Jaki ładny temat...
Magiczne miejsce mojego dzieciństwa odwiedziłam całkiem niedawno, nawet poprowadziłam tam Urtikę. Mam nadzieję, że odczuła choć część magii tego miejsca.
Dzieciństwo spędziłam w spokojnej dzielnicy, ulica prowadziła wzdłuż rzeki, a potem przez las zamieniając się w coraz węższą polną drogę. Do tego lasu przez wiele lat urządzaliśmy (dzieciaki z sąsiedztwa) wyprawy rowerowe. Wielokrotnie w ciągu roku, i obowiązkowo po 20-tym maja, na konwalie.
Ulica, wtedy jeszcze brukowa, kończyła się w okolicach starego ewangelickiego cmentarza. Podobno chowali tam zmarłych na zarazę w XVII w. (cmentarz był poza miastem). A w kaplicy, jak szeptem opowiadały dzieciaki, z wypiekami na twarzach, odprawiali rytuały sataniści... Potem łagodne pagórki i "zgórki" (świetna trasa rowerowa) by po kilku kilometrach w cieniu drzew na wzgórzu pojawiła się budowla z czerwonej cegły - kościół, polna droga krzyżowa i źródełko. Wtedy woda była zdatna do picia, dziś nie odważyłabym się jej napić, ale wciąż jest zimna i rześka i z przyjemnością każdy wędrowiec może ochłodzić dłonie lub stopy. Jest też pamiątkowa tablica o historii tego miejsca, o cudownym obrazie...
Tablica umieszczona jest między dwoma starymi bukami, na których wyryte są nazwy miejscowości i daty odwiedzin pielgrzymów - większość sprzed daty moich urodzin... Dlatego poznam buczynę zawsze i wszędzie... po tej srebrnej korze na której wyryte napisy nie znikną przez całe dziesięciolecia...
A i teraz było tam tajemniczo i mroczno, nie zdążyłyśmy się zadumać, zbliżała się burza... burza, która rozmyła tory między Wrocławiem, a Poznaniem...
Poniżej link do zdjęcia (ale się namęczyłam). Widok na tył kościoła i tablicę między bukami.
http://photos.nasza-klasa.pl/1303764/1/ ... 831db.jpeg
Magiczne miejsca mojego dzieciństwa
Moje dzieciństwo pełne było magicznych miejsc. Jednym z nich był balkon w starej kamienicy. Było to szare i z
pozoru smutne miejsce, do którego dość często zaglądały gołębie. Nadawałem im imiona i przypisywałem im różne role.
Wyobrażałem sobie, że mają ciekawe przygody, a czasem nawet je dubbingowałem
Lubiłem przesiadywać na kocyku przy
drzwiach wiodących na wyżej wspomniany balkon i lepić z plasteliny, albo rysować.
Tyle tych miejsc... tak sobie je teraz wspominam i popłakuję po cichu. Coś we mnie umarło, coś się zmieniło.
Tylko co się do tego przyczyniło? Może... wolność?
pozoru smutne miejsce, do którego dość często zaglądały gołębie. Nadawałem im imiona i przypisywałem im różne role.
Wyobrażałem sobie, że mają ciekawe przygody, a czasem nawet je dubbingowałem
Lubiłem przesiadywać na kocyku przydrzwiach wiodących na wyżej wspomniany balkon i lepić z plasteliny, albo rysować.
Tyle tych miejsc... tak sobie je teraz wspominam i popłakuję po cichu. Coś we mnie umarło, coś się zmieniło.
Tylko co się do tego przyczyniło? Może... wolność?
