Witaj kosmitko
Wydaje mi się, że ubolewanie, czy martwienie się tym, że się jest aseksualnym (czyli "nienormalnym"), to niedobra droga. I właśnie zgadzam się z tym, co napisał lucyfer - tak, trzeba się cieszyć, że się ma "z głowy" tyle problemów, które dotykają seksualnych. Tak trzymaj, lucyfer
Przecież to prawda; jesteśmy wolni od tylu spraw. Możemy nie wydawać pieniędzy na prezerwatywy czy tabletki antykoncepcyjne - przecież to jest pozytywny aspekt
(gdy jeszcze pozostawałam w związku seksualnym, używałam tabletek, więc wiem, ile to trosk - nie zapomnieć zażyć, nie zapomnieć pójść po nową receptę, nie zapomnieć wykupić... ech, ile problemów - a wszystko tylko po to, żeby... no, wiadomo co
)
I właśnie takie pozytywne aspekty trzeba znajdywać. W końcu, skoro już jestem asem - a ja akurat zgadzam się ze sobą w tej kwestii całkowicie, nie mam wątpliwości - to czemu nie mam tego w sobie zaakceptować? Skoro mogę się cieszyć swobodnie innymi rzeczami, bez tego seksualnego zabarwienia, to czemu się nimi nie cieszyć?
Samotność to inna sprawa. Owszem, wynika z aseksualności, ale nie zapomniajmy, że to nie jest wynikanie konieczne; to tylko sprawa tego, że jest nas mniej, czy tez może - że nie jesteśmy dość silni w wyrażaniu swojego nastawienia (tu mówię oczywiscie głównie za siebie, nikomu nic nie próbuję wmawiać
). No i tego, że cały ten seks tak się panoszy naokoło, że trudno jest uwierzyć, że mógłby być mniej ważny niż jakiekolwiek inne sprawy. Zresztą, czy myślicie, że wszyscy seksualni mają szczęsliwe związki i zawsze łatwo znajdują tę odpowiednią osobę? Wydaje mi się, że mają z tym takie same problemy jak asy.
)
ja rowniez dostaje nieraz depresji i fobii spolecznej, no ale staram sie nad tym pracowac i myslec pozytywnie, choc nie jest to takie latwe. 
Nieraz czuję, że wybitnie odstaję od reszty społeczeństwa i wiele osób nie rozumie mojej postawy.
