Oczywiście chodzi mi o aseksualność Przyjął to w miarę spokojnie choć nie jestem pewna czy do końca zrozumiał. Nie wyjaśniłam tego zbyt dokładnie. Ale jak to próbowałam tłumaczyć zdałam sobie sprawę, że wszystko co tłumaczyłam na podstawie swych doświadczeń było w czasie przeszłym... myślę, że to mówi samo za siebie. Mogę już chyba śmiało powiedzieć, że ten ekspresowy kurs seksualności zakończył się powodzeniem z jednym tylko warunkiem - jestem seksualna tylko z nim. Gdyby coś się stało i nas rozdzieliło, nie szukałabym nikogo innego. Byłabym znowu aską. Dlaczego? Bo to nie seksualności szukam z nim lecz czystej bliskości. Bez względu na to co myślicie o sile miłości platonicznej, nie ma niczego silniejszego niż intymna bliskość. Mówię to na serio. Nie ma sposobu na odczucie większej radości jak ta kiedy wpatruję się w jego uśmięchnięte oczy i wiem, że to szczery uśmiech, tylko dla mnie i tylko z mojego powodu. Wiem, że jego motywacja jest dużo bardziej fizycznie ukierunkowana ale to mi nie przeszkadza. Dlatego zgadzam się na związek seksualny chociaż on jest jedynym czującym na to fizyczną potrzebę. Zgadzam się właśnie dla tego uśmiechu 'po' 
Jedyne czego szukam to właśnie to najszczersze szczęście wychodzące z bliskości. Oto w jaki sposób ja bym zdefiniowała miłość. Jest to czerpanie szczęśliwych uczuć ze szczęśliwych uczuć partnera, który także je ma z mojego powodu. Jest to niekończące się koło miłości. 
Cudownych zawrotów głowy można dostać od kręcenia się w tym kole. Szczerze cudownych.~~~~~~~~~~~~
Jesteśmy ze sobą całkowicie szczerzy. Rozmawiamy o wszystkim. Powiedział mi całą historię swojego życia (a było co opowiadać - jest dużo dużo starszy ode mnie, ma się co opowiadać jak się ma tyle lat
), ja mu powiedziałam swoją ale tylko na powiedzenie jednego małego szczególiku nie mogłam się zebrać. On nadal nie zdaje sobie sprawy, że jest moim pierwszym facetem, pierwszym, któremu pozwoliłam się posunąć do końca. 
Bardzo łatwo rzuca się w oczy, że jestem niedoświadczona we wszystkich sprawach łóżkowych ale jakoś nie mogę się odważyć na wyjawienie dokładnego powodu mojego braku wiedzy. Jak na razie jedyne co wie to, że nigdy nie byłam w czymś co nazwałam "prawdziwym/poważniejszym" związku. Jednak on nie zdaje sobie sprawy jak szeroka jest moja definicja 'poważniejszego' związu. Ups Dlaczego nie mogę się odważyć? Nie wiem dokładnie. Trochę się boję, że mi nie uwierzy, w końcu mam 24 lata!!! Trochę się boję co o mnie pomyśli... co pomyśli, że ja myślę o nim... że zmieni to jego stosunek do naszego związku... że się będzie bał, że ja się za bardzo do niego przyczepię (chociaż niby to nie powinno być problemem - sam się do mnie bardzo przyczepił, uzależnił się ode mnie tak samo jak ja od niego).
Wiem, że to wszystko nie ma za bardzo sensu. Nie powinnam się takimi głupstwami przejmować... tak mi mówi mój rozum ale nadal mnie coś wstrzymuje.
Może mu kiedyś powiem po latach bycia razem, kiedy mu głowa osiwieje a ja dostanę pierwszych zmarszczek
(nie byc zla 
). dla mnie to wszystko wyglada tak jakby troche smiesznie i prawie niemozliwie co tu opisujesz, tak jak by to nie byla ta Kamikola z dawnych czasow. bo czytam twoje/wasze wypowiedzi prawie od samego poczatku zalozenia tego forum (choc od samego poczatku mnie tu nie bylo), i po prostu nie chce mi to jakos do glowy wejsc, ze osoba aseksualna, ktora zalozyla te forum (a wiec dla mnie tak jakby da szpica wszystkiego), "nagle" stala sie "naszym przeciwnikiem" 
niekompletna...