Widzę, że wielu z nas jest w głębi serca bardzo wrażliwych na opinię innych ludzi, oraz ich skrywane myśli i uwagi na nasz temat. Niezależnie czy przyznajemy się otwarcie do tego przed samymi sobą, czy też nie, faktem jest, że zdarza nam się unikanie miejsc i sytuacji, w których na takie oceny możemy być w naszym przekonaniu narażeni. No cóż, osobiście wydaje mi się, że potrafię sobie z tym problemem całkiem dobrze radzić i dlatego postaram się pocieszyć Was najlepiej, jak tylko mogę.
Po pierwsze, często sami tworzymy lub wyolbrzymiamy problem, którego w cale nie ma. Kiedy odnosimy wrażenie, że ktoś zerka na nas - dajmy na to w kinie, pierwsza nasuwa się nam ta myśl, która nas najbardziej prześladuje. Jeśli ktoś się w jakiś sposób ubrudził, to spojrzenia innych będzie interpretował jako szczególną uwagę innych na owo ubrudzenie. Jeśli ktoś się czuje atrakcyjny, to zinterpretuje to jako efekt swojej nadzwyczajnej urody. A jeśli się ktoś nie ogolił, to wydawać się mu może, że wszyscy to zauważyli i skomentowali. Tak więc jeśli myśl o samotności jest w centrum naszej uwagi, nic dziwnego, że o komentarze z tego powodu będziemy podejrzewali wszystkich dookoła. Z tego też powodu większą uwagę zwracamy na wchodzące do kina pary, niż na osoby samotne i w ten sposób wyrabiamy w sobie fałszywą opinię o proporcjach par do singli, co z kolei pogłębia nasz dyskomfort. Tymczasem prawdziwym powodem, dla którego ktoś nas obserwuje, bądź nawet pokazuje znajomemu palcem, może być taki sam sweter jaki sam wczoraj kupił, fryzura jaką sprawiła sobie koleżanka, miejsce w którym siedział/a ostatnio i dostał/a bólu szyi i 1000 innych powodów, które nawet by nam do głowy nie przyszły. Czasem wręcz sami możemy wywołać spojrzenia innych, zerkając na nich czy przypadkiem oni na nas nie zerkają, po czym oni faktycznie zaczną to robić, zastanawiając się czego my na nich zerkamy i w ten sposób od przypadkowego zerknięcia można się "zazekać" na śmierć, nie wspominając już o tym, że każda ze stron nada temu swoją niestworzoną interpretację.
Dobra, widzę, że ten komentarz zaczyna robić się dziwny, więc dodam tylko, że nie ma co przejmować się ewentualnymi spojrzeniami innych, a tym bardziej doszukiwać się ich przyczyn, bo i tak nie da się takiej tezy zweryfikować, a jest całkiem możliwe, że się mylimy.
Po drugie, nawet, jeśli ktoś patrzy się na nas bo jesteśmy sami, to co z tego? Problem, jaki nas tu dotyka dotyczy głównie problematyki szczęścia. Chodzi oto, że społeczeństwo, świadomie i/lub nie, stara się narzucić wszystkim jeden model szczęścia, określając autorytarnie, jakie życie jest pełnią szczęścia, a jakie nią nigdy być nie może. Oczywiście ten poprawny, wyidealizowany schemat, to związek małżeński 2 osób płci przeciwnych, mających min. 2 dzieci (tzw. model 2+2), najlepiej żyjących w "american dream", czyli mających cudowny, dobrze wyposażony dom, samochód (lub dwa), i inne tego typu zdobycze cywilizacyjne, które, oczywiście całkiem przypadkiem
, w niczym nie ustępują temu, co mają sąsiedzi.
Ponieważ wyłamujemy się już z samych podstaw tego modelu, wielu uważać będzie, że nigdy nie zaznamy szczęścia, co dla jednych jest dowodem kary bożej, dla innych powodem do kpin, a dla jeszcze innych, do bardziej lub mniej szczerego współczucia.
Moja uwaga jest taka, abyśmy nie dali się w tym miejscu zwariować. Powyższy model jest bowiem bzdurny, o czym świadczą min. 2 rzeczy; 1- nie da się go udowodnić ani uzasadnić według żadnych prawideł logicznego wnioskowania, 2 - doświadczenie wskazuje, że jego spełnienie niekoniecznie do szczęścia prowadzić musi. Jest też trzeci argument dotyczący problemu szczęścia jako takiego w ogóle, ale nie będę was nim tu nudził, bo za bardzo byśmy w filozofię weszli.
To, jaki sposób samorealizacji najlepiej wpłynie na nasze samopoczucie, jest kwestią względną, dlatego nie dajmy sobie narzucić cudzych poglądów na ten temat. Nieważne co powiedzą inni, bo za ich poglądami nie stoi żadna obiektywna prawda. Twierdzenia typu: "kobieta, która nie urodziła dziecka, a najlepiej min. 2, nie jest w pełni kobietą", czy też, "mężczyzna, który nie uprawia seksu z partnerką min. raz dziennie, nie jest prawdziwym mężczyzną", są po prostu głupie ale, co gorsza, mimo wszystko krzywdzą cudze uczucia.
Jeżeli sobie uświadomimy, że model, w jaki wszyscy wokół starają się nas wcisnąć, jest w istocie nie lepszy od innych, to może przestanie nam tak zależeć na tym, co myślą inni. Tak przynajmniej stało się w moim przypadku i absolutnie nie postrzegam żadnych miejsc publicznych, jako przeznaczonych jedynie dla par. Nie przejmuję się też tym, czy to, że jestem sam, się komuś podoba czy nie, bo to po prostu nie ich sprawa. Wiem, że łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale nie zamieniajmy kina na DVD, kawiarni/restauracji na własną kuchnię, a 14 lutego nie chowajmy głowy w piasek, gdyż w ten sposób jedynie wzmagamy w sobie niepotrzebne poczucie winy, że nie pasujemy do czyichś poglądów o szczęściu i spędzaniu wolnego czasu.
Takim zdecydowanym cięciem między dwoma epokami był pokaz filmów samurajskich - kumpel niby chciał, ale potem miał sto powodów, że może jednak nie, więc w efekcie poszłam sama na bodajże dziewięć filmów z rzędu i bawiłam się setnie 
Od tej pory, jeśli już chadzam do kina, to sama i generalnie mam w nosie reakcję innych 
Chociaż z teatrem czy czymś w tym stylu już nie mam takiej odwagi i na bębny japońskie wyciągnęłam Mamę xD
Oczywiście nie z Twojej wady wzroku, ale sposobu, w jaki to napisałaś 
i w wiele miejsc chodzę sama. Lubię robić to co chcę i nie znoszę jak mi ktoś coś narzuca, więc zdarza się, że do kina idę sama, do kawiarni rano przed pracą też, bo akurat lubię chodzić w takich godzinach, czasami czytam gazetę. Na plażę lubię sobie po pracy pójść ,posiedzę sobie 20 minut, coś poczytam i wracam. Nawet nie miałoby sensu dzwonić po kogokolwiek, żeby przyjechał na 20 minut, bo ja mam taki kaprys. Przez większą część życia nikogo nie miałam i byłam zmuszona sama organizować sobie czas, bo wolałam sama gdzieś iść niż być jedyną spośród dziesięciu par, a nawyki zostały 
