Fobie

[Iluzjonistka]

Zazdroszczę! U mnie od jakiegoś czasu to trwa. Rok może. Wcześniej bałam się tylko publicznych wystąpień, a kiedy już mnie w coś takiego wpakowano, robiłam z siebie błazna na całą szkołę (drżenie głosu, pocenie, zapominanie tekstu)
Teraz wśród tłumów, na ulicy czy w pomieszczeniach, będących zbiorowiskiem ludzi, czuję się tak, jak opisałam to wyżej. Nie umiem tego ubrać w słowa, ale często ryczeć mi się chce i zakopałabym się pod ziemię. Kiedyś w sklepie ogarnęło mnie takie uczucie, że się rozpłakałam. Na szczęście była ze mną mama. Koszmar przeżywam.

może to wynika z jakiegoś złego wydarzenia z dzieciństwa?
ja się nie zamykam bo w wiekszości przypadków trafiam na sympatycznych ludzi. oni ci nic nie zrobią. każdy ma stres przy większej grupie ludzi ale większość próbuje z tym walczyć. może coraz dłuższe przebywanie wsród większej liczby osób ci pomoże. będziesz się powoli przyzwyczajać aż lęk stopniowo minie

[camellia]

może to wynika z jakiegoś złego wydarzenia z dzieciństwa?
ja się nie zamykam bo w wiekszości przypadków trafiam na sympatycznych ludzi. oni ci nic nie zrobią. każdy ma stres przy większej grupie ludzi ale większość próbuje z tym walczyć. może coraz dłuższe przebywanie wsród większej liczby osób ci pomoże. będziesz się powoli przyzwyczajać aż lęk stopniowo minie

Nie miałam łatwego dzieciństwa, to fakt, ale rodzice zawsze mnie dowartościowywali, tzn. starali się dodać mi pewności siebie. Zawsze mi powtarzali, że jestem do czegoś zdolna itd. Niestety, w szkole podstawowej dzieci są szczere do bólu Tylko że z drugiej strony wierzyć mi się nie chce, żeby złe wspomnienia z dzieciństwa odzywały się teraz, po wielu latach. A może...
Wychodząc z domu tłumaczę sobie, że przecież wszystko będzie dobrze, że jestem taką samą osobą jak inni, ale mi to nie pomaga. Mam jakieś dziwne, nieuzasadnione lęki i pewności siebie zero. Nigdy zresztą nie umiałam wyrazić czy bronić swojego zdania. W ogóle ze mną to dłuuuuuuuuuuga historia.
Szykuję sobie wizytę u psychologa. Mam nadzieję, że mnie stres nie pokona i że w ostatniej chwili nie ucieknę

[Iluzjonistka]

Wychodząc z domu tłumaczę sobie, że przecież wszystko będzie dobrze, że jestem taką samą osobą jak inni, ale mi to nie pomaga.

każdy ma stresy. nie przejmuj sie tak bardzo tym co mówią inni. małe dzieci nie wiedzą co mówią i nie warto tego wspominać.
właśnie powtarzaj sobie te słowa. "jestem taka samą osobą jak inni." zacznij wierzyć w siebie.

[Czarny]

ale ze wszystkich ludzi, jacy kiedykolwiek i gdziekolwiek stąpali po Ziemi, nie było nawet dwóch takich samych ludzi

[Iluzjonistka]

takich samych nie ale na jedym poziomie

[Czarny]

Ja tam siebie do innych nigdy nie porównuję , czerpię satysfakcję:> z bycia innym , w każdej sferze życia :sword::sword::sword: :sword: , jestem inny. Oryginalny , i zaj**iście się z tym czuję

[Iluzjonistka]

no to witaj w klubie

[Kala]

entomofobia - boję się owadów wszelakiej maści - najgorzej jak do pokoju wleci mi ćma w gorący letni wieczór, gdy okna mam całkowicie pootwierane. Nie zasnęłabym wiedząc, że ona siedzi gdzieś na ścianie, może na mnie zlecieć, dotknąć mnie - muszę ją trzepnąć gazetą albo książką. Czasem potrafię biegać po pokoju z lakierem do włosów, dezodorantem bądź czymś w sprayu co jest pod ręką. Nienawidzę owadów latających obok mnie. Nie lubię gdy coś bzyczy mi koło ucha i nie daje spokoju. To zdecydowanie moja największa fobia.

Kolejną są samoloty, ciemność, brud. Boję się także dużych psów, typu wilczur. Kiedyś zostałam ugryziona przez psa, może dlatego. Sama mam w domu boksera

Ktoś gdzieś tutaj pisał o stopach. Może sam widok ich nie sprawia, że ogarnia mnie jakiś lęk itp ale gdybym miała dotknąć czyjejś stopy, nie zrobiłabym tego. Nie wiem, może ma to powiązanie z zapachem towarzyszącym tej części ciała, brudem. Nie mam pojęcia skąd się to bierze.

[Agnieszka]

Ktoś gdzieś tutaj pisał o stopach. Może sam widok ich nie sprawia, że ogarnia mnie jakiś lęk itp ale gdybym miała dotknąć czyjejś stopy, nie zrobiłabym tego. Nie wiem, może ma to powiązanie z zapachem towarzyszącym tej części ciała, brudem. Nie mam pojęcia skąd się to bierze.

