Hikikomori

"Piekarnik" na kontrowersyjne tematy
Awatar użytkownika
Piorun
PerkunAS
Posty: 595
Rejestracja: 8 kwie 2008, 12:50
Lokalizacja: z fabryki cyborgów

Hikikomori

Post autor: Piorun »

Agnieszka
ninjAS
Posty: 2626
Rejestracja: 10 sie 2005, 16:38

Post autor: Agnieszka »

Jakiś czas temu (w sumie już ze trzy albo cztery lata temu) oglądałam film dokumentalny o hikikomori. Często spotykam się z opinią, że to zjawisko typowe dla Japonii, chociaż osobiście wydaje mi się, że to właściwie jeden z przejawów/skutków depresji niezależnie od szerokości geograficznej. To że hikikomori akurat przybiera formę izolacji połączonej z uzależnieniem od komputera/internetu to tylko wynik tego, że mamy postęp technologiczny i komputery są codziennością. Sądzę, że lata temu ludzie też często się izolowali, ale z braku komputerów po prostu spali albo patrzyli się w sufit ;)
LACORUNA
mASełko
Posty: 133
Rejestracja: 30 wrz 2008, 12:29
Lokalizacja: GDYNIA

Post autor: LACORUNA »

Ja takze sadze, ze to inny rodzaj depresji.. Nie wychodzenie z domu, brak i niechec do kontaktu w cztery oczy z druga osoba, niechęć do jedzenia, uczenia sie, pracy, itp. itd...
Awatar użytkownika
DAMA
Zbanowana
Posty: 221
Rejestracja: 6 lis 2008, 11:02

Post autor: DAMA »

Agnieszka pisze:Jakiś czas temu (w sumie już ze trzy albo cztery lata temu) oglądałam film dokumentalny o hikikomori. Często spotykam się z opinią, że to zjawisko typowe dla Japonii, chociaż osobiście wydaje mi się, że to właściwie jeden z przejawów/skutków depresji niezależnie od szerokości geograficznej. To że hikikomori akurat przybiera formę izolacji połączonej z uzależnieniem od komputera/internetu to tylko wynik tego, że mamy postęp technologiczny i komputery są codziennością. Sądzę, że lata temu ludzie też często się izolowali, ale z braku komputerów po prostu spali albo patrzyli się w sufit ;)
Zgadzam się z Tobą Agnieszko. Zjawisko to występuje bez względu na szerokość geograficzną.Osobiście znam kilka podobnych przypadków...
Często problem ten jest owocem tzw " wypalenia zawodowego"albo poniesioną porażką w związku z zetknięciem z rzeczywistością,która okazuje się brutalna.
Jednak obok całego szeregu dylematów o podłożu emocjonalno-psychologiczno-psychicznym bohatera tego artykułu ( i jemu podobnych) zdecydowanym dylematem jest sam aspekt tak zwanego internetoholizmu.
W tej chwili w Polsce obowiązują kryteria diagnostyczne uzależnień opracowane przez Swiatową Organizację Zdrowia,zawarte w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób,Urazów i Przyczyn Zgonów ( ICD).Wprawdzie internetoholizm nie doczekał się tam jeszcze swojej definicji, ale wielu psychologów uważa,że uzależnienie od korzystania z sieci jest porównywalne z alkoholizmem,narkomanią,czy hazardem.Inni natomiast negują taką klasyfikację gdyż nie występuje w internetoholizmie czynnik fizyczny uzależnienia ani zatrucia ( substancje psychoaktywne-w przypadku narkotyków).Osobiście zgadzam się z tym drugim stanowiskiem.
Swiat cyberprzestrzeni wielu osobom zastąpił całe realne życie i kompletnie wyalienował ich z rzeczywistości. W końcu przez internet można robić wiele....nawiązywać znajomości,wymieniać poglądy, uprawiać cyberseks :D .....a nawet można się zakochać...
To jednak pułapka..... I okazuje się ostatecznie,że świat cyberprzestrzeni wcale nie jest taki fascynujący jak się mogło wydawać na początku . A negatywne skutki internetoholizmu mogą mieć charakter zarówno psychologiczny,społeczny jak i fizjologiczny.Pzdr :D
Awatar użytkownika
Zixxar
głuptAS
Posty: 496
Rejestracja: 28 kwie 2008, 19:32
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Zixxar »

Jakiś czas temu oglądałem film dokumentalny o hikikomori. Pokazano półnagiego człowieka siedzącego w swoim pokoju, przy kompie obok góry śmieci - bardzo wstrząsający widok.

