Ach, długa historia... W każdym razie 3 lata poszły "da-da", a ja nie mam pojęcia, co ze sobą zrobić... Pewnym pocieszeniem może być fakt, że wina nie spoczywała ani na mnie, ani na moim Lubym i być może - ale tylko być może - kiedyś znów będzie cacy, zupełnie jak za dawnych czasów. Aczkolwiek jak zwykle czarno to widzę.
Już od dłuższego czasu coś było nie tak, widziałam to i myślałam, że to moja sprawka (tak bardzo lubię się obwiniać za nieszczęścia tego świata), a tu o... Zły los postanowił Nas rozdzielić... Martwię się o P., jest w koszmarnym stanie i nie chce niczyjej pomocy. Rozmaite przygłupy złożyły u niego zamówienia na bramy, ogrodzenia itp. (P. namiętnie para się metaloplastyką), on czym prędzej zakupił materiały, kiedy nagle wszyscy się wycofali (!) - pozostały jedynie długi. I to niemałe. Zablokował konto bankowe, żeby nikt nie mógł Go wesprzeć finansowo, chce samodzielnie przezwyciężyć trudności. W dodatku swoją sytuację utrzymuje w tajemnicy nawet przed własnymi rodzicami, co akurat jestem w stanie zrozumieć.
Szkoda słów...
Mam tylko "być happy". Już dawno nic mnie tak nie przygnębiło, jak ta prośba, czy wręcz nakaz.
No nic, postaram się zająć czymś, może jakaś szkoła, jakiś kurs, jakieś ciekawe hobby.
Stany lękowe nie dają mi normalnie funkcjonować. W zasadzie i tak jest już nieco lepiej, w końcu mogę pisać, zawsze jest to pewien postęp.
Jak widać, naprawdę mam g***o w głowie, więc wszelkie dziwaczne odezwy z mojej strony proszę traktować jako hecę.
), pograć w siatkówkę... Ale nie. Trzeba robić stronę internetową. I trzeba zajrzeć do notatek, bo sesja ![:]](./images/smilies/icon_wkurwik.gif){kind=icon}
.
