Relacje z innymi ludźmi

[Keri]

Nie rozumiesz mnie w kwestii egoizmu. To że się interesujesz innymi jest dobrą rzeczą Tu raczej chodzi o kwestie pragnienia kontaktu. Też chcemy w jakiś sposób by inni się nami interesowali tak jak oni chcą byśmy my nimi. Jeśli się nimi interesujesz to dobrze.

Lecz jeśli Cię zlewają to też ich olej i tyle. Nie każdy będzie chciał z nami się zadawać i tyle. widać ludzie wolą iść na skróty niż poświęcać komuś czas. Też to zauważyłem i też mnie to boli. Mają problem ze zwykłym słuchaniem kogoś. Wszystko jest takie powierzchowne.

Spróbuj na siłę do nich nie zagadywać i tyle. Też chciałbym kogoś zaufanego tym bardziej jak widzę inne osoby są ze sobą zżyte itd. a ja nigdzie.

W grupce jest szefowa, która nawet mi zaproponował bym do Wrocka z Łódzkiego jechał do zoo bo zabiera tam 2 młodsze dziewczyny nawet Są różne osoby i trzeba po prostu trafić na takie, które się interesują innymi Może warto zmienić szukanie ludzi? Może nie tych starasz sobie "zaskarbić"

[Indiana]

Jak ktoś ma nierozwiązane własne sprawy życiowe to relacje z ludźmi nic nie pomogą, a wręcz mogą niektórym zaszkodzić w odszukiwaniu siebie. Prędzej czy później trzeba będzie wrócić do pustego domu/pokoju i frustracje chwilowo przytłumione przez powierzchowne kontakty wrócą ze zdwojoną siłą. Ale po co ja to pisze i sobie flaki wypruwam, skoro niektórym można powtarzać w nieskończoność prostą zasadę ułatwiającą życie, a i tak ludzie od wielu lat przychodzą na forum z tymi samymi problemami i roztkliwiają się nad sobą.

A co niektórym radziłabym zmienić prace/ otoczenie/ towarzystwo, póki jeszcze jest czas, bo ludzki charakter nie zmienia się ot tak jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i jeżeli relacje z kimś nie układały się najlepiej do tej pory, to szansę na zmianę tego stanu rzeczy są nikłe.

[panna_x]

relacje dobrze się układały kiedys, ale potem zanikły- kiedyś spotykałysmy się, gadalysmy, odwiedzalysmy się i było ok. więc tęsknię za tym co było a minęło.
i nie bardzo rozumiem co to znaczy uporządkować swoje życie? w jakim sensie? jakie niby inne sprawy mam rozwiązać? nie mam innych spraw- pracuję wracam do domu i tyle. co mam niby rozwiązywać? nie mam dzieci, faceta ani studiów, żeby mieć kontakt z innymi ludźmi. mogę poświęcać czas na hobby, ale ile można czytać książki, słuchać muzyki i oglądać filmów? nie mam innych hobby bo nic mnie specjalnie nie interesuje. na siłę nie będę go sobie szukać.
jakoś na świecie są ludzie co mają pełno znajomych, bogate życie towarzyskie, prowadzą otwarte domy i jakoś da się to osiągnąć tylko jak?

[Indiana]

Widocznie znalazły sobie te osoby towarzystwo, które jest dla nich bardziej atrakcyjne niż Twoja osoba. Ich wybór. Każdy ma prawo zadawać się z tym, z kim lubi. Nie każdy musi mnie lubić i jeżeli ktoś preferuje inne towarzystwo niż moja osoba to droga wolna, niech idzie za głosem swojego serca. Na pewno wtedy będzie szczęśliwszy niż miałby się męczyć z taką jednostką jak ja.

[wyrwana_z_kontekstu]

U mnie (odpukać) trochę się zmieniło w stosunkach towarzyskich... Jakby wróżbita Maciej zdjął klątwę czy coś. W głowie mam jednak alarm, że stan to przejściowy, bo przecież nie jestem fajna, mimo zapewnień.

[Biała]

Ja się zastanawiam, czy ci ludzie z rzekomo bogatym życiem towarzyskim, ciągle rozchwytywani, wiecznie na jakichś eventach, mający jakieś modne ostatnio hobby, to w rzeczywistości tylko na takich nie pozują. Portale społecznościowe pozwalają ludziom łatwo udawać kogoś kim nie są. Już w psychologii powstało takie określenie jak FOMO - fear of missing out, które opisuje obniżony nastrój pod wpływem informacji o udanym życiu innych ludzi. A prawda jest taka, że owe obiekty zazdrości również mogą mieć znacznie bardziej nudne życie niż chcą pokazać i zwyczajne, przyziemne problemy.

[Keri]

Ja się zastanawiam, czy ci ludzie z rzekomo bogatym życiem towarzyskim, ciągle rozchwytywani, wiecznie na jakichś eventach, mający jakieś modne ostatnio hobby, to w rzeczywistości tylko na takich nie pozują. Portale społecznościowe pozwalają ludziom łatwo udawać kogoś kim nie są. Już w psychologii powstało takie określenie jak FOMO - fear of missing out, które opisuje obniżony nastrój pod wpływem informacji o udanym życiu innych ludzi. A prawda jest taka, że owe obiekty zazdrości również mogą mieć znacznie bardziej nudne życie niż chcą pokazać i zwyczajne, przyziemne problemy.

Daje ci ciastko xD
Patrząc na te towarzystwa, to raczej tylko dużo mówią i robią pod przypodobanie się Zainteresowania też typowo społeczne i te znane, przez ogół przyjęte. Niszowe zainteresowania oznaczają, ze ktoś temu poświęca czas i zaangażowanie

[Indiana]

Zawsze mnie ciekawili bleferzy, co oni takiego w sobie mają, że tak się wszyscy nimi interesują ? Blefer to dla mnie nie to samo co zwykły kłamca pospolity jakich pełno w polu, to raczej ktoś w rodzaju artysty.