Pzdr,

Zixx
Musisz zadać sobie jedno, bardzo ważne pytanie: "Co pragniesz w życiu robić... i zwyczajnie zacznij to robić..."
Awatar użytkownika
Ogrzyczka (nie-as)
pASibrzuch
Posty: 214
Rejestracja: 18 maja 2007, 20:15
Lokalizacja: Warszawa, fabryka czekolady :)

Post autor: Ogrzyczka (nie-as) »

Ja mam w sobie trochę z nich, jak mam problem o którym nie ma z kim pogadać... Siedzę i lampię się na GG czekając na kogoś odpowiedniego z żółtym słoneczkiem. Ale raczej chodzę na zajęcia na uniwerek, a śmiecie obok mnie są najwyżej w koszu pod biurkiem... Biedaki..
Awatar użytkownika
DAMA
Zbanowana
Posty: 221
Rejestracja: 6 lis 2008, 11:02

Nowe spojrzenie na uzależnienie od wirtualnego świata.

Post autor: DAMA »

Keith Bakker - założyciel pierwszej na świecie kliniki dla nałogowych graczy komputerowych opracował w ostatnim czasie raport, w którym pokazuje nowe spojrzenie na uzależnienie od cyberprzestrzeni.
Według niego na ten rodzaj uzależnienia należy spojrzeć nie jak na indywidualny problem każdego uzależnionego,ale jak na problem o charakterze raczej społecznym.
Po dwóch latach pracy z pacjentami Bakker uznał,że żródłem uzależnienia od cyberświata są zakłócenia w komunikacji społecznej,które wywołują u pacjentów poczucie izolacji,osamotnienia
i skłaniają do ucieczki do wirtualnego świata, gdzie czują się akceptowani.
W związku z powyższym Bakker uważa,że problem uzależnienia od komputerów można rozwiązać poprzez zwykłą komunikację i naprawę więzi społecznych w wyniku czego uzależnieni mogliby uwolnić się od obsesji cyberświata i zająć się zwykłym życiem.
Bakker zamierza opracować specjalny program terapeutyczny opierający się na odbudowaniu więzi społecznych i nauce komunikacji z innymi.
Ponadto Bakker twierdzi,że uzależnieni bardzo dobrze wiedzą
co robią,mają tego świadomość,ale po prostu nie mają ochoty tego zmieniać dopóki ktoś nie pomoże im w odkryciu nowej drogi.
Osobiście uważam,że uzależnienie od cyberprzestrzeni ( oraz cały problem Hkkimori ) to zarówno problem indywidualno-psychologiczny jak i społeczny.
Awatar użytkownika
Ogrzyczka (nie-as)
pASibrzuch
Posty: 214
Rejestracja: 18 maja 2007, 20:15
Lokalizacja: Warszawa, fabryka czekolady :)

Post autor: Ogrzyczka (nie-as) »

Heh, Amerykę odkrył... :roll:
Przecież to forum to najlepszy przykład :mrgreen: Gdyby asów było od pioruna na tym świecie, to tworzyliby gęstą sieć społeczną, a forum założyli co najwyżej od niechcenia, a nie z potrzeby spotykania się... A jak ktoś ma więcej "nierozumianych" cech niż aseksualizm, to i siedzi na necie całe życie...
Awatar użytkownika
Ernest
AStrum
Posty: 1482
Rejestracja: 3 kwie 2009, 00:15

Post autor: Ernest »

