Właściwie, to nie wiem, czy regulamin to nakazuje, bo to po prostu czynność grzecznościowa i nieładnie jest się nie przywitać. Rzadko czytam regulaminy, bardziej trzymam się etykiety o którą regulaminy się opierają, więc na jedno wychodzi.
Nie wiem od czego mam tu zacząć. Teoretycznie powinienem przedstawić swoją osobę, ale czytanie może Wam trochę zająć, możecie zgubić się w moich pokręcony, wielokrotnie złożonych zdaniach i ostatecznie oszaleć, a potem uciec.
Może zacznę od tego, że mam na imię Radek? Tak, to dobry pomysł. Zatem - mam na imię Radek (ależ to trywialne ^^). Sam siebie mogę określić jako wrednego, mhrocznego, księcia zua i ciemności, którego głównym celem jest zniszczenie świata. O północy zmieniam się w wilkołaka, od 4 nad ranem w wampira pijącego krew dziewic, bo od nie-dziewic, mogę umrzeć, zatem pewnie umrę szybko, bo niewiele takich istot na naszej planecie. Albo w skrócie: Szaleniec, artysta, który z pewnością kiedyś zniszczy świat! Nie, nie. Mimo, że zapewne jestem trochę szurnięty (psychologowie się nad tym zastanawiają, chociaż mogli zapytać, to powiedziałbym, że jestem), to jednak nie jestem jakimś psychopatą.
Widać chyba, że trochę przesadzam, a może nie… W sumie to nie wiem. Lubię tak o sobie mówić, lepiej się z tym czuje, mam do siebie dystans, którego kiedyś nie miałem, a każdą kwestię, która może wydać Wam się nienormalna i straszna obrócę w żart. ^^ Wytłumaczę trochę 3 pierwsze zagadnienia, bo może ktoś to źle zrozumieć. Książę zua i ciemności: po prostu jestem wredny i bardziej lubię noc niż dzień, utrzymuje także, że słońce mnie zabija. Jeśli chodzi o mhrok, wilkołaki, wampiry, dziewice, więcej zua… No, ee… Dobrze, dziwny jestem. Lubię przebywać w pół-mroku, nawet kiedy rysuje i podobno psują mi się oczy, reszta to bardziej mały bzik na punkcie fantasy i słodkich wampirzyc rodem z anime. A jak jeszcze mają takie spiczaste uszy… Jak elfki… Ooo, mógłbym wpatrywać się w te uszy godzinami. o.O No i oczy, te oczy… Tak, muszą być piękne, aby mogły podziwiać, jak niszczę świat za pomocą jogurtów (może później wytłumaczę o co chodzi. ). Przyznaje, mam dziwne poczucie humoru, raz czarne, raz białe, raz satyryczne, innym razem nie ma go wcale - dziwny jestem po prostu. Mógłbym jeszcze dodać, że kocham się w swojej gitarze, lubię dotykać jej strun i gładzić gryf, ale jeszcze uznacie mnie za fetyszystę, więc tego nie powiem… Ale zaraz… Czy ja już tego nie powiedziałem? Nie ważne. Skoro mowa o fetyszach, to mam jeszcze takie, białe, kocie uszka… Albo nie, lepiej nic już nie będę mówić. Więc powiem, że cieszę się, iż znalazłem to forum i ludzi, którzy nie są niewolnikami seksu. Może chociaż pod jednym względem odzyskam wiarę w ludzi w co wątpię, ale próbować można. Aczkolwiek… Mi w sumie pasuje moje anty-społeczne nastawienie i natura samotnika-filozofa. Może warto krótko opisać genezę mojego anty-społecznego nastawienia, niechęci do ludzi i postawy aseksualnej? Postawa aseksualna jest większą połową mnie, wg. testu, który znalazłem tu na stronie jestem w 49% aseksualny, 44% heteroseksualny i 15% homoseksualny. To ostatnie przemilczę. ^^ Zaś co do pozostałych danych, uważam, że to 49% będzie się systematycznie powiększać. Coraz częściej zaczyna mnie to odtrącać (seks). Jest taki… Prymitywny? Naprawdę nie wiem, jak taka prymitywna potrzeba, może władać całą planetą ludzi, to jakaś niedorzeczność, co więcej - ludzi cywilizowanych. Jest wszędzie, w TV, w muzyce, w filmach, promuje się nim produkty… Przereklamowany, nudny, prymitywny, płytki, niszczący - wszystko za sprawą ludzi. Zdrady, rozstania, szybkie