Forum SEA

Ja to zrozumiałam w gimnazjum, że nie pociągają mnie ani kobiety, ani mężczyźni, poza tym jednym chłopcem o którym utworzyłam innym temat. Moje koleżanki miały jakiś tam chłopaków, a mi na samą myśl o całowaniu z kimkolwiek zbierało się na wymioty. Jak u was było?

Jakoś w liceum. Wszyscy się parowali w tym czasie i ja niby też chciałam, ale jednocześnie nie myślałam w ogóle o fizycznych aspektach związku. W moich związkowych fantazjach pojawiało się co najwyżej całowanie, a i to w wydaniu jakichś buziaków. No i instyktownie unikałałam wszelkicg sytuacji, które mogłyby być w jakikolwiek sposób romantyczne.

nie pamiętam kiedy dokładnie zrozumiałam,że coś jest nie tak. Od zawsze czułam się inna, temat o seksie mnie nie interesował. Nie spieszyło mi się do związków, chociaż było kilka osób. Jednak całowanie, nie licząc szybkich buziaków, sprawy intymne przełamałam się gdy miałam dopiero 25 lat. I nawet wtedy nie czułam aż takiej przyjemności. Po prostu seksu może dla mnie nie być

Ja w podstawówce/gimnazjum uważana byłam przez nauczycieli za "bardziej dojrzałą od rówieśników", bo nie nakręcam się seksualnymi żartami, nie ekscytowałam się niezdrowo obrazkami nagich ciał czy genitaliów w podręcznikach biologii. Znajomi uważali mnie za nazbyt grzeczną, bo byłam zawsze dobrą uczennicą, koncentrowałam się na faktycznym zdobywaniu wiedzy, uczestniczyłam w wielu konkursach. Miałam też swoje osobiste i rodzinne problemy, na których byłam skupiona, przez nieśmiałość i nerwicowe usposobienie byłam prześladowana, więc raczej nie dziwiło zbytnio, że trzymałam się na uboczu, nie angażując się w związki i nastoletnie dramy. Pod koniec liceum sama myślałam o sobie, że taki mam charakter, że "po prostu się nie zakochuję". I że po prostu w takiej sytuacji wybieram celibat w przyszłości - w nieświadomości myślałam wtedy, że to po prostu jest taka całkiem prosta decyzja. Nie wiedząc jak wygląda podejście większości ludzi do tych spraw, nie mogłam zdawać sobie sprawę z wielkiej różnicy między mną a nimi.

W moim szkolnym otoczeniu żadnych dram nie było, a najbliższe koleżanki poznajdywały sobie chłopaków dopiero po liceum, więc nie czułam się jakoś odstająca od grupy. W później podstawówce/wczesnym gimnazjum byłam dumna ze swojego poczucia, że chyba nie mam potrzeby "posiadania chłopaka", tak w ramach jakiegoś nastoletniego buntu chyba i chęci wyróżnienia się. Długo nie łapałam, że może to jest jakieś odejście od normy. Dopiero kilka lat temu, gdy dowiedziałam się o czymś takim jak aseksualizm, jakieś trybiki zaczęły mi się w głowie obracać, że ej, a może to jednak nie jest takie znowu normalne?

Zrozumiałam jakiś czas temu, kiedy w końcu zdałam sobie sprawę dlaczego wszyscy wokół mnie wchodzą w związki, wychodzą z nich, znajdują kolejne, a ja wciąż jestem sama.

Po prostu za każdym razem, kiedy istniał choć najmniejszy potencjał, by moja relacja z kimś weszła na wyższy, romantyczny poziom, ja podświadomie ją sabotowałam, zanim do czegokolwiek doszło. Powód? Strach, że kiedyś w przyszłości będę musiała zrobić z kimś TO czego tak bardzo nie chcę.

Sam fakt, że używam słowa "musiała" mówi za siebie

Najśmieszniejsze jest to, że kiedy jeszcze myślałam, że jestem osobą seksualną, to czułam się ze sobą strasznie, czułam się gorsza od innych. Desperacko próbowałam znaleźć sobie drugą połowę, próbowałam się oszukiwać i udawać przed samą sobą, że czuję to, co "powinnam" czuć. Dziwiłam się, gdy potencjalne związki nie wypalały, zastanawiałam się, co jest ze mną nie tak, dlaczego jestem taka... oschła, oziębła.

