Forum SEA

Czy opowiadacie sie bardziej za determinizmem czy indeterminizmem.
Bo wlasnie od dawna bardziej do mnie przemawia determinizm, ale naszla mnie pewna refleksja.
Po prostu w duchu determinizmu mozna rozumiec tozsamosc czlowieka, czyli to jak on odbiera siebie w danej chwili jako stan zastany, a to co jest nazywane wolna wola to jest szeroko rozumiana identyfikacja, ktora jest po prostu zdeterminowana biologicznie przez te wszystkie oddzialywania, ktore
wplywaja na czlowieka. a my jestesmy tylko swiadkami tych procesow.

Napiszę w skrócie - ja wierzę w to, że człowiek jest kowalem swego losu i może przy odrobinie silnej woli kierować życiem jak chce. Dla mnie nie istnieje coś takiego jak bezwzględna zależność od kaprysów biologii, a przeznaczenie tym bardziej.

To jest jedno z tych pytań, na które nikt nie zna dobrej odpowiedzi. Zapewne determinizm istnieje. Nie tylko biologiczny, ale też fizyczny, chemiczny, geograficzny, historyczny, psychologiczny, socjologiczny itp. Nie ma co się oszukiwać, że czegoś takiego w ogóle nie ma. Ale są na tym świecie rzeczy, które nie tylko nie śniły się filozofom, ale jak to mówi klasyk również fizjologom. Są ludzie którzy potrafią chodzić po rozżarzonym węglu czy spać na gwoździach. To się wydaje sprzeczne z prawami natury. Jest taki pan co się nazywa Dynamo i też wyczynia niesamowite rzeczy. Zastanawiam się czy te jego filmy sa prawdziwe czy to jakaś ściema, bo przy dzisiejszech technice można wszystko nakrecić. Chciałbym go kiedyś zobaczyć na żywo jak robi te swoje czary. To byoby coś niesamowitego.

Np transseksualiscie sie wydaje, ze jest COS w mozgu zdeterminowane biologicznie, a moze to wolna wola jest po prostu zdeterminowana biologicznie i stad to wrazenie pedu do zmiany plci, czy tam korekty
jak to oni nazywaja.

Raczej nie wydaje mi się. Zmiana płci to nie jest jakiś tam kaprys, ze ktos sobie tak wymyślił. Na pewno nie jest łatwo być transem. Nikt z własnej wolnej woli nie utrudniałby sobie życia.

W ogóle nie rozumiem zdania" wolna wola jest zdeterminowana biologicznie". To zdanie jest sprzeczne. Albo jest wolna wola albo jest determinizm.

klapouchy pisze:
W ogóle nie rozumiem zdania" wolna wola jest zdeterminowana biologicznie". To zdanie jest sprzeczne. Albo jest wolna wola albo jest determinizm.

" wolna wola "

Od dzieciństwa nas uczą takiego myślenia, że za dobre rzeczy jesteśmy chwaleni a za złe krytykowani. np ja umiałam ładnie rysować i wszystkie ciotki podziwiały moje rysunki. Tylko ja nie czułam się do końca z tego dumna bo to nie była moja zasługa, po prostu widziałam coś drzewo, zwierzątko i chciałam to narysować i tak się wyćwiczyłam w rysowaniu. Taka się urodziłam że mnie to interesowało, robiłam to co sprawia mi radość, nic więcej, innym to nie sprawiało satysfakcji wiec tego nie ćwiczyli. dlaczego jesteśmy dumni z czegoś co nie zależy od nas? dlaczego jesteśmy chwaleni z powodu tego że robimy coś co lubimy? Przecież to nic nadzwyczajnego.

Nasza wolna wola jest jakoś ograniczona. Bo pewne cechy które mam nie zależą ode mnie. Np że lubię kolor czerwony. Czy lubię taki dlatego ze tak wybrałam? Czy siła woli nagle mogę określić, że będę lubić czarny, albo że będę lubić chodzić w ubraniach które mi się do tej pory nie podobały. Mogę w nich chodzić ale nie będę się dobrze czuć. Więc jest ten wewnętrzny obserwator które parzy co ja lubię, ale nie może nic zmienić. Coś mogę kontrolować, nastawienie do świata, staram się myśleć pozytywnie, ale i tak moja natura melancholika nie daje za wygraną.
Pewne rzeczy są już nadane, uwarunkowane środowiskowo i genetycznie a my możemy się tylko do tego odnieść poprzez analizę swoich myśli, przekonań. Ale czy to w jaki sposób przebiega ta analiza, wybór jednej z kilku opcji czy to też jest uwarunkowane? Często mam wrażenie że tak. Ale może to takie złudzenie i to jest taki chochlik ta wolna wola, która gdzieś się tam ukrywa. Kolega mi mówił, że neurobiologia potwierdza że wolna wola nie istnieje. To chyba trochę przesada. Tak na prawdę nie wiemy co dzieję się na poziomie kwantowym w mózgu, przecież tego się nie zbada.
Ja sądzę, że myślenie człowieka jest bardziej zdeterminowane, niż się powszechnie uważa. Wystarczy przeczytać jakąś książkę z psychologi, to taki nasuwa się wniosek. Dlatego nie jestem zwolennikiem oceniania kogoś w stylu "ja jestem lepszy bo ja mam takie cechy, odważny, pracowity, mądry itp, a ty nie więc taki chcesz być więc jesteś beznadziejny". Jesteśmy trochę takimi aktorami którzy dostali jakieś role w której mamy jakieś określone cechy i środowisko w którym się znajdujemy. I niewiele od nas zależy. Możemy mówić swoje kwestie, dialogi a potem widzimy, że ci do dostali podobne rolę, mówią podobne rzeczy do nas.