numerki, bez zobowiązań, nawet choroby. Ta rozwiązłość jest nudna i żałosna, a gdybym chciał wplątać w to naturę to powiedziałbym, że HIV jest naturalną koleją rzeczy, odpowiedzią natury na ludzką głupotę. Nie chce bardziej drążyć tego tematu, bo mogą wyjść jakieś głupoty. Zazwyczaj jak chce przenieść część swoich skomplikowanych myśli na „papier” to zaczynam się gubić, więc powiem krótko, skąd postawa się wzięła. Biorąc pod uwagę, że prawdopodobnie aseksualność była we mnie, a teraz się tylko uaktywniła, to był jeden czynnik za to odpowiadający. Mianowicie kobieta, której zależało tylko na seksie. Mieliśmy się spotkać, ale w porę przejrzałem na oczy. Musiałbym też tutaj zaznaczyć, że to był kontakt głównie internetowy, ale zdarzało się też doznać tego samego uczucia przy spotkaniu w 4 oczy. Właściwie to sam mógłbym powiedzieć, że możliwe, iż oceniam pochopnie, bo to była tylko znajomość wirtualna i przyznaje, że wydaje się to trochę głupie. Ale życie pokazało mi moje przekleństwo - empatie, głęboką, przenikliwą. Nie wiem jak i dlaczego udzielają mi się uczucia innych, ale dzięki temu, każda wirtualna znajomość znajdowała swe całkowite odzwierciedlenie, kiedy przechodziła do znajomości realnej. Innymi słowy, człowiek, którego spotkałem w rzeczywistości był tym samym człowiekiem, jakim wydał mi się w kontakcie wirtualnym. Nie pytajcie jak to się dzieje, po prostu tak jest. Następnie była jeszcze inna kobieta, która zarzekała się na moją przyjaciółkę. Spotkaliśmy się, ale cóż. Parę tygodni później przestałem wierzyć w przyjaźń, szczególnie damsko-męską i żałuje, że pomagałem słowem w trudnych chwilach. Mógłbym tą osobę określić, jako wampira emocjonalnego z którym po kontakcie miałem blisko półrocznego dola, czy raczej depresje. Tyle mi przyszło z tego, że byłem dla kogoś dobry, bo wiedziałem, jak to jest być w trudnej sytuacji, czy w dołku. Aczkolwiek możliwe, że jest tego mały plus - zamknąłem się w sobie. Wygląda jak minus, prawda? Właściwie to się domknąłem, bo zamykałem się już od czasów szkoły i nierozumienia ze strony rówieśników i wyalienowania, a także tym, że usilnie chciałem się dopasować do otoczenia. Lecz nie mogłem, cóż, dopasowywanie się do społeczeństwa nie wychodziło i nadal nie wychodzi mi na zdrowie, nie umiem się przystosować, jestem wielkim indywidualistą i nigdy się nie przystosuje, zrozumiałem to właśnie podczas półrocznej depresji. Filozoficzna natura pchnęła mnie do rozmyślań nad ówczesną sytuacją i spowodowała powstanie człowieka… Nie… Istoty, którą obecnie jestem. Nie lubię utożsamiać się z ludźmi, może to mizantropia, nie wiem, po prostu nie lubię. Jeżeli miałbym odnieść się do większości ludzi na świecie, to ja nie jestem człowiekiem wg. standardu społecznego. Kontynuując. Im bardziej zacząłem mieć gdzieś społeczeństwo, im bardziej stawałem się indywidualistą, tym lepiej się czułem. Można powiedzieć, że nawiązałem przyjaźń ze swoją własną samotnością, która pokazała mi samego siebie, dzięki czemu też samego siebie zaakceptowałem, a samotność towarzyszy mi do teraz, nie jest już uczuciem negatywnym, nie jest taka straszna, jak ją opisują. Zacząłem rysować, grać na gitarze, pisać, więcej rozmyślać, zapuściłem dłuższe włosy, bo „tak mi się podoba”, a nie „bo tak trzeba” lub „co ludzie o mnie powiedzą, więc będę mieć krótkie”, zacząłem być też… wredny. Może nie w chamskim sensie, że nawrzucam każdemu kto mi się napatoczy, ale mówię to co myślę, czasem są to gorzkie słowa, bez względu na to, jak ten ktoś się poczuje. Nie mówię tego bez powodu, kiedy ktoś się o to nie prosi