Okazuje się, że problemem była po prostu fundamentalna niekompatybilność, z której najzwyczajniej nie zdawałam sobie sprawy

Nic nie jest ze mną nie tak.

Jak sobie przypominam o moim odkrywaniu bycia asem to mam wrażenie, że jestem jakaś tępa, bo to naprawdę było widać od początku, a mi to zajęło lata :'D

Pierwsze przebłyski miałam w gimnazjum (wiek ok. 15) gdy pewnego dnia pomyślałam sobie, że JA mogłabym mieć chłopaka jak inni. Wcześniej zupełnie nie zwracałam uwagi na pary, na to że ludzie się całują, uprawiają seks, jakby temat nie istniał. I ta myśl że mogłabym z kimś być była w tamtym momencie jak strzał obuchem w głowę, dosłownie. Byłam całkiem przerażona wtedy tym, że kiedyś będę musiała stworzyć związek, bo byłam przekonana, że innego wyjścia w życiu nie ma. Że trzeba uprawiać seks, że to przykry OBOWIĄZEK od którego uciec się nie da.

Jednak nie wpadłam jeszcze wtedy na to że jestem asem Doszło to do mnie jakieś pięć lat później, po kilku już związkach :'D To związki właśnie doprowadziły mnie do wielu przemyśleń a propo moich potrzeb i seksualności

Odkąd pamiętam nie ciągnęło mnie do randkowania, tworzenia związków itd. Facetów kilku było ale zawsze to była ich inicjatywa. Ja nigdy nie stawiałam pierwszego kroku, ani jeśli chodzi o pierwsze spotkania ani później kiedy znajomość się rozwijała. Nie lubię jak mnie ktoś dotyka, z seksem się nie spieszyłam, przeciągałam jak długo mogłam i też nigdy nie przejmowałam inicjatywy w tym względzie. Wszelkie związki kończyły się zazwyczaj po "pierwszym razie". To był czas kiedy jeszcze myślałam, że może nie spotkałam odpowiedniego faceta. O aseksualizmie dowiedziałam się jakieś 2 lata temu i odetchnęłam z ulgą

Jako dzieciak w gimnazjum wiedziałam, że nie chce mieć dzieci ani nie chce uprawiać seksu.
Jako juz dorosła osoba zaczełam szukać informacji na ten temat.
Wpisywałam w wyszukiwarce hasła typu : "szukam osoby do związku bez seksu".
No i tak trafiłam na to forum i dowiedziałam się, że są tacy jak ja.

Twoje serce zjadłem dla niej, ale jestem jak alien
Stale wiercę w płodzie może nie chce drogi znaleźć

Zrozumiałam, że coś jest nie tak przy pierwszym seksie.
Od kiedy pamiętam zawsze byłam kochliwa, wpierw te pierwsze nieodwzajemnione miłości, później odwzajemnione. Czułam te motyle w brzuchu oraz to co myślałam że jest pożądaniem.
Jednak za każdym razem, gdy w końcu dochodziło do zbliżenia to okazywało się, że jest to dla mnie kompletnie nieinteresujące, nudne, a wręcz i dyskomfortowe. Jednak nie poddawałam się i próbowałam dalej, wchodziłam w kolejne związki licząc na to, że w końcu coś się ruszy, że może to będzie ten konkretny facet, który wszystko odmieni. Mam za sobą wiele kontaktów seksualnych, większość "po pijaku" bo na trzeźwo to bym w ogóle seksu nie przetrawiła. Nigdy nie miałam orgazmu, nie podnieca mnie dotyk miejsc intymnych. Moje całe życie seksualne to jedno wielkie udawanie, żeby nie wyjść przed kimś na dziwoląga. A potem płacz, już w samotności i wyrzucanie sobie, że jestem wybrakowana, że nie jestem prawdziwą kobietą.

Ja zrozumiałam to w drugiej gimnazjum, kiedy wszyscy już zaczynali jakieś związki itp. A u mnie brak pociągu do kogokolwiek.

Kiedy zobaczyłem w telewizji występ policji w Białymstoku. poczułem się jak w grze tump rajter.... jestem za sterami śmigłowca z brygadą policji, ale ten niespodziewanie, nadlatuje nad marsz ludzi przeciwko homofobii środowisk lgbtq niezgodnie z prawem, logiką, rozsądkiem i przeciw bojażni bożej.