Hikikomori. Przygotowywałem prezentację związaną po części z tym tematem. Co ciekawe, podobno w Japonii bycie hikikomori spotyka się zwykle z akceptacją ze strony najbliższych. Odniosłem wrażenie, że nie ma takiego typowego dla Europejczyków wprowadzania paniki i uznawania hikikomori za przypadek, który od razu trzeba leczyć i poddać resocjalizacji (a już na pewno oddać w ręce specjalistów.) Jeśli wierzyć statystykom problem dotyczy głównie mężczyzn. W końcu społeczeństwo w dalszym ciągu stawia wobec nich bardzo wysokie wymagania i boroki nie wytrzymują :) Stąd też pewnie taka forma eskapizmu. Bywają różne przypadki hikikomori; skrajne mogą się ciągnąć nawet przez kilka lat. Może dojść nawet do takiej sytuacji, w której hikikomori zamyka się w pokoju i nawet jedzenie dostaje pod drzwi. Ciekawe rozwiązanie :P

Niniejszym ożywiam temat. Dyskutujmy!

Jak myślicie, co by spotkało hiki w typowej polskiej rodzinie?
,,Wszyscy jesteśmy większymi artystami niż się nam zdaje." F. Nietzsche

''To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour'' W. Blake

,,...by lekko obcial koncowki nie skracajac wlosow" Keri
beebep
ASter
Posty: 634
Rejestracja: 13 wrz 2009, 17:37
Lokalizacja: z kapusty:)

Post autor: beebep »

Ernest pisze:Hikikomori. Przygotowywałem prezentację związaną po części z tym tematem. Co ciekawe, podobno w Japonii bycie hikikomori spotyka się zwykle z akceptacją ze strony najbliższych. [...]Jeśli wierzyć statystykom problem dotyczy głównie mężczyzn.
Niniejszym ożywiam temat. Dyskutujmy!

Jak myślicie, co by spotkało hiki w typowej polskiej rodzinie?
W Japonii ludzie faktycznie często to akceptują, nie próbują rozwiązać problemu, zdarza się, że rodzina utrzymuje takiego osobnika, jeszcze bardziej pogrążając go. Naprawdę tutaj potrzebna jest terapia, należy zmusić taką osobę do wyjścia, do pracy, jeżeli liczy ona tylko na pomoc ze strony innych prawdopodobnie nigdy nie poradzi sobie ze swoją sytuacją.
Co do statystyk, to sama wnioskuję - biorąc pod uwagę tylko Japonię - że też jest to pewien odmienny sposób wychowania dziewcząt i chłopców, rzadziej kobiety stają Hikikomori ponieważ od zawsze wymagana jest od nich pewna doza obowiązków, potem zamążpójście i pozostanie stereotypową panią domu (na szczęście coraz więcej z nich robi karierę), nie wiem jak to ując, ale kobieta nie ma czasu na zostanie Hikikomori - bo kto ma utrzymywać córkę - nie ojciec, ale mąż.

Co do typowej Polskiej rodziny - powiedzmy gdybym chciała postawić siebie w danej sytuacji, z pewnością, dochodziłoby do wielu kłótni, po czym nawet siłą leczyli by mnie... Nikt nie potrafiłby tego zaakceptować. Ale biorąc pod uwagę niektóre rodziny w których dzieci są rozpieszczane, lub po prostu rodzice cały czas troszczę się o nie w nadmiarze może do czegoś takiego dojść. Sądzę że w Polsce z zasiłku dla bezrobotnych nie da się wyżyć jako Hikikomori i pomoc ze strony rodziny byłaby konieczna, przy czym rozpoczęłaby się ona w większości przypadków od terapii... - Dlatego też zgadzam się z przedmówcą o panice.
Ernest pisze: Odniosłem wrażenie, że nie ma takiego typowego dla Europejczyków wprowadzania paniki i uznawania hikikomori za przypadek, który od razu trzeba leczyć i poddać resocjalizacji (a już na pewno oddać w ręce specjalistów.)
Obrazek
Mariko
pASibrzuch
Posty: 204
Rejestracja: 20 lut 2009, 23:40

Post autor: Mariko »