,,Wszyscy jesteśmy większymi artystami niż się nam zdaje." F. Nietzsche
''To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour'' W. Blake
,,...by lekko obcial koncowki nie skracajac wlosow" Keri
''To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour'' W. Blake
,,...by lekko obcial koncowki nie skracajac wlosow" Keri
Poprzedni dom mojej babci na wsi. Jeździłam tam na wakacje i na ferie zimowe. Babcia mieszkała przy stacji kolejowej. Okna wychodziły na ogródek a zaraz za tym ogródkiem tory 
dosłownie kilka metrów od okien- coś pięknego! Innych wkurzało, że hałas i wszystko w domu się trzęsie, a ja patrzyłam i słuchałam jak zaklęta 
Nie będzie więc zaskoczeniem, że kolejnym magicznym miejscem był Dworzec Fabryczny w moim mieście (szczególnie chętnie chodziłam tam na wagary 
).
a zaraz za tym ogródkiem tory dosłownie kilka metrów od okien- coś pięknego! Innych wkurzało, że hałas i wszystko w domu się trzęsie, a ja patrzyłam i słuchałam jak zaklęta Nie będzie więc zaskoczeniem, że kolejnym magicznym miejscem był Dworzec Fabryczny w moim mieście (szczególnie chętnie chodziłam tam na wagary ).Sex jest przereklamowany...
-
Libra
Ja na wagary z lubością chodziłam na cmentarz, najpierw opowiadałam rodzince co ciekawego u Nas słychać, potem rozsiadałam się na grobowcu, opierałam o płytę, wyciągałam książki i uczyłam się na dzień następny.
Magicznych miejsc w mojej historii mało, rzadko wychodziłam, zawsze wolałam siedzieć w domu, jednakże na każde wakacje pakowało się plecaki, wsiadało na rower i pedałowało kilometrów dzieścia aby dostać się nad zalew przy żwirowni: żył człek naturą(pomijając odgłosy żwirowni), siedział w wodzie ponad pół dnia, łaził po lesie upajając się jego zapachem, najadał się jeżyn, a czasami wpadł w krzaki ostrężnic i potem skubano go z kolców, skakało się po tych głębokich wykopach, znajdowało się skrytki, "bazy" i skróty między bazami i skrycie pomstowało gdy którąś z naszych baz (na bazy wybieraliśmy z kuzynostwem zazwyczaj jakiś zarośnięty cypelek) zajął jakiś wędkarz. Fajnie było.
Magicznych miejsc w mojej historii mało, rzadko wychodziłam, zawsze wolałam siedzieć w domu, jednakże na każde wakacje pakowało się plecaki, wsiadało na rower i pedałowało kilometrów dzieścia aby dostać się nad zalew przy żwirowni: żył człek naturą(pomijając odgłosy żwirowni), siedział w wodzie ponad pół dnia, łaził po lesie upajając się jego zapachem, najadał się jeżyn, a czasami wpadł w krzaki ostrężnic i potem skubano go z kolców, skakało się po tych głębokich wykopach, znajdowało się skrytki, "bazy" i skróty między bazami i skrycie pomstowało gdy którąś z naszych baz (na bazy wybieraliśmy z kuzynostwem zazwyczaj jakiś zarośnięty cypelek) zajął jakiś wędkarz. Fajnie było.
Hmm, sporo tych magicznych miejsc jest, ale jedno najbardziej mi utkwiło w pamięci.
Niedaleko mojego domu jest taki mały i dość stary cmentarz dziecięcy. Tam z koleżanką spędzałyśmy całe dnie na drzewie - drzewo jest dość dziwne, bo jak gdyby dwupienne - każda z nas wspinała się na "swój" pień, najwyżej jak się dało i tam siedziałyśmy, ukryte wśród liści. Czasem po prostu rozmawiałyśmy, czasem czytałyśmy albo rozwiązywałyśmy razem krzyżówki (były takie wydawnictwa dla dzieci - Supełek i Supełek z Pętęlką xD).
Gdzieś pod tym drzewem zakopałam moje indiańskie "leki", jak już zakończyłam swoją karierę jako podwórkowy Winnetou xD.
Ech, łezka się w oku kręci.
