Większość ludzi kocha się ze sobą z miłości (stąd synonimem uprawiania seksu jest uprawianie miłości - nie tylko w języku polskim, ale w wielu innych językach).
Zastanawia mnie po prostu skąd w Was aż tak negatywny stosunek do tej sfery życia.
Powody:
1. moje poczucie estetycznej niższości względem konkurencji [rysy twarzy + włosy + figura + wiek]
2. stale rosnąca liczba konkurencji [moje starzenie się, teraz: 27, vs ciągłe pojawianie się młodych]
3. status wyglądu jako kwestii decydującej o szansie na ciąg dalszy, co mnie oburza oraz zmniejsza szanse lub niekiedy wręcz dyskwalifikuje
4. przywiązywanie wagi do wyglądu kobiet przez mężczyzn [KAŻDY dekolt i KAŻDY opięty obcisłą sukienką tyłek działa na faceta - nie tylko dekolt i tyłek żony, ale także i koleżanek z pracy, kwiaciarki, pani z piekarni i sąsiadki]
5. podświadome generowanie zakochania i tzw. wyższych uczuć na podstawie wyglądu partnerki
6. hierarchie społeczne i traktowanie kobiet słabszej klasy jako poczekalnie świadczące usługi seksualne mężczyźnie, do momentu gdy ten znajdzie ładniejszą
7. mylenie "miłości" z "pożądaniem" estetyczno-seksualnym
Jak nie stać się czyjąś poczekalnią lub nie zostać zdradzoną z ładniejszą, jędrniejszą i młodszą? Zdemonizować seks, bo właśnie na to on zasługuje. Zaznaczam, że to co piszę, jest perfekcyjnie dopasowane do mojego przypadku a nie jest uniwersalną mądrością.
Nawet gdybym była w elicie, czyli była bardzo ładna, to i tak mogłabym trafić na kogoś, kto zamieni ładną na ładną. To dopiero marnotrawstwo dobrej energii.
Absolutnie nie zgadzam się z bajką o uprawianiu seksu z miłości. Może komuś się to zdarzyło, nie wątpię, ale normą to to na pewno nie jest.
Żeby było jasne - ja jestem osobą aseksualną. Osobiście nie odczuwam z seksu żadnej przyjemności, więc zrezygnowałam z niego. Ale nie uważam, żeby był on zły, tylko dlatego, że ja go nie lubię.
Najlepsze jest to, że ja nie wiem, czy jestem aseksualna.
Gardzę na pewno BRAKIEM PANOWANIA NAD SOBĄ i filozofią typu "przecież sobie nie zawiążę" tudzież "nie mogłem się powstrzymać". Panowanie nad sobą i traktowanie abstynencji, nawet długiej, jako czegoś ludzkiego i osiągalnego uważam za konieczne. To co mnie w seksie obrzydza (ogólnie, abstrahując od moich prywatnych kompleksów), to to co zostało przedstawione we wspomnianym wyżej filmie "40 dni i 40 nocy" - była tam taka scena:
Główny bohater rozmawia z kolegą o planowanej przez siebie abstynencji, na co kolega mocno się oburza, pieprząc, że to wbrew naturze - wszystko układa się w ohydny obrazek przedstawiający
MĘŻCZYZN JAKO NIEWOLNIKÓW SEKSU. Oni muszą muszą muszą!!!! rozsiewać nasienie. Bo jak nie to zachorują! A jak nie pójdziesz do łóżka na 3.ej randce, to jesteś gejem!
Jeśli facet kontroluje swoje potrzeby, to wcale mi nie przeszkadza, że je ma. Ale on rządzi, a nie jego żądze.
Na pewno jestem:
1. zniesmaczona kreowaniem seksu przez media jako czegoś koniecznego i nieodpartego, nie do powstrzymania, czegoś co nami rządzi i nas dominuje
2. zniesmaczona kolegami- ru**czami, których poznałam osobiście
3. zbuntowana moją niską pozycją na rynku damsko-męskim (pozycja ochłapu).
).