Mam znajomego,ktory rzucil liceum i od dluzszego czasu siedzi w domu.poszedl do pracy ale szybko ta prace porzucil,nie chce wracac do nauki,siedzi sam w pokoju,ma zasloniete okna,pali,caly czas spedza na kompie ogladajac filmy,anime czy grajac.od czasu do czasu ktos do niego przychodzi.jak znajomi go wyciagaja na impreze to on odmawia.jego mama robi mu jedzenie,przynosi mu do pokoju.
Awatar użytkownika
nightmare
ASter
Posty: 663
Rejestracja: 26 lip 2009, 00:58
Lokalizacja: w trakcie poszukiwań

Post autor: nightmare »

po czym nawet siłą leczyli by mnie...
Myślę, że leczenie na siłę nic nie da. Wątpię, żeby terapeuta złapał kontakt z osobą, która buntuje się, nie chce mówić o tym. Rzecz w tym żeby człowiek dostrzegł, że ma problem. Inaczej cała terapia jest gów... warta.
Co ciekawe, podobno w Japonii bycie hikikomori spotyka się zwykle z akceptacją ze strony najbliższych.
Dziwnym dla mnie jest akceptacja rodziny. Wg mnie osoba nie będzie szukała pomocy jeżeli wszyscy wokół będą traktowali jego zachowanie za normę.
"Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!"
beebep
ASter
Posty: 634
Rejestracja: 13 wrz 2009, 17:37
Lokalizacja: z kapusty:)

Post autor: beebep »

nightmare pisze: Myślę, że leczenie na siłę nic nie da. Wątpię, żeby terapeuta złapał kontakt z osobą, która buntuje się, nie chce mówić o tym. Rzecz w tym żeby człowiek dostrzegł, że ma problem. Inaczej cała terapia jest gów... warta.
Dokładnie... to byłby powód do kolejnych kłótni z rodziną... Ostatecznie trzeba problem rozwiązać w sposób niezbyt rygorystyczny ostatecznie nie idąc na ustępstwa, jednakże uświadomienie problemu może być ciężkie, jeżeli mowa o kimś kto np. czuje się dobrze w czterech ścianach pochłonięty grami, filmami itp. Jestem ciekawa co by się stało gdyby takiego człowieka pozbawić prądu, pozbawić go wszelkich rozrywek- podawać mu posiłki i koniec... czy taka osoba np. w danej sytuacji byłaby zdolna do popełnienia samobójstwa czy może postąpiła by inaczej - ciekawi mnie taka sytuacja.
Obrazek
Jasam
starszASek
Posty: 33
Rejestracja: 12 sie 2012, 09:09
Lokalizacja: Gdzieś na pustyni :|

Totalna aspołeczność - hikikomori.

Post autor: Jasam »

U mnie trwa to już 8 lat :shock: Zerwałem wtedy wszystkie kontakty ze znajomymi i trwa to do tej pory - nie mam zamiaru tego zmieniać.
Winkie
AScetyk
Posty: 4640
Rejestracja: 25 sie 2011, 18:58

Re: Hikikomori

Post autor: Winkie »

Jasam pisze:U mnie trwa to już 8 lat :shock: Zerwałem wtedy wszystkie kontakty ze znajomymi i trwa to do tej pory - nie mam zamiaru tego zmieniać.
Twój wybór. Teraz już przynajmniej wiadomo co ma wpływ na styl Twojego pisania. :roll:

Moim skromnym zdaniem hikikomori to forma ucieczki od odpowiedzialności, nieumiejętność stawiania czoła niepowodzeniom których doznaje każdy człowiek zmuszony do częstszych lub rzadszych kontaktów z drugim człowiekiem, ale jednak. Jak napisano tu wcześniej - ważne jest nastawienie otoczenia. Już pomijając to, że nie jestem typem człowieka któremu wystarczyłyby cztery ściany pokoju i zabawki w stylu komputer, to z hikikomori również by nie wyszło, kiedy ma się obowiązki. Tutaj nikt mnie nie wyręczy, bo i nawet dlaczego miałby to robić, a ja tego od niego żądać?
ODPOWIEDZ