Generalnie czyste stopy nie śmierdzą Niemytych od trzech tygodni i zagrzybionych też bym nie dotknęła, ale to raczej nie fobia

[Kala]

Buty nabywają zapachu gdy się w nich chodzi przecież. Potem nawet jak włożysz na kilka godzin buty w czystych skarpetkach to stopy i skarpetki przyjmują ten zapach. Więc i czasem to nawet nie kwestia 3 tygodni a kilku godzin, i to jest zupełnie normalne tylko że ja nie dotknęłabym takiej stopy potem Owszem i moje stopy mają swój zapach, w lecie się pocą, to całkiem normalne tylko że moje stopy jakoś nie wzbudzają we mnie takowych reakcji i nie mam problemu z ich dotknięciem.

[Agnieszka]

Buty nabywają zapachu gdy się w nich chodzi przecież.

Hmm, ja mam dość wyczulony nos, ale jakoś nie zauważyłam, żeby buty nabierały szczególnie przykrego zapachu. W sumie to też kwestia higieny i dbania o obuwie oraz używania wkładek, preparatów itp.

Potem nawet jak włożysz na kilka godzin buty w czystych skarpetkach to stopy i skarpetki przyjmują ten zapach. Więc i czasem to nawet nie kwestia 3 tygodni a kilku godzin, i to jest zupełnie normalne tylko że ja nie dotknęłabym takiej stopy potem

No teraz mniej więcej rozumiem, o co chodzi, chociaż w sumie ja wolałabym dotknąć cudzej stopy po jej kilkugodzinnym pobycie w bucie niż na przykład dłoni faceta, który wyszedł z toalety Chociaż prawdę mówiąc zdarzyło mi się raz (świadomie, bo nieświadomie to pewnie więcej razy - nie pytam ludzi, którym podaję rękę, czy myli łapska po wyjściu z toalety) dotknąć dłoni chłopaka, który dopiero co sikał (i nie mył rąk - zdarzenie miało miejsce w lesie )... No cóż... Niezbadane są granice, jakie czasem przekracza człowiek Może Ty też kiedyś dotkniesz spoconej stopy sąsiada?

[Kala]

co do tego ostatniego raczej nie

No tak Masz rację, są różne sytuacje i przypadki.

Wracając do mojej awersji do owadów - zaczęło się. Dziś gdy zasuwałam rolety w kuchni spostrzegłam ćmę, ogromną i dosyć głośną ;/ Jak się okazało siedziała tam przy oknie jakoś już od rana. Teraz jestem tutaj, a drzwi od kuchni są zamknięte a ja boję się tam wejść Może nie tyle boje co nie chcę, nie mam ochoty i odczuwam dyskomfort psychiczny.

[camellia]

entomofobia - boję się owadów wszelakiej maści - najgorzej jak do pokoju wleci mi ćma w gorący letni wieczór, gdy okna mam całkowicie pootwierane.

Nie zapomnę, jak kiedyś moja matka, poproszona przeze mnie o zabicie jakiegoś dziwnego, ohydnego i brzęczącego owadziska, spadła z biurka i prawie złamała sobie nogę! W sumie złamała nogę, ale należącą do krzesła A tak się chciała poświęcić Byłam jej niesamowicie wdzięczna i szkoda mi jej było.

[Arilin]

entomofobia - boję się owadów wszelakiej maści - najgorzej jak do pokoju wleci mi ćma w gorący letni wieczór, gdy okna mam całkowicie pootwierane. Nie zasnęłabym wiedząc, że ona siedzi gdzieś na ścianie, może na mnie zlecieć, dotknąć mnie - muszę ją trzepnąć gazetą albo książką. Czasem potrafię biegać po pokoju z lakierem do włosów, dezodorantem bądź czymś w sprayu co jest pod ręką. Nienawidzę owadów latających obok mnie. Nie lubię gdy coś bzyczy mi koło ucha i nie daje spokoju. To zdecydowanie moja największa fobia.

Mam to samo. Boję się owadów, pająków, dla mnie to horror. Kiedyś jak byłam sama w domu, wpadła mi do mieszkania ćma, jakimś cudem znalazła się w łazience. Zaczęłam płakać, gdyby nie było tak bardzo późno już, to autentycznie poszłabym do sąsiadów z prośbą o pomoc. Widzisz, Ty masz jeszcze odwagę ją gazetą potraktować, a ja nie. Bo boję się, że na mnie skoczy, że mi się we włosy wplącze
Wtedy jak usiadła na ścianie, po prostu wzięłam garnek z wodą i z daleka stojąc chlapnęłam wodą. To był horror

[Kala]

Nie zawsze mam odwagę Ostatnio coraz bardziej boję się owadów o czym świadczy fakt, że bałam się wejść do kuchni w której była ćma. Jako, że bardzo mi się pić chciało to musiałam tam na chwilkę wejść. Ćma siedziała gdzieś na szafce, u góry. Nie było jej widać, ale najpierw weszłam i dokładnie się rozejrzałam a potem szybko po wszystkim uciekłam.

Kiedyś postawiłam kubek z herbatą do wystudzenia rano przy oknie otwartym i wpadł tam jakiś robal. Jak to zobaczyłam mało co mi serce nie wyskoczyło. Nakryłam szybko kubek jakąś szmatką co leżała pod ręką i poszłam do brata, żeby wyrzucił tę szkaradę do ubikacji, bo sama się bałam.

Idzie lato. Chyba będę musiała sobie założyć siatkę na owady na okno.