"nasza wola jest jakos ograniczona"

A zyjemy, zachowujemy sie i oceniamy tak, jakby nie byla.
Czy to nie jest przejaw pychy ?

Pycha - najgorszy "grzech", z ktorego sie biora wszystkie inne.

Pycha cos co sprawia, ze czujemy sie jak Bog, a nie jak wiezien naszych biologicznych popedow.

Musimy jeść, spać, oddychać ale poza tym mamy wolę. To czy obejrzę teraz film czy pójdę na spacer to mój wybór. Nie uważam się za( tylko i wyłącznie) zbiór genów i procesów fizjologicznych warunkujących całość mojego życia. Część prawdy zawiera determinizm, część indeterminizm.

Wierzę w indeterminizm, na pewno jest determinizm na poziomie biologicznym, ale ponad tym jest też wolna wola.
Każdy z nas ma pewne cechy charakteru i jeśli naprawdę chce może nad tym pracować. Załóżmy, że ktoś był nieśmiały, pracował nad sobą i przełamał się. Na pewno jest to możliwe. Do wolnej woli potrzeba silnej woli
A jeśli nie ma wolnej woli to cóż, parafrazując Woltera, jeśli nie ma wolnej woli trzeba ją wymyślić i wierzyć. Życie to wiele możliwości, potencjał który warto wykorzystać. Dla mnie indeterminizm jest optymistyczny i żywy. Żyję ledwie ponad ćwierć wieku i przyznam, że wiele już razy życie mnie zaskoczyło.

Zgadzam się z powyższym postem tylko niektórzy dla mnie przesadnie uważają, że człowiek ma wpływa na rzeczy na które nie ma aż tak bardzo. Głównie chodzi mi o cechy charakteru, temperament.

Indiana pisze:A zyjemy, zachowujemy sie i oceniamy tak, jakby nie byla.
Czy to nie jest przejaw pychy ?

Na pewno świadomość własnych ograniczeń uczy pokory. Oceniamy, właśnie. zauważyłam że ocenia się ludzi jakby startowali z takiej samej pozycji startowej, nie każdy ma takie samy talenty, możliwości, poziom wrażliwości.
Ludzie oceniają jednoznacznie innych porównując do siebie. Ja byłem biedny a osiągnałem sukces więc ty też możesz. Tylko że na dwie różne osoby oddziałują inne czynniki, czy to psychiczne czy biologiczne. Jeżeli komuś rodzice mowili że do niczego się nie nadaje, nie miał wielu talentów, to taki człowiek nie wierzy w siebie i może się szybko załamać. Ktoś inny ma silniejszą psychike, co też może wynikać ze szczęśliwego dzieciństwa (niekoniecznie) ,otoczenie mobilizowało rodzice, chwalili i nigdy się nie poddaje taki człowiek. Jedni są bardziej bojaźliwi, lękliwi, ktoś inny nie czuje strachu albo strach go mobilizuje, innego paraliżuje (to jest też kwestia neuroprzekażników, funkcjonowania mózgu) i taki nie podejmie jakichś ryzykownych decyzji. Można przewidzieć ze każdy będzi postepował zgodnie ze swoją naturą, ale może też próbować coś zmieniać. Dla jednego nawet mały sukces jest ogromnym wysiłkiem bo musiał pokonać wiele swoich słabości. Dla innego np. założenie i prowadzenie firmy to rozrywka i hobby. Wkłada w to wysiłek ale to mu sprawia satysfakcje, lubi rywalizować, jest pewny siebie i przychodzi mu to z łatwością. Więc nie mówcie też że każdy może wszystko.

Niektóre osoby z mojego otoczenia podziwiają tych co są bogaci, wykształceni, coś osiągneli. A jedna znajoma kilka razy podchodziła do matury bo dla niej to było nie do ogarnięcia, nie była zbyt bystra. I dla mnie ona włożyła w to więcej wysiłku niż co niektóry student czy doktorant. Więc logicznie ją powinnam podziwiać. Tylko człowiek nie jest w stanie zobaczyć wszystkiego i nie potrafi ocenić sytuacji innych ludzi obiektywnie.

