, tolerowałam przekraczanie granic. W końcu poczułam zew bliskości fizycznej i tu była mała trudność, ponieważ on był trochę oporniejszy niż ja
(zazwyczaj było na odwrót).
Początki były takie szalone jakbym stała się na ten czas inną osobą, właśnie seksualną. Nie wiem czy to ma znaczenie ale w tym czasie byłam w depresji z powodu mobbingu w pracy.
No i ... po jakimś czasie nagle zwrot w drugą stronę. Odkryłam że w łóżku jest egoistą, a poza nim człowiekiem bardzo humorzastym, obrażalskim, pretensjonalnym. Próbował mi mówić co mam robić. Zamarzyłam wtedy żeby mnie zostawił i znalazł sobie inny cel, nawet go podpuszczałam ale niestety nie udało się.
Rozluźniłam więc więzy i zeszliśmy z powrotem do dalszej znajomości, ale nie bez przykrej walki i narzucania z jego strony...
Minęło już 5 lat od kiedy z nim skończyłam.
A jeszcze zanim zaczęłam, wplątałam się w wirtualną toksyczną znajomość która summa summarum trwa już prawie 10 lat i nie potrafię jej zakończyć a rozwinięcie również nie postępuje.
Jedno wiem na pewno: kiedy tylko widzę objawy zainteresowania mną jakiegoś mężczyzny, mam ochotę uciekać jak najdalej. Zapraszanie na kawę czy inne spotkania to dla mnie jakby cios w moją wolność... a jednocześnie jest to miłe. Zawsze jednak odmawiam, albo odraczam na później i potem już nigdy ten temat nie wraca.
Tym bardziej że wiem i nieraz otrzymałam konkretne zapewnienie, że mężczyźni interesują się moją powierzchownością, nie dając szans charakterowi (wiem że mam niełatwy) ani ogólnie temu co sobą reprezentuję.
To mnie zabolało i tkwi jak kolec którego nigdy nie uda się wyjąć.
Bo zawsze kiedy poznaję kogoś nowego to boję się że pod miłym zachowaniem jest życzenie otrzymania ode mnie czegoś czego nie mogę dać, a na końcu beztroskie porzucenie jak wyeksploatowaną baterię.
A wiem że mogę wiele dać.
I nie potrafię brać.
I to tak w wielkim skrócie...
Niektórzy faceci tak jak i koty lubią wygody, ciepełko i miskę pełną piwa.
Kieliszek dobrego wina jeszcze nikomu nie zaszkodził...