to milczę. Kiedyś nawet jeżeli ktoś prosiłby się o kilka ostrych słów, nie powiedziałbym ich, przez wzgląd na to, że mogę kogoś skrzywdzić emocjonalnie. Teraz jest inaczej, ale nadal nie szukam konfliktów specjalnie, bo jest to bez sensu. Kontynuując, uznałem ludzi za idiotów, wszystkich. Nie chodzi tutaj o… hm, dosłownie uznanie kogoś za bezmózga, ale raczej… O niewartościowanie go i widzenie jako czystą kartkę. A taki obraz jaki sobie ów człowiek narysuje i mi pokaże, takim człowiekiem będzie. Jeśli narysuje wizerunek idioty, to zostanie idiotą. Jeśli narysuje wizerunek człowieka, któremu warto poświęcić swój czas, też takim człowiekiem będzie. Zapobiega to niepotrzebnemu wartościowaniu ludzi. Kiedyś uważałem, że każdy człowiek ma sobą coś do zaprezentowania, ale natykałem się na takich, którzy niestety nie mieli i się zawodziłem, co powodowało mocne pogorszenie mojego nastroju. Dlaczego? Nie wiem, chyba dlatego, że wierzyłem w ludzi. I ostatnie co może wydać się smutne, przestałem wierzyć w miłość i przyjaźń, takie coś dla mnie nie istnieje. Zabicie własnych uczuć i zamknięcie zbyt dobrego, może nawet błyszczącego złotem, serca było konieczne, bo przysparzało zbyt dużo cierpienia. Aczkolwiek, teraz zaczynam ostrożnie otwierać więzienie uczuć, a serce nieśmiało wygląda na świat. Ależ to poetyckie. ^^ Musze to trochę sprostować, bo istotnie nie wierze w przyjaźń i miłość, ale taką jaką to propaguje świat. Spędziłem trochę czasu na rozmowach z ludźmi o ich wizji przyjaźni i miłości, a także obserwacji świata. Niby ta wizja jest w miarę poprawna, ale strasznie kłamliwa i się nie spełnia. Przykład przyjaźni - ludzie utrzymują, że o przyjacielu wiedzą wszystko i przyjacielowi mogą wszystko powiedzieć, tak niestety nie jest, nikt nie zna w całkowitych 100% człowieka, którego uważa za swojego przyjaciela. Tak samo jak mu wszystkiego nie powie. Są też inne aspekty, ale już te dwa pozwalają mi twierdzić, że przyjaźń to bzdura i ludzkie kłamstwo. Tak samo jest z miłością, której fundamentem staje się seks. To też jest bzdura i kłamstwo. Miałem styczność z ludźmi, którzy utrzymywali, że się kochają, a jeden lub drugi partner w czasie kiedy mówił „kocham Cię” robił sobie skoki w bok. Jeden lub drugi, albo nawet obydwoje. To jest miłość? Nie! To bzdura i kłamstwo! Ja osobiście mam wizję w której fundamentem jest głęboka przyjaźń obu partnerów, gdzie budynkiem jest poznawanie, wzajemne uczucie i życie, a dopiero zadaszeniem jest seks, którego też może nie być. Jakoś nie wyobrażam sobie, aby na tak wzniosłe uczucie (jak utrzymują ludzie), którym jest miłość, miało wpływ tak coś prymitywnego jak seks. Paradoks sam w sobie. Jako, że prawdziwa przyjaźń między ludźmi nie jest możliwa, tak samo miłość możliwa nie jest, ja w to po prostu nie wierzę. Wierzę zaś w swoją własną wizję przyjaźni i miłości (wizję miłości krótko opisałem, wizji przyjaźni nie będę, bo forum mi nie starczy, powiem tylko, że moja wizja przyjaźni zakłada to, co zawarte jest w filozoficznych tekstach o niej, dużo w nich prawdy, ale człowiek, niestety nie jest zdolny do takiego czegoś, jest zbyt słaby), ale jako, że do tych… uczuć, jest potrzebny, jeden, bardzo zawodny element - człowiek - nie wierzę, aby te uczucia mogły zaistnieć w obecnym świecie.
Matko, ale ja się rozpisałem, miało być tak krótko. Tak krótko, z zapewne 90% czytających zasnęła w połowie. Ale jak udało się Wam przeczytać to się cieszę, trochę posmęciłem, trochę zakręciłem, ale co tam. Jeszcze raz witam, cieszę z odnalezienia pewnej grupy ludzi, którzy nie są owładnięci seksem.
Witam! 