Niedaleko mojego domu jest taki mały i dość stary cmentarz dziecięcy. Tam z koleżanką spędzałyśmy całe dnie na drzewie - drzewo jest dość dziwne, bo jak gdyby dwupienne - każda z nas wspinała się na "swój" pień, najwyżej jak się dało i tam siedziałyśmy, ukryte wśród liści. Czasem po prostu rozmawiałyśmy, czasem czytałyśmy albo rozwiązywałyśmy razem krzyżówki (były takie wydawnictwa dla dzieci - Supełek i Supełek z Pętęlką xD).
Gdzieś pod tym drzewem zakopałam moje indiańskie "leki", jak już zakończyłam swoją karierę jako podwórkowy Winnetou xD.
Ech, łezka się w oku kręci.
Zazdroszczę wam. Jak próbuję sobie przypomnieć cokolwiek z dzieciństwa (a w sumie to było niedawno), zawsze widzę półmrok. Wszystkie sceny są ciemne, a im dalej się cofam, tym bardziej wszystko przypomina czarną norę. Do niedawna zakładałem, że wszyscy tak mają, ale trafiłem na jakiś artykuł w internecie, i zdanie, bodajże takie: "Dziecko zawsze kojarzy się ze światłem, a wspomnienia z dzieciństwa postrzegamy jako coś świetlistego." Czy coś ze mną jest nie tak?
Ja lubiłam spędzać czas na podwórku na huśtawkach, w swoim ogródku gdzie zawsze było coś ciekawego do roboty (babki z błota, zabawa w dom), lubiłam też chodzić z koleżankami po śmietnikach, bo tam zawsze znalazło się jakieś akcesoria do zabawy:)
"Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!"
No wiesz AStronomie, czasami człowiek wypiera z pamięci coś, co jest dla niego trudne i/lub nieprzyjemne. Taki mechanizm obronny 
Dla mnie dzieciństwo to najwspanialszy czas w życiu - gdybym mogła, to bez zastanowienia bym się cofnęła do tamtego okresu - nawet za cenę egzystencji bez komputera, internetu, telewizji kablowej i tym podobnych.
Mogłabym w nieskończoność przeżywać czas od urodzenia do mniej więcej końca szkoły podstawowej. No może pierwszy rok bym sobie darowała, bo niczego nie pamiętam, ale już z chyba drugiego roku mam jedno czy dwa wspomnienia o wspinaniu się po siatce łóżeczka i zjeżdżaniu na podłogę.
Ech, a takim najbardziej magicznym miejscem w dzieciństwie był zawsze przede wszystkim dom
Dla mnie dzieciństwo to najwspanialszy czas w życiu - gdybym mogła, to bez zastanowienia bym się cofnęła do tamtego okresu - nawet za cenę egzystencji bez komputera, internetu, telewizji kablowej i tym podobnych.
Mogłabym w nieskończoność przeżywać czas od urodzenia do mniej więcej końca szkoły podstawowej. No może pierwszy rok bym sobie darowała, bo niczego nie pamiętam, ale już z chyba drugiego roku mam jedno czy dwa wspomnienia o wspinaniu się po siatce łóżeczka i zjeżdżaniu na podłogę.
Ech, a takim najbardziej magicznym miejscem w dzieciństwie był zawsze przede wszystkim dom
Dla mnie też.Agnieszka pisze:Dla mnie dzieciństwo to najwspanialszy czas w życiu - gdybym mogła, to bez zastanowienia bym się cofnęła do tamtego okresu - nawet za cenę egzystencji bez komputera, internetu, telewizji kablowej i tym podobnych.
Jestem starsza, więc cofam się do czwartkowej "Kobry", szyb niebieskich od telewizorów (jeden jedyny program był i to czarno-biały, ale BEZ REKLAM), wyrobów czekoladowopodobnych... fartuchów, tarcz przyszytych...
Tak, babki z błota, polane lukrem z wody wapiennej... że mi rąk nie zeżarło... ale pamiętałam, żeby do oczu nie pchać.
Ale to już było... I nie wróci więcej...
Magiczne miejsce: moje podwórko. Prawie zawsze wszystkie dzieciaki z ulicy bawiły się u mnie...