Oczywiście że możemy podziwiać ludzi za to że rozwijają te swoje talenty, inni mają ale nie rozwijąją ale czy to też nie jest zdetreminowane kto jakie ma podejście do tego? Np. lenistwo. podziwiamy kogoś kto jest pracowity, ale jest człowiek który lubi pracować i nie może jednego dnia przeżyć żeby nie zrobić czegoś pożytecznego, a ja np lubię nic nie robić, oglądać przyrodę, słuchać muzyki, a czasem muszę coś zrobić pożytecznego czy iść do pracy i często mnie to męczy.z pracy wracałam zmęczona, a moja znajoma chciała mnie jeszcze wyciągać na imprezę. Jak ją chcieli zwolnić z pracy powiedział że tak lubi pracować że mogła by tu jeszcze za darmo robić.mam ją podziwiać bo jest pracowita a siebie karcić że nie lubię nic robić (tzn. coś tam lubię, ale do większości normalnych prac się nie nadaję )przecież to odemnie nie zależy tak mi się wydaje.

Tak, tylko ze ten post powyzej, mimo iz wielce ciekawy i obrazujacy zagubionemu osobnikowi rozne aspekty zawilosci ludzkiej psyche, zakrawa juz na lanie wody, a wlasnie to jest to czego chcielibysmy uniknac aby dojsc do istoty rzeczy.
A moze nie chcielibysmy ? Moze o to w tym wszystkim chodzi, ze kazdy z nas jest najlepszym psychologiem dla samego siebie i dla innych, i trzeba dyskutowac, dyskutowac, by poznac co kryje sie w drugim czlowieku ?
Zaiste, tyle lat juz chodze po tej Ziemi i jeszcze na to nie wpadlam. O ja nieszczesna, o matko, ile ja czasu zmarnotrawilam, miast isc tak po ludzku wygadac sie, wyzalic jak czlowiek, zdradzic najdrobniejsze detale swojego codziennego (po)zycia !!!
Siedze teraz i pije herbate z cytryna, dlube se w nosie i tak se mysle, ze co racja to racja.
Indeterminizm jest bardziej optymistyczny od determinizmu, daje nam, ludziom wiare i nadzieje na lepsze jutro, trza no tylko wziac sie w garsc, no bez jaj, to nie piaskownica, jestesmy dorosli i powinnismy byc odpowiedzialni i rozsadni. Tego zycia nikt nam nie zwroci, jak se poscielesz, tak se wyspesz, hulaj dusza, Boga nie ma.
I pamietajmy, przy ocenir czlowieka trza wziac wszystkie dane, parametry, analizy i dopiro wtydy, dopiro wtydy oceniaj czlowieku po doglebnej analizie, a nie se idziesz na latwizne. Na latwizne to kazdy potrafi, ale my nie spoczywajmy na laurach u dokonajmy doglebnej analizy kazdego z nas, tematu nam nie zabraknie a i posmiac sie bedzie z czego. Przeciez to takie ludzkie, trza tylko przelamac te pierwsze lody.
I potem juz na zasadzie uczciwej wymiany, ja tobie se powiem, ty mi se powiesz, i tak se pogadamy to nam czas fajnie zleci.

Ja po to pisze na forum, żeby mnie ludzie poznali, sposób w jaki myślę. W taki sam sposób ludzie się tutaj wypowiadali w innych wątkach o aseksualności, analizując różne aspekty ludzkiej psychiki i nie było problemu. Pozatym to nie jest forum filozoficzne dla mnie bardziej integracyjne i terapeutyczne. Indiana, może to jest dla ciebie oczywiste co pisze, ale pomyśl że nie dla każdego może być, z tego co widzę nie każdy z ludzi których znam tak myśli i ma takie zdanie, kiedy z nimi rozmawiam, ktoś może mieć odmienne. Myślę że mój post nie pszeszkodzi w dotarciu do istoty rzeczy, możesz go po prostu zignorować. Może dla kogoś za bardzo się rozpisuję, nie potrafię wybrać co jest istotne i skrócić, no cóż taki mam styl, jestem tylko człowiekiem. Pisze o sobie tyle ile uważam za słuszne, możecie to ocenić jak chcecie.

Nie no przepraszam. Masz racje.

Ehmeh bardzo rzeczowo i konkretnie napisałaś, podziwiam
Ja widzę to tak, jak napisałem w oparciu o swoje przemyślenia. U mnie dużo było pesymizmu w życiu i braku wiary w siebie. Nie mogę tego tak zostawić, bo inaczej zepsuję swoje życie. Od jakiegoś czasu to do mnie dociera, nadszedł czas zmian.