Jakie to prawdziwe?!!
"Osoby o schizoidalnej strukturze charakteru używają najczęściej prostych form obrony utrwalonego fałszywego Ja (mechanizmów obronnych), takich jak:
- projekcja; (swoje uczucia i doznania wmawiają innym)
- zaprzeczenie;
- intelektualizacja lub spirytualizacja;
- amnezja lub wyparcie szczególnie wobec sytuacji konfliktowych lub zdarzeń z dzieciństwa;
- wycofanie.
Zdania skryptowe jakie "nosi w umyśle" i które charakteryzują życiową postawę, przyjmują postać patogenicznych przekonań, jak np.:
- Nie mam prawa istnieć
- Świat jest zły i tylko zło może mnie spotkać
- Coś ze mną nie tak, jestem nienormalny
- Gdybym wciąż się nie kontrolował to mógłbym oszaleć i skrzywdzić innych ludzi
- Zagrażam najbliższym, więc będę samotny
- Życie jest nieistotne, ważne są metafizyka i to co poza życiem doczesnym."
"Przykładowo osoba schizoidalna może się przedstawić w taki sposób: "Dzisiaj znowu zostałam sama. Przez swoją nadwrażliwość nikt mnie nie rozumie, zawsze będąc z innymi ludźmi, jestem jak gdyby obok, zawsze sama. Po prostu nie mam kontaktu z innymi ludźmi. Nikt mnie nie rozumie i zawsze prędzej lub później zrażam się do ludzi, bo jestem bardzo drażliwa, a ludzie zmuszają mnie do rzeczy niemożliwej, mianowicie takiej, żebym była taka, jak sobie wymyślili, żebym była, a ja nie umiem się dostosować. Moje życie to jest jedna wielka samotność. Wczoraj musiałam zakończyć kolejną frustrującą znajomość. No i znowu jestem sama.""
I wiele innych...
http://www.himavanti.org/pl/c/uzdrawian ... oj-duchowy
Schizoidzi w sposób charakterystyczny twierdzą, że nie mają żadnych emocji, że są spokojem, ciszą, że się roztopili w nicości. Ciało pokazuje co innego: mnóstwo dolegliwości psychosomatycznych wskazujących na emocje stłumione i wyparte. Schizoidzi nie lubią kryteriów podziału, stopni wtajemniczenia, stażu pracy i podobnych czynników rozróżniających. Buntują się ostro na ocenianie i szufladkowanie. W swej istocie nie cierpią oceniania ich ani porównywania z powodu silnego lęku przed oceną i poczucia zagrożenia dla własnej i tak bardzo niskiej samooceny. Osoby czują się niezrozumiane do tego stopnia, że uważają czesto iż żaden terapeuta czy mistrz i tak ich nie jest w stanie zrozumieć. Postawa ta jest jednym z mechanizmów obrony ego przed ujawnieniem jego wad i słabości oraz patologii. Osoby schizoidalne są często aseksualne lub autoseksualne i mają poważne problemy z zaistnieniem w związku intymnym, a nawet przyjacielskim z inną osobą.
Osoby ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości (SZO) są aspołeczne, nieśmiałe, introwertyczne i wyjątkowo upośledzone, jeśli chodzi o tworzenie więzi społecznych. Nie czerpią przyjemności z bliskich kontaktów z innymi osobami, jak również z bycia członkiem rodziny. Zwykle nazywane są samotnikami. Podstawową cechą tego zaburzenia jest niezdolność do nawiązywania normalnych związków z innymi osobami. Zrywają większość kontaktów towarzyskich i zwykle mają problemy z wyrażeniem wprost swojej wrogości. Udają dobrych i kochających chociaż są pamiętliwe, jeśli chodzi o krzywdy. Przejawiają niewielkie, jeśli w ogóle zainteresowanie doświadczeniami seksualnymi z innymi osobami, często są aseksualne.
O aseksualiźmie