[martika]

Może zwyczajnie inni ludzie lubią plotki ploteczki nawet jak ktoś opowiada o swoim niesamowitym życiu. Czasami za takimi opowieściami stoi jakaś ciekawa nietuzinkowa osobowość, co z tego że troszkę nieprawdziwa, książki też czytamy a większość wymyślona.

Chyba powinniśmy dodać do całej dyskusji fakt że żyjemy w kraju w którym relacje międzyludzkie same w sobie są mniej serdeczne niż w wielu innych szczególnie południowych krajach. Ludzi się mniej do siebie uśmiechają, spontaniczne rozmowy z obcymi to raczej rzadkość.

[deejay]

Mam podobne odczucia jak Keri.
W szczególności zgadzam się z tym, że jesteśmy w życiu innych tylko na chwilę.
Niestety, zdążyłam się już o tym przekonać.
Wspominałam tutaj ostatnio o przyjaciółce, że się do mnie mało odzywa, mimo że ja byłam dla niej zawsze. Poznałyśmy się przez ogłoszenie na portalu miejskim. Pisała mi, że była na delegacji z pracy, wraca do domu, kładzie się do łóżka i tak w kółko. Nawet na życzenia mi nie odpowiedziała i to mnie zasmuciło.
Chyba odczuwam to FOMO.
Choć zdaję sobie sprawę, że to ja mogę wyglądać na szczęśliwą w oczach innych.
Np. ostatnio chodzę na DKF, jest tam też matka mojej koleżanki ze szkoły i jej siostra, które zaczęły mnie unikać a kiedyś wręcz "atakowały" mnie i matkę kontaktem. Doszłyśmy z mamą do wniosku (a także na podstawie plotek), że im się trochę noga powinęła, nie mają się czym chwalić w swoim życiu osobistym, więc zaczęły nas unikać. Ba, nawet w kinie zarezerwowały miejsca po przeciwnej stronie sali, choć wcześniej siedziały bardzo blisko.

Widuję tematy na różnych forach - "mam 60 lat, nie chcę być sama"... Boję się, że ja tak kiedyś będę, bo najwięcej znajomości mam w grupie rówieśników moich rodziców, z którymi dogaduję się świetnie.

[AlaZala]

W szczególności zgadzam się z tym, że jesteśmy w życiu innych tylko na chwilę.

Ja się z tym nie zgadzam. Ja zawsze staram się dążyć do takich relacji, które trwają jak najdłużej. Czy to są relacje na całe życie, to trudno mi powiedzieć i pewnie dopiero pod koniec życia takie wnioski można wyciągnąć.

Ale osoby, które zaczęły odgrywać jakąś istotną rolę w moim 27-letnim życiu zazwyczaj z tych ról nie rezygnowały. Wśród najbliższych mi osób spoza rodziny mam 9 osób: koleżankę od 18 lat, dwóch kolegów od 16 lat, dwie koleżanki od 13 lat, kolegę od 5 lat, kolegę od 4 lat i dwóch kolegów od 3 lat. Do tego grona najbliższych osób należała jeszcze jedna koleżanka, ale zrezygnowała ze znajomości ze mną po 3 latach. Trochę to przeżywałam, ale nikogo do znajomości zmuszać nie będę. Choć nigdy nie mam oporów przed bezpośrednim deklarowaniem, jak ważna jest dla mnie relacja z daną osobą i jak bardzo mi na niej zależy. Gdy ktoś utrzymał się ponad 3 lata wśród moich znajomych, zazwyczaj pozostawał już w tym gronie.

A co będzie dalej - pokażą kolejne lata i dekady, ale wierzę, że z tej dziewiątki nikt już się nie wykruszy!

[Libra]

Czasy szkoły średniej, to straszne czasy.
Wkrótce udaje się na zlot z LO, po latach - zgłosiłam, że będę, opłaciłam składkę, chyba jestem masochistką.
Albo wydaje mi się, że w ten sposób zwalczę traumę.

[JacobMcAllen]

Rozumiem, co czujesz, choć w innym sensie - czasy LO nie były dla mnie traumą, ale nie miałem dobrych relacji z rówieśnikami w tamtym okresie. Oprócz tego nie lubiłem nauczycieli, uważałem, że wielokrotnie byłem traktowany niesprawiedliwie - zwłaszcza na koniec szkoły. Długo by o tym opowiadać, teoretycznie mogłem się wykłócać, ale nigdy jakoś nie miałem do tego śmiałości a poza tym jakoś specjalnie nie zależało mi na ocenach. Ale czasów liceum także nie wspominam dobrze i gdyby dziś był jakiś zjazd to chyba bym się nie wybrał - choć może bym poszedł, chcąc coś komuś wytknąć i wypomnieć a pewnie i tak zrobiłbym to tylko w myślach

[panna_x]

no, mnie na życiu towarzyskim akurat zależy- chciałabym relacji towarzyskich, ale nie umiem nawiązywać i podtrzymywać. moje się rozmyły, bo wszyscy mają już swoje prace, domy, rodziny, i nie mają czasu na spotkania. mogą utrzymywać też relacje z nowymi ludźmi, z pracy czy np placów zabaw, przedszkola, gdzie wspólnie posyłają dzieci. staram się to zmienić, próbowałam chodzić do różnych grup: religijnych, do racjonalistów, być w grupie opartej na zainteresowaniach ( wycieczki krajoznawcze), ale wszystko nie wypaliło. Teraz chodzę do grupy typowo towarzyskiej i jestem zadowolona.