Turysta-człowiek pętający się po szlakach w poszukiwaniu jedzenia
Chyba jednak niedużo starsza, bo ja też Kobrę pamiętam, chociaż programy w telewizji już dwa były. I poranne sesje pt. "Film dla drugiej zmiany" (dubbingowany Sherlock Holmes i Arsene Lupin). Michałki w polewie czekoladopodobnej, ale też urok sezonowych owoców i warzyw (a nie tak jak teraz, że pomidora można zjeść cały rok, ale smakuje jak drewno pomieszane z watą). Fartuchy z tarczami tylko w trzech pierwszych klasach podstawówki - jakoś mi nie przeszkadzały.Artemis pisze:Dla mnie też.
Jestem starsza, więc cofam się do czwartkowej "Kobry", szyb niebieskich od telewizorów (jeden jedyny program był i to czarno-biały, ale BEZ REKLAM), wyrobów czekoladowopodobnych... fartuchów, tarcz przyszytych...
Bajki na slajdach, radio Nina, które łapało stacje radzieckie i japońskie (tylko trzeba było odpowiednio antenką manewrować), magnetofon szpulowy i adapter, radio z zielonym okiem u babci i książeczki "Poczytaj mi mamo", które czytałam sobie sama.
I Świerszczyk (bez podtekstów
), i Miś.No proszę, a my bez lukru robiliśmyArtemis pisze:Tak, babki z błota, polane lukrem z wody wapiennej... że mi rąk nie zeżarło... ale pamiętałam, żeby do oczu nie pchać.
I nazywaliśmy to raczej pączkami Aaa, te wszystkie łyżki i łopatki zgubione w piaskownicy...Ech.
Miejsce magiczne: stary, nieużywany już nasyp kolejowy. Tam się bawiliśmy w wojsko, w chowanego, w podchody, tam znajdowaliśmy kości i nawet jeden hełm, tam jadło się jeżyny i rokitnik i tam też leżało się na wiadukcie, myśląc o niebieskich migdałach.
W czasie mojego dzieciństwa osiedle było w stanie permanentnej budowy, a że zajęciem ciecia za komuny było picie piwa i odsypianie picia, niedokończone budynki, rusztowania, dźwigi i inny sprzęt budowlany zapewniały nam masę zabawy. Kolejną masę zabawy dostarczało nam polowanie na lokalną, niezwykle liczną populację szczurów (Aż sie czasem zastanawiam jakim cudem nikt nie zginął od wpadnięcia w jakąś dziurę czy od petardy z karbidu 
)
Były też okoliczne tereny wiejskie, lasy i jeziora. Ogniska, ryby, grzyby...
Potem jeszcze doszła stara jednostka wojskowa - milion nowych dziur do zwiedzania i możliwość wyszabrowania niezwykle cennych znalezisk, takich jak "czubki" od pocisków z nieczynnej strzelnicy czy stary pochłaniacz od maski p-gaz
)Były też okoliczne tereny wiejskie, lasy i jeziora. Ogniska, ryby, grzyby...
Potem jeszcze doszła stara jednostka wojskowa - milion nowych dziur do zwiedzania i możliwość wyszabrowania niezwykle cennych znalezisk, takich jak "czubki" od pocisków z nieczynnej strzelnicy czy stary pochłaniacz od maski p-gaz
-
Kacha
- łASuch
- Posty: 194
- Rejestracja: 13 lip 2009, 08:48
- Lokalizacja: Gdzieś z ciemności otoczającej Twój umysł
Magiczny miejscem mojego dzieciństwa był dom moich dziadków.Przez pierwsze 6 lat mojego życia to właśnie oni mnie wychowywali.Większość czasu spędzałam włócząc się z dziadkiem po lesie Łagiewnickim.Do tej pory to moje ulubione miejsce.Lubiłam jak moja babcia śpiewała,była w tym doskonała.Pamiętam jej piękny ogród o który tak się troszczyła.....Długo można pisać......Strasznie za nimi tęsknie.............
"Oto moja ostatnia wola (...) Chcę,aby pochowano mnie żywą"