Forum SEA

Poison Ivy pisze: Cierpimy trochę przez polski savoir vivre. To kobieta powinna witać się pierwsza, jeżeli nie wyciągnie ręki, to należy ją powitać skinieniem głowy.

Jeśli ktoś rzeczywiście stanie przede mną i ukłoni się lub skinie głową to zawsze wyciągam do niego rękę. Może z wyjątkiem osób znacznie ode mnie starszych, w przypadku których czuję, że raczej to do nich należy ustalenie formy powitania ze mną.

Ale najczęściej wcale nie spotykam się z kłanianiem się przez mężczyznę, który, znając savoir-vivre, chciałby, żebym pierwsza wyciągnęła do niego rękę, ale z bezczelnym zignorowaniem i przejściem do witania się z kolegami.

Zresztą w savoir-vivre jest też mądra i intuicyjna zasada mówiąca, że w przypadku powitania osoby stojącej i idącej pierwsza wita się osoba idąca, czyli np. dołączająca do stojącej grupy. Nie ważne nawet w jaki sposób się wita, ale ma się przywitać.

Jedną z takich irytujących rzeczy jest też sytuacja, kiedy ktoś obcy łapie za rękę podczas rozmowy, np. za łokieć, ramię. Takie spoufalające gesty nie powinny mieć miejsca, ale niektórzy nie potrafią utrzymać łap przy sobie.

Słomiany Zapał pisze:Jedną z takich irytujących rzeczy jest też sytuacja, kiedy ktoś obcy łapie za rękę podczas rozmowy, np. za łokieć, ramię. Takie spoufalające gesty nie powinny mieć miejsca, ale niektórzy nie potrafią utrzymać łap przy sobie.

Mi się to zdarza często. Podczas rozmów z nowo poznawanymi osobami i tymi starymi znajomościami. Dotykam po ramionach . Jednak nie są to "czułe macanki", po prostu dotyk.

chochol, to zależy od rodzaju tego dotyku, sytuacji, osoby. Jak to są jacyś znajomi to raczej inaczej jest to odbierane, niż w przypadku całkowicie obcej osoby.

Owszem, ale tylko z osobami które uważam za bliskie - przyjaciele, rodzina, no i moja druga połówka. Każda sytuacja w której przytula mnie ktoś inny sprawia, że wewnętrznie krzyczę "puść mnie". Niekiedy ktoś potrafi mi nastawić kręgosłup taką metodą co nie jest wcale przyjemne.

Ja uwielbiam się przytulać Nawet bardzo.Lubię być wtulona w drugą osobę

Jeśli już mam wybierać, to wolę być przytulana niż przytulać. Porządne przytulenie raz na jakiś (dłuuugi) czas przez kogoś bliskiego mi wystarczy. Z drugiej strony każdego napotkanego psa mogłabym przytulać bez końca

Przytulanie jest ekstra, pod warunkiem, że jest się do kogo przytulić
Gdybym miał partnerkę, to byłaby to jedna z moich ulubionych pieszczot.
Na razie jednak musi mi wystarczyć przytulanie mojego kota

Uwielbiam się przytulać, ale rzadko mam okazję. Pozwalam się dotykać bardzo niewielu osobom i hmm, ostatnie porządne tulenie zaliczyłam grubo ponad rok temu. Przynajmniej mam kota, jest dość gruby i ma mięciutkie futerko

Od kilku lat nikt mnie nie przytulił... Nie powiem, miłe uczucie.

Brakuje mi tego bardzo, bardzo moja kotka niezbyt lubi przytulanie... a kiedyś przytulanie było dla mnie jak powietrze... "Lecz widać można żyć bez powietrza".

Moja kotka też nie lubi przytulania, więc muszę sobie znaleźć partnerkę do przytulania

wasyl26700 pisze:Moja kotka też nie lubi przytulania, więc muszę sobie znaleźć partnerkę do przytulania

A ja będę mieć drugą kicię, na partnera straciłam już nadzieję

Ja jeszcze mam nadzieję, podobno nadzieja umiera ostatnia

to jest obrzydliwe.czuć wtedy ostry fetor ze spoconych klaciszonów którymi przytulacze lubią dotykać innych i ciężki oddech.jest to jakiś rodzaj chwilowej niepoczytalności.najlepsze jest to że przytulaczami są zwykle osoby brązowo i czarno okie.jest to jakiś wyznacznik ich zgniłej osobowości bo potrafią podejść do osoby której w ogóle nie znają i obściskiwać przy wszystkich.nie pomaga nawet wystawienie dłoni do uściśnięcia powitalnego czy pożegnalnego.wtedy nie wiadomo o co im chodzi.brzmi to jak jakaś czarna komedia.jakoś nie myślą o tym że ciała którymi tak lubią dotykać innych kiedyś stracą.ich spaczona osobowość zniknie na zawsze jeszcze wcześniej.