Zacznę od początku (tak podobno najlepiej
).Zarejestrowałam się na Waszym forum aby więcej dowiedzieć się o AS'ach. Z założenia nie szukam znajomości czy czegokolwiek co z tym związane, chociaż nie twierdzę, że nie będę Was odwiedzać regularnie i z czasem może się to zmienić
Póki co przejrzałam kilka działów oraz wątków i mi się spodobało.Do sedna.
Od dawna poszukiwałam przyczyny swojego braku pociągu do zbliżeń fizycznych. Czytałam setki artykułów, przejrzałam dziesiątki opowiadań, ale niestety z żadnym nie mogłam utożsamić swojej osoby. W końcu trafiłam na regułkę, która pokrótce objaśniła mi pojęcie aseksualizmu.. i od tamtej pory jestem wręcz przekonana, że dotyczy to również i mnie.
Od kilku lat mam partnera, z którym tworzę powiedzmy, że normalny związek. Nie jest on do końca normalny, bo w zasadzie pozbawiony jest seksu. Nigdy nie powiedziałam mu, że nie czuję do niego pociągu fizycznego, bo bałam się, że sprawię mu tym przykrość-myślę, że jakaś część AS'ów miała bądź ma podobnie. Oczywiście w końcu zaczął się tym interesować. Ja się tłumaczyłam zawsze dużym stresem (którego mi nie brakuje w życiu), brakiem czasu (bardzo dużo pracuję), a także sił. Doszłam nareszcie do wniosku, że nie będę oszukiwać sama siebie ani jego zarazem. Zamierzam mu nareszcie powiedzieć całą prawdę.
Przez mój brak zainteresowania seksem widujemy się rzadko. Wiem, że za każdym razem on będzie go ode mnie oczekiwał. Mam dość tłumaczenia się błahostkami.
Od kilku miesięcy nasz "związek" to ruina (chyba przez to, że nie chcę się z nim kochać). Poza tym nie jest aniołkiem i ma wiele na sumieniu, ale z racji tego, że go kocham-wybaczam. A raczej wybaczałam aż do teraz. Mam czasem tego wszystkiego dość.. No nie będę zbaczać z tematu.
Jest to moja "pierwsza miłość", to z nim przeżyłam swój pierwszy raz (chociaż wcale tego nie chciałam, ale się "zmusiłam" żeby sprawić mu przyjemność-wiem, to głupie). W ciągu tych kilku lat kochaliśmy się zaledwie kilka razy. BO PRZECIEŻ JA TEGO NIE CHCĘ. Wiem, że w ten sposób nie stworzymy szczęśliwego związku, czuję, że to się niebawem rozpadnie.
Czuję w sobie duszę romantyka-nienawidzę mówić o swoich uczuciach, ale jak najbardziej je posiadam. Okazywanie ich również mi nie wychodzi. Mam jakąś wewnętrzną blokadę, której nie umiem usunąć. Sprawia mi to dużo problemów i przez to zdarzyło mi się cierpieć-jemu też.
W gruncie rzeczy.. boję się go zostawić, bo nie wydaje mi się, żeby ktoś inny mógł tak samo to znosić jak on-czyli tolerować moje wymówki.
Chyba żyję w wiecznym kłamstwie..
Liczę z Waszej strony na to, że mnie trochę wesprzecie i dacie "pałera", który napędzi mnie do dalszego działania. Nie chcę pocieszania typu "będzie dobrze", bo to bez sensu.
Nigdy w życiu nikomu o tym nie powiedziałam. Wiem, że tu nie zostanę potępiona.
Pozdrawiam
. Skąd to wiesz? Nie każdy to burak. Są jeszcze osły i barany 
