Czego żałujesz?

[Ant]

Czy jest coś, czego żałujecie? Cokolwiek. Ja na przykład czasem żałuję, że nie potrafię rysować i że ogólnie mój skill w tej dziedzinie jest na poziomie ameby No i żałuję też, że nie potrafię grać na fortepianie Tak, musi to być fortepian, nie ma bata O, i że się nie brałem za niemiecki, jak miałem okazję, a miałem Tego też trochę jednak żałuję

Mam tylko nadzieję, że niedługo ta lista się nie powiększy

[dimgraf]

Żałuje tej sprawy przez którą straciłem prawa moderatora (nie samej utraty "stołka" tylko błędu przeze mnie popełnionego). Żałuje wszystkich zmarnowanych szans które mogły dać mi wiele korzyści. Żałuje wielu kwestii o których nie chciałbym opowiadać. Może tyle na początek zresztą i tak wyznaje zasadę co się stało to się nie odstanie ale są rzeczy które zawsze można jeszcze zrobić.

Ant co do fortepianu to tu może być trudniejsza sprawa, ale rysować zawsze można się nauczyć (serio znam osoby które rysowały naprawdę tragicznie ale się nauczyły). Na kurs niemieckiego też możesz się zapisać choć nie wiem jakie są twoje zdolności językowe bo mi nauka języków idzie topornie (angielski jeszcze jako tako).

[johannisbeere]

Żałuję ( ale tak nie za mocno ) że zostawiłam studia na 4 roku.
Tego, że pewnej osobie nie potrafiłam powiedziec wszystkiego co we mnie siedzi i o czym myślę, przez co straciłam jej bliskośc.
Zawsze marzyła mi się nauka gry na gitarze i póki co nic w tym kierunku nie zrobiłam.
A najbardziej żałuje tego że nie umie mówic po islandzku i nie mogę zamieszac koło jakiegoś gejzera.

[DZIEWICA8]

Ja żałuję wielu rzeczy, głównie podjętych przeze mnie decyzji, moich wyborów, zachowań. Długo by można o tym pisać. Na szczęście niektóre sytuacje mnie czegoś nauczyły i już nie popełniam tych samych błędów. Niektóre decyzje zaś skutkują do dziś i nie da już ich się odwrócić.

[Lachesis]

Mój temat .

Żałuję, że nie dawałam sobie szansy na wiele rzeczy, skreślałam się od razu na samym początku: "bo nie dam rady", "bo mnie wyśmieją", "bo się nie nadaje".

I nadal takie mam myślenie, czego też żałuję .

Ant chyba to wszystko da się jeszcze nadrobić .

[marisaxyz]

Żałuję, że nie dawałam sobie szansy na wiele rzeczy, skreślałam się od razu na samym początku: "bo nie dam rady", "bo mnie wyśmieją", "bo się nie nadaje".

mam tak samo piep... wiele rzeczy, i dlatego mam pracę której nienawidzę, grosze na koncie,i poczucie że już nic się nie zmieni, moje pokłady optymizmu powoli się wyczerpują

[chochol]

Nie jestem więźniem przeszłości i nie żałuję podjętych decyzji, choć ostatni sen, który przeniósł mnie w zimowe dni i noce, przypomniał coś pięknego (na szczęście mam wspaniałe wspomnienia, których nikt mi nie odbierze).

Żałuję, że nie dawałam sobie szansy na wiele rzeczy, skreślałam się od razu na samym początku: "bo nie dam rady", "bo mnie wyśmieją", "bo się nie nadaje".

Lachesis i Marisaxyz stosujcie się do maksymy Różewicza "A jak wyjdzie śmiesznie? - Ludzie się pośmieją i koniec. Wielkość nie boi się śmieszności".

Ant dla Ciebie 2w1 niemiecki+fortepiano (z okazji Dnia Dziecka, także dla Wszystkich) http://www.youtube.com/watch?v=G0EIIV8DNV4

[Wicherek]

Żałuję, że poszłam na studia, po których nie mogę znaleźć porządnej roboty i tego, że wiązałam się z beznadziejnymi facetami. Ale cóż człowiek uczy się wyłącznie na swoich błędach. Mea culpa, mea culpa.

[Jo]

Zaluje, ze nie urodzilam sie 10 lat pozniej.

Ostanio zaluje,ze nie mam zadnej pasji, zadnych zainteresowan. Niby cos tam czytam, czegos tam sie ucze, ale to nie sa pasje, nie pochlalania mnie to do reszty. Owszem, moglabym zajac sie czyms i znalezc sobie jakies zainteresowania, ale obawiam sie, ze to byloby dosc trudne. Trudno cos robic na sile. Ludzie graja na instrumentach, fotografuja albo robia inne ciekawe rzeczy a ja nic. NIc.

[Artemis]

Zaluje, ze nie urodzilam sie 10 lat pozniej.

Hm, ja zawsze żałowałam, że urodziłam się o pięć lat za późno O te pięć lat za późno weszłam w dorosłość. Widziałam jak moi starsi koledzy robią kariery, albo po prostu kasę. Potem nie było już tak łatwo...
Gdy obracam się wstecz, wydaje się szkoda kilku decyzji na "nie", z drugiej strony nie sądzę abym mając okazję powtórki postąpiła inaczej. Więc chyba nie ma czego żałować .

