króliczka pisze: ↑29 sie 2018, 19:05
panna_x pisze: ↑28 sie 2018, 09:23Zazdroszczę Ci takich. W takim razie nie jest to kwestia psychiki, podejścia, czy nauczenia się, bo rozumiem, że psychicznie były Ci obojętne? Pomimo braku psychicznego zaangażowania sama biologia ( ciało) wystarczyła. W takim razie mojemu ciału czegoś brak, skoro nie osiąga takich, a mam psychiczną przyjemność tzn lubię seks, partnera, podoba mi się fizycznie, sprawia mi radość. Stosunki też są dla mnie przyjemne, tylko nie mam orgazmu.
Nie jestem pewna czy się zrozumiałyśmy, dlatego napiszę na wszelki wypadek że nie chodziło mi tylko o orgazmy z mężczyzną, a ogólnie orgazmy.
Naprawdę nie masz czego zazdrościć (mogę oddać Ci to doznanie za darmo, a nawet dopłacić kilka złociszczy), bo dla mnie to rzadko jest taka przyjemność, która szłaby w parze z komfortem psychicznym (tzn. mam na myśli całą tzw. rozkosz seksualną, bo sam orgazm to tylko równia pochyła pozwalająca spaść w dobry bo uśmierzający gorączkę śnieg). Nawet w trakcie "robienia sobie dobrze" miałam/mam zazwyczaj myśli typu: "Ale to głupie, chociaż trudno się oprzeć żeby nie włożyć ręki w majtki i pozbyć się tego rozpalenia", a po znowu: "Czuję pustkę, jakby ktoś wyciągnął ze mnie wkład z ruchliwych robaków od samego początku niepotrafiący nawet łudzić że jest czymś więcej ponad to z czego teraz jeszcze dobitniej zdaję sobie sprawę."
Ja się wtedy tak jakby rozdzielam - jedna strona oddaje się żądaniom pewnej części, a druga przygląda się z zewnątrz a to z lekkim niesmakiem, a to ze smutkiem będąc jednocześnie wyrozumiałą, a może bardziej - rozumiejącą (niczym człowiek z dziwną chorobą fizyczną wobec niechcianych - ni to śmiesznych, ni to strasznych podrygów swojej kulawej nogi).
Odpowiadając na Twoje pytanie - na pewno nie jest to zawsze kwestia wyuczenia się, choć nie wiem jak często jest to konieczne , ale tak - jak najbardziej pomimo braku psychicznego zaangażowania się sama biologia (ciało) w niektórych przypadkach wystarcza żeby uzyskać ten cały moment kulminacyjny bez wysiłku.
To smutno brzmi, co piszesz. No widzisz, jaka to ironia losu, Ty masz orgazmy, ale nie komfort psychiczny, a ja mam komfort, ale nie mam orgazmów. Ty pewnie wolałabyś nie czuć potrzeby rozładowania się ( tak to brzmi jak dla mnie) i w ogóle tego nie robić, a ja polubiłam seks, a nie mogę przekroczyć tej granicy. Mogę mieć orgazm jak sama robię sobie dobrze, ale chciałabym mieć z partnerem. Zwłaszcza, że jest mi z nim dobrze, nie wiem, co stoi na przeszkodzie.
A powiedz czemu uważasz, że to coś złego, że się masturbujesz? Czy to np kwestia tradycyjnego religijnego wychowania? Zawsze tak miałaś? Nie wiem, jak to wygląda u Ciebie, mogę powiedzieć na moim przykładzie, że do 30-ki w ogóle nie uprawiałam seksu ani się nie masturbowałam, nie myślałam nawet o tym ani nie czułam takiej potrzeby. Nie było to kwestią religii, bo jestem agnostyczką, tak po prostu jakoś wyszło.
Orgazm łatwo osiągam przez masturbację, ale jest krótki, nie powiedziałabym, że intensywny. Jest to przyjemne, ale krótkie i nie jest to jakiś intensywny odlot.
Poza tym później zwykle mi smutno, ale to kwestia psychiczna. Nie wynika to z wyrzutów sumienia czy poczucia, że to coś niskiego, bo tak nie uważam. Myślę, że masturbacja jest naturalna. No i oczywiście z jednej strony cieszę się, że w ogóle coś odczuwam. Lubię mieć orgazm.
Ale niestety w trakcie wyobrażam sobie różne chore rzeczy, jest to silnie skorelowane z negatywnymi emocjami, zazwyczaj wyobrażam sobie to, czego się boję, nie chcę np gwałt,ale taki brutalny, poród, bolesny pierwszy raz itp. Szybko wtedy osiągam stan napięcia i szybko się rozładowuję. Później mi smutno, trochę średnio mi z tym. Niestety, wprowadzam się w ten nastrój, bo wtedy dochodzę. Nie potrafię przestawić się na pozytywny przekaz, czyli wyobrażanie sobie miłych rzeczy czy to z facetem czy z kobietą mnie tak nie podnieca, nie osiągam takiego napięcia. A są to rzeczy, których nie chcę, boję się itd. Czemu to strach mnie pobudza
Z partnerem jest mi dobrze, jest czuły i delikatny, czuję się bezpiecznie, totalna odwrotność. Jest mi błogo i miło. Nie chciałabym ostrego, dominującego faceta, nie lubię takich.
Jest tyle ciekawszych, fajniejszych, przyjemniejszych rzeczy do robienia/przeżycia. Dobrze/miło raz na jakiś czas rozładować napięcie, ale w sumie do tego tylko się to sprowadza.