To wiesz gdzie pukaj... Winkie, prive. Jako, że Ty - Kitty nie wezmę zapłaty, a na nogi postawię. Bosmana wprawdzie mam, ale co powiedziałabyś na drugiego oficera? Rekrutacja jeszcze trwa.No, ale ja nie jestem z tym szczęśliwa... Oczy W ogóle, jestem strasznie krytyczna i z siebie niezadowolona, a otoczenie ten stan jeszcze pogłębia. Jednak dzięki rozmowom "na kozetce" się trochę poprawiło.
Phi, na kozetce trochę Cię ponastawiali, trochę Ci ponakłamywali. Bierz przykład z chocholicy! Bądź sobą i ciesz się z tego. Ona w tym jest mistrzynią!Kitty pisze:W ogóle, jestem strasznie krytyczna i z siebie niezadowolona, a otoczenie ten stan jeszcze pogłębia. Jednak dzięki rozmowom "na kozetce" się trochę poprawiło.
Jak każdy człowiek.Winkie pisze:Tyle, że psycho też często mają problem z rzeczywistością.
Dzięki, to bardzo miła propozycja.Winkie pisze: To wiesz gdzie pukaj... Winkie, prive. Jako, że Ty - Kitty nie wezmę zapłaty, a na nogi postawię. Bosmana wprawdzie mam, ale co powiedziałabyś na drugiego oficera? Rekrutacja jeszcze trwa.
Nie wiem jednak czy podołałabym jako oficer, straszna ze mnie cielepa, z moją pomocą pewnie rozbilibyśmy się na pierwszej lepszej górze lodowej. 
Zaklepane.Jasne, płynę, ale zaklepuję sobie bujanie się w bocianim gnieździe!
Będziesz pomagał mi w nawigacji. Umiesz gotować?Jakiej chocholicy?Phi, na kozetce trochę Cię ponastawiali, trochę Ci ponakłamywali. Bierz przykład z chocholicy! Bądź sobą i ciesz się z tego. Ona w tym jest mistrzynią!
To trzeba by zanotować.Otoczenie to taki (marny) dodatek do Twojego świata Smile
Ale chodzi o to, aby oni NIE byli jak każdy człowiek. Mają być użyteczni.Winkie napisał:
Tyle, że psycho też często mają problem z rzeczywistością. Wink
Jak każdy człowiek.
Taki młotek, albo kombinerki.Pod moim dowództwem zderzenie z górą lodową byłoby na ostatnim miejscu zagrożeń którymi musielibyście się przejmować.Dzięki, to bardzo miła propozycja. Smile Nie wiem jednak czy podołałabym jako oficer, straszna ze mnie cielepa, z moją pomocą pewnie rozbilibyśmy się na pierwszej lepszej górze lodowej. Oczy
Bo głównym zagrożeniem byłby sam kapitan?Winkie pisze: Pod moim dowództwem zderzenie z górą lodową byłoby na ostatnim miejscu zagrożeń którymi musielibyście się przejmować.
Szprytna jesteś. To dobrze.Bo głównym zagrożeniem byłby sam kapitan?
Z Argentyńskim specjalistą od olewania rzeczywistości i przewodnikiem po El Dorado. Jednym słowem: z Budolsogiem.Btw, z kim toczysz dialog w pierwszej części posta? O___o
Jestem ninja! Poruszam się tak szybko, że mnie nie widziszKitty pisze:Btw, z kim toczysz dialog w pierwszej części posta? O___o
:DJasne, ale z bocianiego gniazda ni dy rydy za kuka robić. Za to mogę szanty śpiewaćKapitan(ka) Winkie pisze:Zaklepane.
Wszystkie wieloryby z okolicy zlecą się na te wrzaski ...zaszczytem?Kapitan(ka) Winkie pisze:Pod moim dowództwem zderzenie z górą lodową byłoby...
To o mnie mowa!Kapitan(ka) Winkie pisze:Z Argentyńskim specjalistą od olewania rzeczywistości i przewodnikiem po El Dorado. Jednym słowem: z Budolsogiem.
O ile nie brałaś korepetycji u Songoku.Jestem ninja! Poruszam się tak szybko, że mnie nie widzisz Very HappyVery Happy
Kuka to akurat dzielić będziesz z Dimgrafem. Kiedy Ty będziesz pichcił, on będzie w gnieździe. Z reguły w czasie sztormu bądź oblodzenia.Jasne, ale z bocianiego gniazda ni dy rydy za kuka robić.
Bodolsog - to było do pogrubienia.
Przysługą.Kapitan(ka) Winkie napisał:
Pod moim dowództwem zderzenie z górą lodową byłoby...
...zaszczytem? Very Happy
Tylko z czasem rosły u mnie lęki i fobie, na zmianę z obsesjami i nawracającymi dołkami - tyle że NIKT nie wiedział, że to wszystko stanowiło podświadomą reakcję dziecka na alkoholizm ojca. W drugiej gimnazjum dostałam tabletki uspokajające od psychiatry, na te nerwice chyba... Chodziłam na prawie śpiąco, dopóki babcia, była farmaceutka nie zaprotestowała przeciwko "rozstrajaniu i truciu młodego organizmu". W pierwszej liceum raz byłam u tej samej pani psychiatry, czytała o mnie informacje z kartki, nie miała o mnie właściwie pojęcia, mimo strachu przed nią, trochę się z niej śmiałam po fakcie Dopiero wtedy (mamusi odporność psychiczna chyba zaczęła siadać i skończyło się ukrywanie wszystkiego za wszelką cenę) zaczęło do mnie docierać, jak wygląda sytuacja w rodzinie, moja nerwica przybrała postać psychosomatycznej, rozwalając mi całkowicie trzy lata życia. O ile wcześniej poza aktywnością czysto szkolną, żyłam w świecie wykreowanym w mojej wyobraźni, opowiadaniach i wierszach, wtedy wycofałam się kompletnie. Ale jakoś wtedy u żadnego psychologa nie byłam... Z własnej woli do psychologa poszłam na drugim roku studiów, na terapię grupową zaburzeń lękowych. Nie wiem, na ile mi to pomogło... Latem spotkania się zakończyły, w wakacje kilka wstrząsów wybudziło mnie z letargu i chyba wtedy zapragnęłam nadrobić całe dotychczas zmarnowane życie. Na początku trzeciego roku zbierałam makulaturę, dla wyrobienia dyscypliny, nie dla zarobku, zaczęłam pracować "charytatywnie" w laboratorium na uczelni. Miałam też inne problemy, pewna osoba z rodziny podzieliła się swoimi antydepresantami... Wiem, że tak nie można i to może zaszkodzić, ale doraźnie pomogło. Wtedy już zauważyłam, że moje załamania przychodzą cyklicznie, co kilkanaście miesięcy i zanikają, szkoda tylko, że każdy kolejny nawrót jest coraz silniejszy... Po kilku tygodniach przerwy, po koszmarnych wakacjach, kiedy postanowiłam sobie twardo zerwać kontakty z ojcem i jego częścią rodziny, znów dostałam "wspomagacze" z zaleceniem rozpoczęcia terapii... Starczyło na miesiąc, potem zaczęły się studia, zaczęłam rozbudzać w sobie pracoholizm, to troszkę pomagało. Obecnie rozważam wizytę u psychologa, ale nie u psychiatry. I żadnych antydepresantów, bo wyrabiają odporność na psychodeliki Szkoda by było pozbawiać się ich uroku...