[Philosoph]

Żałuje, że nic mi się nie chce.

[Zoey]

Żałuję tzw. błędów młodości - chociaż nie wiem, czy to określenie jest do końca właściwe, chodzi o to, że u mnie na czas tzw. "najlepszych lat życia" przypadł stan psychiczny, z którego bardzo długo nie potrafiłam się wyzwolić, jakby było to niezależne ode mnie. Konsekwencje zawalonych wtedy przy okazji spraw odczuwam do dziś, teraz bardzo męczę się, żeby naprawić negatywne skutki niegdysiejszych zachowań. Nagle zobaczyłam wyraźnie to, o czym kiedyś mówili mi inni (starsi najczęściej), oczywiście w nieco zawoalowany sposób. Mianowicie, jak jesteś dzieciakiem, ludzie się tobą zachwycają, przepowiadają, kim to nie zostaniesz w przyszłości, jeśli w wieku dojrzewania sprawiasz problemy, to często są one wybaczane, bo jeszcze się przecież zmienisz. Ale zupełnie niepostrzeżenie nadchodzi taki moment, kiedy, mówiąc brzydko, stawiają na tobie krzyżyk: nie odnalazłaś się, no cóż, trudno, są inni, młodsi, i teraz o nich należy zabiegać, żeby wyrośli na porządnych (czyt. przynoszących społeczeństwu zyski) obywateli. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że później, jak już otrząsnę się z myśli które mnie zniewalały, może być trudniej, bo życie nie będzie na mnie czekać w nieskończoność, aż łaskawie zdecyduję, że jednak jestem nim zainteresowana.
Żałuję też, że relacja z matką kładzie się na mnie cieniem, że jeszcze długo (może zawsze) będzie miała na mnie wpływ. No i na koniec żałuję że ciągle nie biorę się za naukę japońskiego, pomimo że naprawdę jestem w stanie zakochać się w japońskich głosach, bo po prostu brzmią dla mnie jak muzyka. Reasumując: żałuję że jestem pierdołą.

[again]

Jest kilka rzeczy, których naprawdę żałuję i które nie dawały mi spać przez długi, długi czas.

Żałuję, że straciłam kontakt z wieloma interesującymi/wyjątkowymi/ważnymi dla mnie ludźmi.

Ostatnio zaczęłam żałować, że nigdy nie nauczyłam się pływać. Teraz też niby mogę, ale..

Ja żałuję wielu rzeczy, głównie podjętych przeze mnie decyzji, moich wyborów, zachowań.

Żałuję, że nie dawałam sobie szansy na wiele rzeczy, skreślałam się od razu na samym początku: "bo nie dam rady", "bo mnie wyśmieją", "bo się nie nadaje"

Żałuję dokładnie tego samego.

[Skaajran]

Żałuję, że przez tyle lat wierzyłem, że moja aseksualność czyni mnie gorszym od innych. Wychowałem się w małej miejscowości, gdzie wydawałoby się zaufani mi ludzie boleśnie starali się mnie utrzymać w przekonaniu że jestem nienormalny. Wiara w swoją wyimaginowaną ułomność okaleczyła moją osobowość i wprowadziła mnie w kompleksy. Dzięki świadomości, że istniejecie, czuję że coś się zmienia. Stopniowo zanika poczucie osamotnienia i zwiększa się chęć życia na tym świecie. Już się nie bronię przed samym sobą.
Wiem że pewnie wiele razy słuchaliście podobne historie, ale pierwszy raz piszę te słowa. Do tej pory nie było nikogo z kim mógłbym się tym podzielić.

Pozdrawiam Was

[Viljar]

Żałuję, że nie jestem bardziej obrotny, bo to (zapewne) pomogłoby mi rozwinąć skrzydła i swobodnie się utrzymać, zamiast ciągle drżeć o to, czy za miesiąc będę miał za co jedzenie kupić.

Żałuję, że jeszcze za lat szczenięcych nie upierałem się mocniej i nie poszedłem do jakiejś szkoły kolejowej zamiast do LO i na studia. Byłbym sobie teraz maszynistą, miał pewny fach, nawet nieźle płatny, chociaż wymagający, ale w sposób, który mi odpowiada. A przy tym zajmowałbym się tym, co lubię.

Skoro mowa o marzeniach - żałuję bardzo tego, że jestem kompletną nogą z matematyki, bo zawsze fascynowała mnie astronomia, a żeby dostać się na takie studia, trzeba mieć matematykę w małym palcu.

Żałuję, że poszedłem na studia biologiczne, bo przez całe życie nie pracowałem w zawodzie nawet sekundy, za to ciągle mam do czynienia z redakcją i korektą. Brak specjalistycznych studiów w tym zakresie sprawia, że klienci nie mają do mnie zaufania (w samouctwo w tym kraju mało kto wierzy) i mam kłopoty ze znalezieniem pracy lub zleceniodawców. A nieskromnie przyznam, że ci, którzy mi zaufali, nie żałują.

Żałuję (pozwolę sobie personalnie zwrócić się do użytkowniczki Alazala), że bardzo często zdarza mi się pisać/mówić coś pod wpływem emocji, zamiast poczekać, przemyśleć i napisać/powiedzieć na spokojnie. Nie dochodziłoby do różnych nieprzyjemnych sytuacji.