Na wstępie powiem, że bardzo sie ciesze, że takie miejsce istnieje i znajda sie ludzie rozumiejący inny punkt widzenia. Mam 17 lat i jeszcze smarkacz ze mnie, ale juz nie taki, żeby nie zauważyć, że cos jest inaczej. Może zwyczajowo opowiem historię, jak to ze mną jest. Będąc smarkaczem jeszcze większym, w wieku lat 11-12, zauważyłam, że moje kolezanki zaczęły jakoś przestać chcieć wymordowac wszystkich chłopców, a wręcz przeciwnie, zaczęły sie chichoty, zauroczenia i tak dalej. W gimnazjum niesamowicie mnie śmieszyło, kiedy obserwowałam jakie cyrki odstawiają usiłując zwrócic na siebie uwagę czy jak co mięsiąc zmienia się im obiekt westchnień na coraz to dziwniejszy. Mnie samej jakos to nie kręciło i byłam raczej zadowolona z tego powodu. Ale będąc nastolatką każdy odchył od normy bywa niepokojący, więc zaczęłam sie zastanawiać, dlaczego nikt u cholery mi sie nie podoba.
Potem dopadła mnie rzecz niezbyt wesoła, zachorowałam na zaburzenia odzywiania. Anoreksja to taka specyficzna choroba, w głowie kłębią się rózne przedziwne myśli, a jednym z podstawowych rzeczy jest negowanie własnej seksualności. Na moje własne szczęście mam bardzo przytomnych rodziców, który szybko reagowali i zaczęli wyciagac mnie z tego koszmaru, nim zdażyłam się załatwić. Obecnie jestem po długiej terapii i podobno wyjatkowo dobrze sobie z tą zarazą poradziłam.
W każdym razie, na terapii poruszalismy wszystkie mozliwe aspekty zycia i skorzystałam z tej szansy, przyznając sie terapeucie, że nigdy w zyciu nie byłam ani zakochana, ani zauroczona, a seks wydaje mi się niezbyt fajną zabawą. On niestety wszystko sprowadzał do choroby, później do wieku. Ale bez przesady, statystyczny 18-latek to juz jest po pierwszym razie, nie mówiąc o jakiejstam liczbie przeżytych miłości
A ja nic. Bywa, że ktos mi sie podoba fizycznie, w sensie że uznaję, że jest całkiem przystojny ale co z tego. Dużo kamienic czy innych budynków tez mi sie podoba. Lub sukienek, jak cos jest ładne to ładne i tyle. Chyba nie o to chodzi Uff, rozpisałam się
Dziekuję
