Forum SEA

fajny pomysł!

*
Ogromna, dębowa szafa od zawsze stała w kącie pokoju, tam było jej miejsce. Nawet jego dziadek, człowiek energiczny i pomysłowy nigdy próbował przestawiać cennego antyku choćby o centymetr. Demetriusz powoli przetarł zaspane oczy i głęboko ziewnął rzucając tęskne spojrzenie do ciepłego łóżka. To będzie długi dzień, pomyślał. Kiedy niespiesznym krokiem podszedł do szafy, ponownie usłyszał ten sam dźwięk. Nie miał już żadnych wątpliwości, tajemniczy odgłos pochodził z jej wnętrza. Wziął głęboki oddech i...

...ruszył w kierunku szafy. Przetarł oczy i wyciągną rękę w kierunku drzwiczek szafy. W tym momencie z przedpokoju odezwał się przeciągły dzwonek telefonu - niemal automatycznie rozpoznał melodyjkę przypisaną połączeniom przychodzącym od matki. Westchnął, jeszcze raz rzucił okiem na szafę, po czym udał się odebrać. Kiedy naciskał zieloną słuchawkę w swojej starej Noki, niezidentyfikowany dźwięk wydobył się znów z szafy.
- Halo, synu. Czemu tak długo nie odbierasz?! - usłyszał pełen pretensji głos matki. - Musisz natychmiast przyjechać po mnie do szpitala, potonęłam się na oblodzonym chodniku i skręciłam nogę. Jestem w szpitalu. Czemu własny syn nie pomoże biednej matce?
Demetriusz zadrżał.Usłyszał, że skrzypnęły zawiasy szafy w jego sypialni...

- Zdaje się, że zostawiłam tu moją kostkę - odparła Julia, ignorując uwagę dotyczącą włosów sięgnęła po przedmiot leżący na stoliku.
Odwróciła się i udała się w kierunku szafy. Demetriuszowi wydawało się, że w dziewczynie zmieniło się coś więcej, nie tylko same włosy. Była dziwna, obca. Wchodząc do szafy powiedziała:
- Wiesz w zasadzie możesz mnie tam odwiedzić. - Po tych słowach znikła w ciemnej szafie, a drzwiczki zamknęły się z przeciągłym skrzypnięciem.

Tylko spokojnie - pomyślał Demetriusz starając się opanować to dziwne niewiadomo co, co właśnie wydawało się dziać w jego świecie. - Zielone niebo, kostka Rubika, której niecierpię odkąd tylko sięgam pamięcią i moja Julia wychodząca z tej przekletej szafy. Albo ktoś dosypał mi coś do piwa w tym parsztwym pubie zeszłej nocy, albo faktycznie jest już ze mną niedobrze...

Zawahał się kilka sekund po czym szybkim ruchem otworzył drzwi szafy. Nigdzie nie było śladu ani Julii ani kostki rubika. Wnętrze wyglądało tak jak je zapamiętał dzień wcześniej wieczorem. Szybko się ubrał i zbiegł po schodach na dół. Zielone sznurówki? eh - nieważne, pomyślał Demetriusz - trzeba pojechać do mamy do szpitala. Otworzył drzwi wejściowe i...

...otoczyła go ciemność. Zlękniony tą niecodzienną i niepokojącą zarazem sytuacją odruchowo cofnął się o krok. Jego plecy przylgnęły do jakiejś powierzchni, której chwilę temu tuż za nim nie było. Rozległ się cichy stuk. Odskoczył i odwrócił się. Otaczająca go ciemność spowijała wszystko. Nie widział nawet tego z czym się zderzył. Wyciągnął więc ostrożnie ręce, aby odszukać wyjście z tej pułapki. Jego palce natrafiały jedynie na cztery otaczające go ściany. Gdzie ja jestem? - zastanawiał się, gdy jego dłoń natrafiła na zwisający sznurek. Pociągnął za niego. Rozbłysło światło. Demetriusz na chwilę zastygł w bezruchu. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Stał we wnętrzu własnej szafy.

Rozejrzał się, a potem wyciągnął rękę w kierunku drzwi szafy. Nacisnął. Nie ustąpiły. Popchnął mocniej. Znowu nic.
Rzucił się na drzwi całym ciałem, raz i drugi. Walczył przez kilka minut, dopóki się nie zmęczył. "To na nic" - pomyślał. Usiadł w rogu szafy, aby się zastanowić.
W tejże chwili ktoś delikatnie zapukał w drzwi szafy od zewnątrz.
Demetriusz zdrętwiał.
Pukanie powtórzyło się, tym razem głośniej. Raz, jeden, drugi i trzeci.
Demetriusz pociągnął za sznurek i zgasił światło w szafie.
Pukanie nie ustało, lecz nasiliło się. Po chwili rozległ się łomot. Ktoś walił pięściami w drzwi szafy!

...drzwi otworzyły się z impetem a światło wypełniło wnętrze szafy tak gwałtownie, że Demetriusz na kilka sekund przymrużył oczy. Gdy wróciła ostrość, zobaczył osobę, której nigdy by się spodziewał. Nie widział jej przecież przez tyle lat...